Μια μικρή, λευκή αχιβάδα

Όπερα για πέντε (Μπόνους κεφάλαιο)

Μπήκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε στο δωμάτιο, για να μην την ξυπνήσει. Την είδε να κάθεται στο κρεβάτι τους, να χαϊδεύει την κοιλιά της και να διαβάζει ένα βιβλίο.

«Κοιμήθηκαν;» τον ρώτησε, σηκώνοντας το κεφάλι της από την σελίδα

«Ξερές έπεσαν!» αποκρίθηκε εκείνος και έβγαλε τα ρούχα του, φορώντας τις πιτζάμες του

Ξάπλωσε δίπλα της και ακούμπησε απαλά το χέρι του πάνω στην φουσκωμένη της κοιλίτσα.

«Αυτό το πλασματάκι μας, τι κάνει; Κοιμήθηκε;» την ρώτησε

«Μάλλον! Έχει να κουνηθεί εδώ και ώρα!» του απάντησε

Εκείνος έσκυψε προς το μέρος της, φιλώντας την κοιλιά της εδώ και εκεί.

«Τι λες να είναι; Κόρη ή γιος;» τον ρώτησε

«Γερό να είναι!»

«Εγώ αγόρι θέλω πάντως!» είπε με πείσμα η Ελένη και ανακάθισε

«Γιατί έτσι;» γέλασε εκείνος

«Γιατί αν είναι κόρη, πάλι με εσένα θα είναι ερωτευμένη, όπως οι άλλες δύο! Όταν είναι ο μπαμπάς μπροστά, την μαμά ούτε που την θυμούνται!» παραπονέθηκε

«Ναι, η αλήθεια είναι ότι και εγώ είμαι ερωτευμένος με τις κόρες μου, αλλά με την μαμά τους είμαι λίγο περισσότερο!» αποκρίθηκε και τύλιξε τα χέρια του γύρω της

«Αν βγει αγόρι, θα το πούμε Γιάννο!» ψέλλισε η Ελένη και ακούμπησε το χέρι της στην κοιλιά της

Ο Λάμπρος την κοίταξε ξαφνιασμένος.

«Αλήθεια το λες;»

Εκείνη ένευσε.

«Ο αδερφός μας, καρδιά μου, θυσιάστηκε για την ευτυχία μας...» είπε εκείνη

Ο Λάμπρος δεν απάντησε. Μονάχα άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε τρυφερά την κοιλιά της. Βαθιά μέσα του ήθελε και εκείνος να κάνει ένα γιο και να βγάλει το όνομα του αδερφού του, που έκανε τόσα πολλά για εκείνους. Ήξερε πως ο Γιάννος του θα τον έβλεπε από εκεί ψηλά και θα ήταν ευτυχισμένος.

«Πήγες στην Ρίζω σήμερα;» ρώτησε για να αλλάξει θέμα

«Ναι, το πρωί! Μου είπε ότι όλα είναι καλά, αλλά πρέπει να ξεκουράζομαι περισσότερο!»

«Δίκιο έχει! Όλη μέρα στο πόδι είσαι! Δεν κάθεσαι σε μια γωνιά ήσυχη!» την μάλωσε γλυκά

«Πώς να κάτσω ήσυχη, Λάμπρο μου, με δύο μικρά παιδιά; Όλο από πίσω τους είμαι και τα κυνηγάω!»