Diana H.S.

Hs 11 Diana

Hs 11 Diana

Er is een week verstreken sinds ik wakker ben geworden uit mijn coma. Vandaag mag ik als alles goed is naar huis. Harry is niet meer langsgekomen. Ik heb besloten dat ik niet meer aan hem moet denken. Ik ga dit jaar gewoon mijn examens halen, dan ga ik studeren en dan ga ik trouwen en krijg ik een kind. Moet ik alleen wel eerst een vriendje krijgen.

Ik mag eindelijk naar huis, nog nooit ben ik zo blij geweest om naar huis te gaan. Het ziekenhuis is echt een vreselijke plek om te zijn. Ik krijg al buikpijn als ik aan het eten denk. Gelukkig is Amber erg lief en neemt ze iedere dag een reep chocola mee voor mijn liefdesverdriet. Komt mijn liefdesverdriet even mooi uit. Niet dat ik er blij mee ben dat Harry weg is. Ik wist van te voren dat het nooit zou gaan werken. Ik zal weer verder moeten gaan met mijn leven.

Ik plof op mijn bed en maak een bedengeltje. Snap je, geen sneeuwengeltje, maar een bedengeltje. Niet dat ik nooit een sneeuwengeltje maak, die zijn echt super awesome. Alleen het probleem is dat het bijna nooit sneeuwt. Al vind ik dat het moet gaan sneeuwen, omdat het december is. En ik houd van witte kerst. Altijd als het witte kerst is moet ik huilen, omdat ik vind dat het een teken is. Een teken, dat je ooit ware liefde vind. Is dat geen mooi idee. Als je degene bent die ziet dat het sneeuwt met kerst, dan weet je dat je ooit je ware liefde gaat vinden. Net als in alle sprookjes. Ik zou zo graag in een sprookje willen leven, maar dat doe ik niet. En dat weet ik, omdat ik Harry heel erg mis. En hij heeft mij verlaten en ik moet echt is stoppen met zo depressief doen. Ik moet verder gaan met mijn leven. Dat gaat me lukken want ik ben gewoon überpro. Nu niet denken dat ik dat niet ben, want dat ben ik wel.

Je denkt nog steeds dat het zo is hea? Ik heb je door.

Ik zit in de auto, ik moet vandaag weer naar school. Het is een week later, ik mis Harry nog steeds en ik voel me nog steeds vreselijk. Ondanks alles ga ik vandaag vrolijk doen op school. Gewoon alsof alles oke is. Ik kan de laatste tijd niet meer goed slapen, vandaag was ik zelfs eerder wakker dan de wekker. Dat betekend echt iets, omdat ik er altijd een kwartier overdeed om überhaupt mijn wekker te horen.

Precies op het moment dat ik mijn kluisje open krijg gaat de bel. Ik pleur snel de boeken die ik niet nodig heb m'n kluisje in. Ik gooi mijn kluisje dicht. Ik had niemand verteld dat ik vandaag weer naar school zou komen. Dus waarschijnlijk word het een hele verassing. Ik hoop dat niemand me raar aan gaat kijken, anders ga ik weer gênante dingen doen. Ik hang mijn jas op aan de kapstok en loop richting het lokaal waar ik wiskunde heb. Gelukkig is dat het vak dat mijn mentor geeft. De leraren weten natuurlijk wel dat ik weer naar school kom. Alleen heb ik nog bijna geen van de leraren die ik dit jaar heb, ooit ontmoet. Dus zorg ik ervoor dat we bijna bij iedere les een kwartier kwijt zijn aan het voorstellen van mij en de leraar.

Als ik de gang van de A-vleugel in loop zie ik dat de deur van het lokaal al is gesloten. Ik klop op de deur en loop naar binnen.
Natuurlijk, iedereen staart me aan. Ik kijk mijn nieuwe klas in.
Wow wacht...

Sinds wanneer zit Finn bij ons in de klas. Dit wordt echt een te gek jaar. Ik zie Amber ook zitten en glimlach naar haar. Ze glimlacht terug.

'Hallo Diana! Daar ben je eindelijk weer.' De lerares komt met een uitgestoken hand op me aflopen. 'Ik ben Mevr. Payne.' Wauw dat mens ik vrolijk. Ik pak haar hand aan. 'Ik ben Diana Henderson.' 'Diana, omdat je nieuw bent voor sommige in deze klas stel ik voor dat je jezelf even voorstelt.' Ik knik en kijk de klas in.

'Nou, ik ben dus Diana. Ik ben zestien jaar en ik woon in Breda. Uhm.. ik ben een beetje onhandig. Ik heb vier maanden in coma gelegen, omdat ik een ongeluk heb gehad in Frankrijk. Maar nu ben ik weer beter en kom ik weer gewoon naar school.'