Μια μικρή, λευκή αχιβάδα

Ο μεγάλος ερωτικός

Πέρασαν τρία χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια. Τρία καλοκαίρια και τρεις χειμώνες, που ήταν χώρια. Μέσα σε αυτό το διάστημα συνήθισαν να αγαπιούνται από μακριά. Δεν το ήθελαν, μα το συνήθισαν. Έμαθαν να αρέσκονται και πάλι με τα λίγα. Αλλά δεν βαρυγκωμούσαν, δεν κουράστηκαν. Η προσμονή κάθε φορά που αντίκριζαν ο ένας τον άλλον, έστω και για λίγο, ήταν η ίδια. Με την ίδια λαχτάρα κοιτάζονταν, με την ίδια αγάπη φιλιούνταν, με το ίδιο πάθος έκαναν έρωτα. Δεν άλλαξε τίποτα στο διάστημα που μεσολάβησε. Μόνο η υπομονή. Αυτή ναι, άλλαξε αρκετά. Αυτή κυριάρχησε στη ζωή τους.

Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, ο Λάμπρος κατάφερε να πάρει με άριστα το πτυχίο του από την παιδαγωγική ακαδημία, τελείωσε τις υποχρεώσεις του με τον στρατό και διορίστηκε για ένα χρόνο ως δάσκαλος σε ένα χωριό στα Γιάννενα. Μετά το συμβάν με τον Γιάννο και το γράμμα του, αποφάσισε να αφήσει πίσω όλα τα παλιά και να ζήσει την ζωή για την οποία πάλεψε και για την οποία θυσιάστηκε ο αδερφός του. Το γράμμα του Γιάννου τον βοήθησε να καταλάβει πως υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή που μας κρατάνε ζωντανούς και για τον Λάμπρο ο λόγος για να ζει ήταν η Λενιώ του. Σεβάστηκε, λοιπόν, την απόφαση του αδερφού του να φύγει όπως επιθυμούσε και συνέχισε από εκεί που είχε μείνει. Όσο μπορούσε, τουλάχιστον.

Ωστόσο, είχε αποφασίσει να μείνει μακριά από το χωριό για αρκετό καιρό. Έφυγε και δεν επέστρεψε παρά μόνο για τις καλοκαιρινές διακοπές μετά την αποφοίτηση του. Αυτή του η απόφαση της στοίχισε πολύ, μα δεν του έφερε αντίρρηση. Κατανόησε απόλυτα το γεγονός πως ήθελε να σκεφτεί, να ξεπεράσει όλα όσα είχαν συμβεί και να ξαναπατήσει γερά στα πόδια του. Έτσι και αλλιώς, ήξερε πως η καρδιά του της ανήκει, αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει.

Η Λενιώ απ' την άλλη, μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, δεν άλλαξε καθόλου. Εξάλλου, πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει η ζωή σου όταν ζεις περιορισμένος σε ένα μικρό χωριό; Εκείνης, όμως, της άρεσε ο τόπος της και αγαπούσε τους συγχωριανούς της, μα περισσότερο από όλα λάτρευε να καλλιεργεί τη γη. Αυτή την κρατούσε ζωντανή, αυτή την βοηθούσε να ξεχαστεί και να αντέξει όλον τον καιρό που ήταν μακριά του. Στα χρόνια που έφυγαν, μεγάλωσε, μέστωσε και ωρίμασε. Από κοριτσάκι, έγινε γυναίκα. Όλοι καμάρωναν την πρωτότοκη κόρη του Σταμίρη, που ήταν σωστή αμαζόνα. Καβαλούσε το άλογο και χανόταν στον κάμπο. Μα περισσότερο απ' όλους, την καμάρωνε εκείνος. Ήταν περήφανη και αγέρωχη και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Καμιά φορά πείσμωνε περισσότερο από όσο έπρεπε και εκείνος γελούσε μαζί της.