Diana H.S.

Hs 9 Diana

Hs 9 Diana

Als ik mijn ogen open, doe ik ze meteen weer dicht. Ik moet even wennen aan het felle licht. Dan kijk ik de kamer rond. Ik zie niemand. Het lijkt een beetje op een normale kamer, buiten het rare bed en de rare deur. Ik kijk of ik ergens een rode knop zie om een verpleegster te roepen. Ahh daar. Ik druk op de knop en ga weer liggen. Ik kijk naar het plafond. Dit plafond is ook al zo saai, ik wil naar de kinderafdeling.
'Eindelijk ben je wakker!' zegt de verpleegster vrolijk als ze binnen komt lopen. 'Ik ben Lieve, allereerst zal ik je wat dingetjes vragen en daarna zal ik de dokter roepen, zodat hij wat testjes kan doen.' Ik knik, ze glimlacht.
'Wil je je even voorstellen?' ik knik.
'Ik ben Diana, ik ben 16 jaar oud. Ik woon in Nederland. Ik zit op het Gymnasium. Uhm...' 'Dat is al genoeg. Het is fijn dat je je naam nog weet. Je hebt erg lang in coma gelegen en er is veel gebeurd in de tussentijd.' 'Hoe lang heb ik in coma gelegen?' Ze kijkt bedenkelijk. 'Ongeveer vier maanden.' 'En hoe ben ik überhaupt in coma gekomen?' 'Je was op het strand met een paar vrienden, toen er een storm kwam. Je kon niet meer zien waar je liep, waardoor je op een giftige zee-egel bent gestapt.' Lieve wacht mijn reactie af. Ik schrik wel even. 'Met wie was ik op het strand?' 'Dat weet ik niet precies, het waren een jongen en een meisje. Maar ik zal je ouders opbellen en de dokter halen.' Ik knik. Lieve loopt de kamer uit. Wie waren die jongen en dat meisje? Wat was er echt gebeurd? En waarom weet ik niks meer?

Na enige tijd komt er een man in een lange witte jas binnen. Ik kijk hem aan. Hij kijkt terug, maar zegt nog niks. Hij pakt een tafeltje en zet daar al zijn spullen op.
'Hallo Diana, hoe gaat het met je?' vraagt hij vriendelijk. 'Ik voel me op zich wel goed.' Antwoord ik. Hij knikt. 'Zou je je mond even open willen doen?' Ik knik en open mijn mond. Hij kijkt even naar binnen en schrijft dan wat op zijn kladblok. 'Denk je dat je kunt staan?' Ik knik. 'Zou je dan uit bed willen stappen en om het bed heen lopen?' Ik knik weer. Ik zie dat ik een ziekenhuis pyjama aan heb. Ik loop om het bed heen. Hij knikt en schrijft weer wat op. Hij gaat aan de andere kant van de kamer staan. 'kan je nu recht op mij aflopen?' Ik knik en loop hem af. Ik moet me een beetje concentreren op het lopen, maar verder gaat het goed. Hij schrijft weer wat op.
'Je moet nog veel rusten en hier een paar nachtjes blijven, zodat we wat meer onderzoek kunnen doen. Ik verwacht dat je over uiterlijk drie dagen, als alles goed gaat, weg mag.' Ik glimlach naar de dokter.

Als de dokter de deur uitloopt, komt mijn moeder binnen rennen. Ik glimlach, een traan stroomt over haar wang. Ze trekt me meteen in een knuffel. Ik sla mijn armen om haar heen. Zo blijven we een paar minuten zitten.
'Ik heb je gemist lieverd.' Fluistert ze in mijn oor, voor ze los laat. Ik kom meteen ter zake, ik wil weten wat er die middag was gebeurd.
'Wat was er gebeurd? Met wie was ik op het strand?' vraag ik. Mijn moeder zucht even en begint dan te vertellen.
'Dit is wat ik van Harry heb gehoord.' Ik onderbreek haar meteen. 'Mam, wie is Harry?' Ze kijkt me met grote ogen aan. 'Weet je niet meer wie Harry is?' Ik schud mijn hoofd. 'Och lieverd toch, ik zal het vertellen vanaf het begin. We gingen op vakantie naar Frankrijk. Harry stond samen met zijn moeder en zus op dezelfde camping. Al snel kregen jij en Harry wat. Op een middag gingen Jij, Harry en Gemma, Harry's zus, naar het strand. Het zou een prachtige dag worden, maar het draaide uit op noodweer. Gemma was vooruit gelopen en jij en Harry waren nog aan het zwoegen door de regen. Tot jij op een giftige zee-egel stapte. Toen heeft Harry je naar de dichtstbijzijnde strandtent gebracht, waar ze het alarmnummer hebben gebeld.' Ik kijk haar aan. Een beeld schiet door mijn hoofd. Een jongen met bruin krullend haar en groene ogen. Die mooie ogen, daar was ik verliefd op geworden. Bij het tafeltennissen kwam ik achter zijn naam. Alle beelden stromen achter elkaar binnen. Ik herinner me weer de middag van het noodweer. Hoe we nog gingen voetballen. Harry's beschermende arm. De pijn die door mijn lichaam schoot. De dromen.
'Mam, ik herinner me alles weer.' Ze glimlacht naar me. 'Waar is Harry nu?' vraag ik met een klein stemmetje. Iets in me zei dat ik de waarheid niet wilde weten. Mijn moeder slikt even. 'Harry is beroemd geworden. Sinds twee maanden terug is hij niet meer geweest. Het spijt me lieverd.' Ik voel de tranen komen. Ik wist dat het nooit wat kon worden tussen ons. Waarom ben ik nou zo dom geweest. 'En Gemma?' Mijn moeder kijkt me aan en slaat haar armen om me heen. De tranen beginnen te stromen. Ik heb nergens meer zin in. Ik blijf huilen.

De deur slaat open. Daar staat mijn vader. Hij rent op me af, hij knuffelt me helemaal plat. Waardoor ik weer bijna begin te huilen. Ik slik de tranen weg.

'Mama?' vraag ik. 'Hmm...' mijn moeder leest een boek, ik zal je zeggen dat ze dan niet echt hoort wat ik zeg. 'Kan je Amber bellen om te vragen of ze komt?' Ze kijkt op. 'Natuurlijk lieverd.' Ze loopt de kamer uit.
Na een paar minuten komt ze weer terug. 'Amber is over een kwartiertje hier.' Ik knik.

'Hey honey!' roept Amber vrolijk als ze binnenkomt. 'Hey.' Zeg ik een beetje sip terug.

'Veel plezier, dames!' zegt mijn moeder en ze loopt de kamer binnen. Amber opent haar tas en gooit zes repen chocola op mijn bed. Ik glimlach. 'Vertel me alles!'

Ik vertel haar over alle romantische kussen die we hadden gehad, over Gemma, over de middag op het strand en over Harry's vertrek. Daarna moest ik heel erg huilen, waardoor ik twee repen chocola achter elkaar weg werkte.

'Diana toch. En ik maar denken dat je helemaal into Finn was.' Zegt Amber verontwaardigt. Ik glimlach een beetje. 'Weet je in welke band die Harry zit?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet wel zijn achternaam, het zou zijn dat ze in korte tijd heel beroemd zijn geworden.' 'Wat is zijn achternaam?' vraagt Amber bedenkelijk. 'Styles, Harry Styles.' Zeg ik op de James Bond-manier. Ik zie Amber 's blik verschieten. 'Nee, je hebt niet dé Harry Styles gedatet? Ik kan het niet geloven.'
'Hij zit in One Direction, een van de populairste bands op dit moment. Ze zijn derde geworden bij X-factor, maar de fans hebben hun beroemd gemaakt. Zowat ieder meisjes op deze wereld zou iemand vermoorden om überhaupt kennis met ze te maken.' Ik kijk haar verbaast aan. 'Zei je X-factor?' Nu kijkt zij mij verbaast aan. 'Je vraagt serieus of hij meedeed aan de X-factor en je bent niet geïrriteerd door alle meisjes?' ik knik. 'Deed hij nou mee aan X-factor?' Ze knikt. Ik laat me achterover vallen op bed. Hij had mijn advies opgevolgd en had meegedaan aan een talentenshow. Dankzij mij is hij beroemd. Dankzij mij is er geen ons meer. Een traan rolt over mijn wang. Waarom had ik hem het idee gegeven? We hadden lang en gelukkig kunnen leven.
'Wat is er, Di?' vraagt Amber bezorgd. 'Dankzij mij zijn we uit elkaar.' Fluister ik. Amber is even stil. 'Hoe kan het nou weer jouw schuld zijn, jij lag in coma toen hij je achter liet.' Amber is echt verbaasd.
'Het was mijn idee voor hem om mee te doen aan een talentenshow. Ik zei het nadat hij voor me had gezongen. Dankzij mij is hij beroemd geworden en is hij weggegaan.' Ik snik even. 'Nee joh, lieverd het is echt jouw schuld niet. Hij heeft zelf een domme fout gemaakt. Dat is echt jouw schuld niet.'

Later die avond is Amber naar huis gegaan. Ze had alles geprobeerd om me vrolijk te maken, wat even was gelukt. Maar nu heb ik weer liefdesverdriet. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had nooit moeten zeggen dat hij mee moest doen aan een of ander programma.

Ik huil mezelf langzaam in slaap.

c[[ =