Μια μικρή, λευκή αχιβάδα

Η μικρή αμυγδαλιά

Το φθινόπωρο του 1958 έφυγε σαν νερό και ο Δεκέμβριος είχε πάρει για τα καλά πλέον την θέση του. Η Ελένη ούτε που κατάλαβε πότε πέρασαν τόσοι μήνες. Οι αλλαγές στην ζωή της ήταν κάτι το οποίο την δυσαρεστούσε, όμως, το τελευταίο διάστημα πέρασε τόσο γρήγορα εξαιτίας όλων αυτών των αλλαγών. 

Στο διάστημα που μεσολάβησε, εκείνη και οι αδερφές της έμαθαν, επιτέλους, τον λόγο για τον οποίον έφυγε τόσο ξαφνικά ο πατέρας τους. Η Ελένη, συγυρίζοντας μια μέρα την κάμαρη τους, βρήκε μέσα στην ντουλάπα ένα ξεχασμένο φάκελο, που είχε μέσα κάποιες εξετάσεις που είχε κάνει ο πατέρας της λίγο πριν φύγει από την ζωή. Οι εξετάσεις αυτές έλεγαν ότι ο Γιώργης έπασχε απο την καρδιά του. Έχασε την Γη κάτω από τα πόδια της με αυτή την ανακάλυψη, ωστόσο, ανακουφίστηκε που, επιτέλους, έμαθε την αλήθεια, όσο σκληρή και αν ήταν. 

Η Δρόσω, λίγο καιρό μετά τον γάμο της Ασημίνας, εγκατέλειψε και εκείνη το πατρικό της και πήγε να μείνει με την μεσαία αδερφή της, με την δικαιολογία ότι τώρα το επιπλέον δωμάτιο του σπιτιού θα ήταν αναγκαίο για το μωρό που θα ερχόταν. Μάταια η Ελένη προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη. Κατά βάθος ήξερε και εκείνη ότι το αρχοντικό των Σεβαστών ήταν τόσο μεγάλο, που η Δρόσω θα είχε το δικό της δωμάτιο, χωρίς να ενοχλεί τους νεόνυμφους και όταν θα ερχόταν η κατάλληλη ώρα θα μετακόμιζε και εκείνη σε δικό της σπίτι με τον άντρα της.

Πλέον το σπίτι των αδερφών Σταμίρη είχε σταματήσει να έχει την πολυκοσμία και την φασαρία που το χαρακτήριζε παλαιότερα. Η Ελένη περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας είτε στις αδερφές της, είτε στο σπίτι της. Ο Λάμπρος τής είχε απαγορέψει ρητά να πηγαίνει στα χωράφια, εκτός και αν ήταν και εκείνος μαζί. Εξάλλου, οι δουλειές τους πήγαιναν τόσο καλά, που η παρουσία της ήταν περιττή. Εκείνη το μόνο που είχε να κάνει ήταν να φροντίζει τον εαυτό της και το μωράκι που μεγάλωνε στα σπλάχνα της.

Η κοιλιά της είχε φουσκώσει πολύ, καθώς πλέον είχε μπει στον μήνα της. Από στιγμή σε στιγμή θα έφερνε στον κόσμο τον καρπό του έρωτα της με τον Λάμπρο. Ακόμα και η πιο απλή κίνηση την δυσκόλευε, ενώ είχαν αρχίσει να την τυραννάνε κάποιοι πόνοι στην μέση και στα πόδια της, λόγω του βάρους που κουβαλούσε τόσους μήνες, του πιο γλυκού βάρους στον κόσμο, όπως έλεγε και η ίδια.

Εκείνο το μεσημέρι ο Λάμπρος είχε γυρίσει νωρίς από το σχολείο. Λόγω του κρύου, άφησε τα παιδιά να γυρίσουν στα σπίτια τους νωρίτερα. Κατά βάθος, όμως, ήθελε να επιστρέψει και εκείνος στην γυναίκα του και να περάσει χρόνο μαζί της. Το τερπνών μετά του ωφελίμου, δεν λένε;