Diana H.S.

Hs 21 Diana

Hs 21 Diana

Ik lag thuis op de bank. Het was zeven uur, maar ik was doodop. Ik kon eindelijk weer helder nadenken zonder al die jongens in de buurt. Mijn ouders waren helemaal verbaasd, toen ik opeens voor de deur stond. Ik had ze verteld wat er was gebeurd, dus ze hadden me met rust gelaten, zodat ik rustig kon nadenken en doen wat goed voor me was. Ik had papa nog niet gevraagd naar het feit dat hij tegen Harry had gezegd dat ik dood was. Misschien had hij wel een goede reden. Ik had echt behoefte aan een grotebroerknuffel, maar als ik Liam zou willen spreken zou ik Harry moeten sms'en. Daar was ik niet voor in de stemming. Hij was gewoon op het vliegveld geweest. Vijf minuten nadat ik door de paspoortcontrole was gegaan.

Ik was tv aan het kijken. Ik was moe en misselijk van alle romantische films, dus ik keek een lekker ouderwetse Disneyfilm. Geweldig vermaak, natuurlijk wilde ik romantisch vermijden, dus bleven we achter Cars of een Luizenleven. Veel andere Disneyfilms hadden we niet, alleen maar sprookjes en die twee. Ik had niet zo'n zin om een luizenleven te kijken, dus keek ik Cars. Het is echt een film die nergens op slaat, dus het was perfect vermaak.

Uiteindelijk kon ik het niet laten en stuurde ik een berichtje naar Harry.
Ik: Hi, mag ik alsjeblieft Liams nummer?

Ik kon maar hopen dat hij zou antwoorden. Ik was echt een bitch geweest. Te snel kwam er een antwoord.
Harry: Hi, hier is het.

Het nummer was er achteraan geplakt. Ik was heel blij dat hij me het nummer stuurde. Ik klikte snel op het nummer, toen op het groene knopje en mijn telefoon ging over.
'Hallo, met wie spreek ik?' Hoorde ik Liams stem.
'Thank god, Liam?'

'Diana?'
'Ja, ik ben het. Gaat alles goed met Harry?'
'Eh, dat is het probleem.' Begon Liam. 'Hij is al de hele dag weg, sinds twaalf uur heb ik hem niet meer gezien. Hij kwam helemaal overstuur thuis en is daarna naar buiten gerend.' Ik hapte naar adem. 'Wat was er gebeurd, Di?'
'Ik ben thuis.' Zei ik. 'Ik heb tegen hem gelogen.'
'Shit, serieus, maar hoe kom je dan aan mijn nummer?'
'Die heb ik van Harry gekregen, oh shit, van Harry. Ik bel je terug.' Ik hing op en belde Harry. Hij nam vrij snel op.
'Waar ben je?!' vroeg ik boos. 'De jongens zijn in paniek.'
'Rustig Di, er is niks met me aan de hand.' Zei Harry. Oh dear, waarom had ik hem gebeld. Ik weet weer waarom ik naar Nederland ben gegaan. 'Ik bel ze zo wel, relax.'
'Oke, dankje.' Zei ik opgelucht. 'Doei Harry.'
'Dag Diana.' Zei hij zachtjes, er klonk geronk op de achtergrond, alsof hij in de auto zat. Ik hing op. Harry had niks geks gedaan, gelukkig. Ik belde Liam weer.
'Hi, ben ik weer.' Zei ik tegen Liam

'Hey, weet je meer?'
'Ja, Hij belt jullie zo, om te laten weten waar hij is.'
'Gelukkig, hoe gaat het met je?' vroeg hij.
'Beetje gestrest, ik zit vol liefdesverdriet en stomme gevoelens, maar verder is alles goed.' Vertelde ik hem.

'Ach meis, het komt allemaal wel goed.'
'Ik hoop het.'
'Ik moet gaan, ik denk dat Harry belt.'
'Oke, doei grote broer.'
'Doei kleine zus.' Ik hoorde hem nog roepen dat alle andere jongens nog moesten komen, voordat ik ophing. Ik concentreerde me weer op de film, voor zover dat nog ging.

De film duurde nog ongeveer een kwartier, wat maar goed was, want ik was uitgeput, maar ik kan er niet tegen als ik aan films begin en ze dan niet af te kijken. Het was pas tien voor acht, maar toch kon ik zo mijn bed induiken. Ik had dan ook afgelopen nacht niet zo heel veel en niet zo heel goed geslapen. De bel ging, mijn ouders waren naar de film gegaan, nadat ik thuis was gekomen. Dus met een zucht zette ik de film op pauze en stond op. Ik slofte op slakkengang naar de deur. Met een zucht opende ik de deur, meteen sloeg ik hem weer dicht. Ik was klaarwakker. Nee, dit kon niet waar zijn. Alsjeblieft laat dit niet waar zijn. Ik opende de deur weer. Ik hapte naar adem. Daar stond de enige echte Harry Styles. Oh wat had ik problemen in mijn leven. Dit zou ik niet zomaar kunnen oplossen met chocola.
'Waarom?' was het enige wat ik kon zeggen. Harry haalde adem. Wat was toch zijn probleem, een beetje mij lastig vallen.
'Diana. Alsjeblieft stuur me niet weg.' Ik kon hem moeilijk wegsturen. Hij was helemaal uit Engeland hier naartoe gekomen. Het was zielig als ik hem nu buiten de deur zou zetten. Wow, wacht! Hij was helemaal uit Engeland gekomen voor mij. Waarom moest deze jongen zo perfect zijn? 'Di, ik weet dat ik niet perfect ben.' Serieus, kan hij gedachten lezen.
'Ho, stop. Kom binnen.' Zei ik voor hij verder kon gaan. Ik ging uit de deuropening weg. Hij liep langs me heen en wachtte. 'Geef je jas maar.' Hij trok langzaam zijn jas uit en gaf die aan mij. Ik hing snel zijn jas op en liep hem voor naar de woonkamer. 'Ehm, wil je wat drinken? Ik heb thee of warme chocolademelk of gewoon wat fris. Je moet vast dorst hebben na zo'n lange reis.' Ratelde ik.
'Eh, straks misschien.' Zei hij nerveus. Hij was nerveus, wat schattig. Ik ging weer op de bank zitten. Hij ging op de andere kleinere bank zitten. 'Ik denk dat je wel weet waarom ik hier ben.' Zei hij voorzichtig. Ik knikte met mijn hoofd. Ik kon hem niet aankijken. Ik was heel blij dat mijn ouders niet thuis waren, anders zou het heel erg gênant worden.