Diana H.S.

Hs 17 Diana

Hs 17 Diana

'Jij verschrikkelijk...' ik begon Harry op zijn borst te slaan, al deed het hem niet zoveel. Ik stond op en liep weg.
'Diana, wacht!' riep Harry.

'Nee, rot op!' ik begon te rennen. Waarom waren jongens toch altijd zo irritant. Ik bedoel wie laat z'n vriendin nou kiezen. Alsof ik een eigendom ben, die nog wat manieren moet leren ofzo. Oké, dat is een slechte vergelijking, maar alsnog. Ik ontgrendelde mijn telefoon.

De telefoon ging een paar keer over.

'Diana?'

'Ik wil naar huis Amber.' Snikte ik.

'Ach meis, wat is er gebeurd?'

'Ik kan het nooit goed doen.' Begon ik. 'Ik wilde met Harry praten, maar toen had Ethan dat gezien en toen moest ik van hem kiezen en dat wilde ik niet en nu is het uit en Harry is zo'n lul. Ik moet gewoon weg hier. Londen brengt ongeluk. Harry brengt gewoon ongeluk.'

'Maar de rest dan? Straks heeft Silvia alles voor niets geregeld.'

'Ik ga wel alleen, dan kan Ethan hier gewoon blijven. Het is mijn schuld.'

'Weet je het zeker? Misschien moeten we gewoon de opties even voorleggen bij de andere.' Ik slaakte een zucht. Ik moest hier gewoon weg. Het had niet te maken met de andere of het programma. Ik wilde gewoon naar huis, waar alles vertrouwd was.

'Amber, laat me gewoon naar huis gaan.'

'Weet je zeker dat je het niet met de andere wilt overleggen?'

'Waar zijn jullie?'

'Hotel.'

'Ik kom er nu aan.'

Ik beëindigde het gesprek. Ik had me weer eens laten overhalen. Ik ben zo'n mietje. Ik hield een taxi aan. Nou ja, dat ging niet zo soepel. Ik moest eerst naar de weg lopen en na drie taxi's stopte er eindelijk eentje. Ik keek nog even om me heen. Er was geen spoor van Harry. Ergens was hij teleurgesteld, maar ook weer niet. Als hij me gekust had, was ik hoe dan ook bij hem gebleven. Ik stapte de taxi in en vertelde de naam van het hotel. Ik keek naar buiten. De auto's reden daar in alle drukte. Zouden mensen op weg zijn naar hun geliefde? Hadden de mensen buiten ook fouten gemaakt. Wisten de mensen buiten ook niet wat ze met zichzelf aan moesten? Of was ik de enige die zo mislukt was.

Ik stapte het hotel binnen. De drukte in het hotel ontging me. Alles wat werd geroepen ontging me. Ergens was iemand aan het zingen, maar wie ontging me. Ik vind niet meer op wat er om me heen gebeurde, alsof er een soort geluidsbarrière om me heen was gemaakt. Ik liep richting de liften. Ergens ver weg hoorde ik iemand Diana roepen, maar ik reageerde er niet op. Ik voelde me licht in mijn hoofd worden. De lift opende zich. Ik stapte de lege lift binnen, toen ik me omdraaide verscheen Harry in mijn gezichtsveld. Op dat moment kon ik niet meer op mijn benen staan en viel flauw. Waarom?

Ik schrok weer wakker. Ik was nog steeds in de lift, mijn hoofd was weer helder. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen voor ik besefte dat ik in de armen van Harry lag. Ik maakte een soort stuiptrekking.

'Rot op!' riep ik.

'Rustig Di, je viel flauw. In welke kamer zit je?'

'Nee! Ik wil niet naar mijn kamer.' riep ik gestrest. 'Al helemaal niet met jou! Wat moet Ethan wel niet denken.' Ik werd duizelig, toen ik te snel opstond. Ik wankelde een beetje, Harry greep me meteen weer vast.

'Waar wil je dan naar toe?'

'Nergens met jou.'

'In welke kamer zit Amber?' ik begon te huilen.

'Alsjeblieft.' Snikte ik. 'Ik wil naar huis.'

Harry sloeg zijn armen om me heen. Ik nestelde me in zijn shirt.

'Diana? We moeten ergens naar toe, voor je naar huis kan. Je hebt je spullen en geld nodig.' Ik haalde diep adem. Ik wilde niet weg uit Harry's armen. Waarom moest dit allemaal zo irritant en vervelend zijn.

'Kamer 214.' Harry drukte op knopje twee. Harry hielp me overeind, ik bleef in zijn armen staan.

Ik klopte op de deur. Het was niet mijn kamer, maar die van Amber, Silvia en Max. De deur werd opengedaan door Amber.

'Oh dear, Di, ik denk niet dat het een goed idee is als je hier bent.'

'Wie is het?' hoorde ik een mannelijke stem vanuit de kamer zeggen. 'Open de deur.' Dwong de persoon. Amber deed de deur verder open. Ik zag dat Ethan daar zat met rode ogen. Ergens schrok ik, maar Ethan ook. Ik besefte me te laat dat Harry achter me stond.

'Rot op!' Riep Ethan. Hij liep naar ons toe. Hij was overduidelijk woest. Hij balde zijn vuisten. Voor ik het wist had Harry een klap gekregen.

'Nee, Ethan laat hem met rust!' riep ik geschrokken, er stroomde weer tranen over mijn gezicht. 'Het is niet zijn schuld.'

'Nee, je hebt gelijk.' Riep Ethan boos. 'Het is jouw schuld.' Hij stompte me in mijn maag en sloeg me in mijn gezicht. Ik gilde van de pijn en viel op de grond.

'Laat haar met rust!' riep Harry. Hij sloeg Ethan terug. 'Hoe durf je haar te slaan?!' Ze begonnen nu met elkaar te vechten.

'Stop!' riep ik, maar het had geen zin. Ik kwam overeind. 'Help iemand!' Amber kwam weer uit de kamer met Max. Ik zag dat Max schrok bij het aanzicht van de vechtende Harry en Ethan. Ethan sloeg Harry hard op zijn kaak. Ik zag dat Harry uit balans was. Ethan wilde hem nog een klap geven. Ik dacht niet na. Ik voelde een pijnlijke steek in mijn maag en viel op de grond. Het werd wazig en toen zwart.

Toen ik weer bijkwam zat ik met Harry en Amber op de kamer van mij en Ethan. Harry had een bloedneus en een blauwe kaak. Hij had zijn arm om zijn buik geslagen, dus waarschijnlijk was hij ook nog in zijn maag gestompt. Ik probeerde overeind te komen, maar viel snel weer neer en ik kreunde van de pijn. Harry kwam snel naar me toe.

'Gaat alles goed?' vroeg hij bezorgd. Ik knikte. Ook al klopte het niet. Ik wilde niet dat Harry hier was, maar ik wilde ook niet dat hij hier niet was. Ik zag Amber bezorgd kijken. Ik keek haar vragend aan, ik hoopte dat ze zou snappen dat ik wilde dat ze Harry weg stuurde.

'Ehm, ik denk dat ik maar even ga.' Zei Amber. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik wilde vooral niet alleen zijn met hem.

Amber sloot de deur achter zich en ik was alleen met Harry. Het was stil. Ik vermeed zijn blik, ik zat op de rand van het bed. Achter me voelde ik het bed inzakken. Tranen welden op in mijn ogen.

'Diana, zeg alsjeblieft wat.' Zei Harry smekend. Er rolde een traan over mijn wang. Als ik nu wat zou zeggen zou mijn stem breken. Ik wilde helemaal niet huilen. Waarom moest ik nou weer huilen. Emotioneel wrak dat ik was. Ik haalde diep adem, maar haperde een beetje.

'Diana, wat is er aan de hand?'

'Waarom ben je hier?' ik had gelijk gehad, mijn stem haperde. Nu moest hij wel doorhebben dat ik aan het huilen was. Het bed verzakte weer, maar nu aan mijn linkerkant. Voor ik kon protesteren had hij zijn armen om me heen geslagen. Ik wilde echt niet uit zijn armen, maar het was beter zo.

'Harry, laat me los.' Hij reageerde niet. 'Laat me los.' Ik zei het dwingender, maar weer kwam er geen beweging in. 'Laat me los.' Ik begon me los te wurmen. Ik trok me los. Hij zat voor zich uit te staren. 'Waarom ben je hier?' vroeg ik hem nogmaals. Hij keek me aan en ik moest mijn best doen om hem niet in de armen te vliegen. Toen haalde hij zijn schouders op. De tranen begonnen nu echt te lopen en woede overspoelde me. 'M'n kamer uit! Nu!' Schreeuwde ik boos. Ik zag de tranen ook in zijn ogen tevoorschijn komen. Hij stond op. Ik begon hem te duwen, hij moest weg hier, ook al wilde ik dat hij bleef en zei dat hij van me hield en dat hij me zou vragen om te trouwen. Nee oke, dat ging misschien een beetje ver, maar op z'n minst zeggen wat hij voor me voelde. Ik opende de deur voor hem en duwde hem eruit. Met mijn laatste kracht sloeg ik de deur in zijn gezicht dicht. Ik viel op bed en begon te huilen. Wat was toch het probleem met jongens en mij. Het werkte gewoon niet.

Ver weg hoorde ik de deur open en weer dicht gaan. Het bed naast me zakte in en er kwam iemand naast me liggen.

'Het komt wel goed meis.'