Diana H.S.

Hs 20 Harry

Hs 20 Harry

Ze was terug en ze was van mij. Ik hield van haar. Vol vreugde ging ik in mijn bed liggen.
'Waar was je?' riep Louis, terwijl hij binnenstormde. Ik glimlachte. 'Oh mensen, pas op! Harry Styles is verliefd.' Ik grinnikte. De rest kwam ook binnen rennen.
'Liam, je zusje is echt geweldig.' Zei ik tegen hem.
'En ik dan?'
'Diana is veel beter.' Liams mond viel open.
'You did not just say that!' zei Liam quasi verbaasd. 'Attack!!' Ze kwamen allemaal op me af rennen.
'Stapelen!' Riep Zayn. Niall plofte op me, daarna Liam en toen kreeg in het niet meer mee.
'Guys, lucht?!' perste ik naar buiten. 'Jullie zijn zo zwaar.' Ze gingen van me af.
'Maar wat is er gebeurd?' vroeg Liam.
'Nou...' begon ik.
'Ho, stop wacht!' werd ik onderbroken door Niall. Hij rende de kamer uit en kwam terug met een bak popcorn.
'Ik zal jullie vertellen dat het niet echt een leuk verhaal was.' Begon ik opnieuw.' Ze belde dat ze verdwaald was. Ze was in Hyde park. Ik heb haar daar opgehaald. Toen zei ze de hele tijd dat ze het niet kon doen. Ze heeft veel gehuild. Toen probeerde ze weg te lopen, maar ik ging haar achterna. En uiteindelijk heeft ze toegegeven.'

'Wauw, die meid weet niet wat ze wil.' Was Zayn's commentaar.
'Maar ze heeft toegegeven, uiteindelijk.' Zei ik vrolijk. 'Nu iedereen naar bed, het is al half vijf. Morgen wil ik er wel goed uitzien.' De jongens moesten lachen om mijn opmerking. Ik ging in bed liggen en dacht nog even aan Diana. De afgelopen dagen was heel veel gebeurd. Diana leefde gewoon nog en we hadden gezoend en ik had misschien een beetje haar relatie verpest, maar ja nu is ze in ieder geval vrij voor mij. Ik glimlachte om mijn gedachten. Ik was echt erg. De klappen van die Ethan waren terecht geweest. Langzaamaan viel ik in sliep. Eerst langzaam en toen helemaal.

Ik werd al vroeg wakker. Eigenlijk wilde ik meteen al naar Diana, maar waarschijnlijk was ze nog helemaal niet wakker. Ik besloot om gewoon rustig te ontbijten en daarna mezelf nog even op te knappen.

Om tien uur was ik klaar. Ik kon het niet laten en stuurde een berichtje naar Diana.
Ik: Heyy, ben je al klaar, kan ik komen? J X

Ik bleef ongeduldig naar mijn telefoon staren tot ze zo reageren. Het duurde ongeveer zeven minuten voor ze reageerde.
Diana: Hey, shit ik ben pas net wakker. Elf uur bij mij? X

Ik vrolijkte op. Ze wilde nog steeds. Nu wachten tot elf uur.

Ik: Is goed tot elf uur! X

De tijd ging slopend langzaam. Ik had het gevoel dat ik al een uur aan het wachten was, terwijl er uiteindelijk maar een kwartier voorbij was gegaan. Ik zette de tv aan op MTV. Catfish was bezig. Er was weer een meisje hopeloos verliefd, terwijl de jongen met wie ze praten eigenlijk een vieze oude man was. Ze lag helemaal in tranen. Het was best wel zielig. Gelukkig had ik Diana. Zou ik nooit zo hoeven eindigen. Ik zapte door om te kijken of er andere leuke programma's waren, maar de tv-shows om kwart voor elf 's ochtends zijn niet zo denderend. Wow het is al kwart voor elf. Als ik nu zou gaan was ik fashionably op tijd. Dat vond ik een goede. Ik greep mijn jas en rende naar buiten.

'Wacht,' werd er achter me geroepen door Liam. 'Je sleutels.' Hij gooide ze naar me toe. Oh wat dom, was ik bijna mijn autosleutels verloren. 'Veel plezier, mate.' Glimlachte hij naar me. Ik glimlachte terug. Ik moest Diana gewoon weer zien ook al was het maar zeven uur geleden dat ik haar had gezien.

214, dacht ik toen ik het hotel in liep. Ik had geen zin in de lift, dat zou te lang duren. Ik rende de trap op. Toen ik boven was besefte ik pas dat ik door de trap zou gaan zweten. Het kon me niet veel meer schelen. Ik klopte ongeduldig op de kamerdeur van kamer 214. Ik hoorde voetstappen dichterbij komen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik zou haar binnen nu en een minuut weer zien. De deur ging open, maar daar stond niet Diana. Ik zuchtte.
'Waar is ze?' vroeg ik, ik moest haar nu zien. Ethan begon te lachen. Was ze terug gegaan naar Ethan? Nee, dat kon niet waar zijn.
'Heeft ze het je niet verteld?' hij had een geniepige grijns op zijn gezicht. Ik had de neiging om hem een gebroken neus te slaan. 'Ze is vertrokken vanochtend.' Mijn wereld stortte ineen. Max kwam ook in de deuropening staan. Ik moest heel erg mijn best doen om niet in huilen te barsten. Ze was weggegaan.
'He, makker, ze heeft een brief voor je achter gelaten.' Zei Max. Hij gaf me een papier. Ik krullerige letter stond mijn naam er geschreven.
'Hoe laat vertrekt het vliegtuig?'

'Half twaalf, London City Airport.' Ik haalde diep adem. Het was niet ver van hier en het vliegveld was klein. Ik kon het halen. Ik rende weg. Ik kon niets zeggen. Ik moest haar tegenhouden. Ze kon niet vertrekken. Het mocht gewoon niet. Ik startte zo snel als ik kon de auto en racete weg. Het kon me niet schelen of ik een boete kreeg, als ik maar een kans kreeg om haar tegen te houden. Ik reed een aantal keer door rood, wat veel getoeter veroorzaakte. Ik zag de borden al van de airport. Het was tien over elf. Er was nog een kans dat ik het zou halen. Ik parkeerde mijn auto op de taxiwachtplaats. Ik rende richting de paspoortcontrole. Daar stond Amber, maar geen Diana.
'Waar is ze?' vroeg ik in paniek aan Amber. Ik zag haar gezichtsuitdrukking veranderen toen ze me zag.
'Dit ga je niet menen, wat doe je hier?'
'Ik vroeg jou eerst wat!'
'Oke, ze is net door de paspoortcontrole. Ze is weg, Harry.' Zei ze. 'Je kan er niets meer aan doen.
'Geef me je telefoon!' Ze haalde hem uit haar tas. Ik rukte hem uit haar handen en zocht Diana op in haar contacten. Ik drukte op het nummer. Ik hoorde de telefoon overgaan.
'Hey Amber, wat is er? Ben ik iets vergeten?' vroeg ze.
'Ja,' zei ik. Ze hapte naar adem. 'Mij.' De tranen begonnen te lopen. 'Waarom Diana, waarom doe je me dit aan?'
'Ik kon het niet, Harry, ik kon het niet. Snap dat dan!' riep ze gefrustreerd. In haar stem kon ik horen dat ze aan het huilen was. 'Vergeet me en zoek een ander.'
'Dat kan ik niet, Di. Je bent mijn leven.' Ik hoorde haar huilen.
'Ga weg.'
'Nee, alsjeblieft. Doe het...' er klonk een piep. De telefoon was opgehangen. 'Niet.' Maakte ik mijn zin af. Ik liet het stromen. Ze was weg. Ik was te laat gekomen. Ik zakte in elkaar op de grond. Amber kwam naast me zitten en omhelsde me. Ik scheurde Diana's brief kapot.
'Dat wil je lezen, geloof me.' Zei Amber. Ik scheurde het nog een keer doormidden. 'Als je wilt weten wat ze voor je voelt zou ik het lezen.' Ik pakte de stukken tussen het snikken door. Ik moest de stukken bij elkaar houden om te kunnen lezen wat er stond.
Bij de eerste zin barste ik alweer in huilen uit. Ik miste haar zo.

Ze hield van me. Waarom was ze niet gebleven?

'Ik ga haar achterna.' Zei ik, tegen niemand in het bijzonder.
'Gelukkig, jullie moeten niet allebei ongelukkig blijven.' Antwoorde Amber met een grijns. 'Misschien geeft ze wel toe als je voor haar naar Nederland komt.' Dat gaf me hoop. Dat ze zou inzien dat ik alles voor haar over had. Ik liep naar de balie. Het eerstvolgende vliegtuig naar Nederland was pas om half vijf 's middags. Ik kocht een ticket. Ik zou nog naar huis kunnen. Wat spullen pakken en dan zou ik naar Nederland gaan.

Ik opende de deur. Mijn ogen waren nog helemaal rood. Het was gevaarlijk wat ik had gedaan. Autogereden terwijl ik aan het huilen was. Liam liep de gang in.
'Wat is er gebeurd?' vroeg hij stilletjes. Ze is terug naar Nederland, wilde ik zeggen, maar er kwam niks uit mijn mond. Er rolde weer tranen over mijn wangen. Liam trok me in een knuffel. Ik reageerde niet. Ik stond daar maar, terwijl Liam me probeerde te troosten. Liam liet me los. Ik knikte kort naar hem en liep toen naar boven. Ik pakte de eerste tas die ik kon vinden. Daar propte ik een paar kleding stukken in. Het was pas kwart over een. Shit, ik wist helemaal niet waar ze woonde. Ik rende de trap af en reed naar het hotel, waar de rest van haar vrienden nog waren.

Weer die dag klopte ik aan bij kamer 214. Max deed de deur open en leek verbaasd me te zien.
'Kan je me alsjeblieft vertellen waar Diana woont?' vroeg ik zachtjes. Ik keek naar beneden.
'Ja, schrijf het op voor als je het vergeet.' Niet dat ik het zou vergeten, maar om hem gerust te stellen pakte ik mijn telefoon. Max vertelde me waar ze woonde en ik schreef het op. 'Wanneer vertrek je?' vroeg hij me.
'Vanmiddag, half vijf.'
'Succes.' Ik gaf hem een hand en een knikje en liep toen weg.

De tijd was te langzaam gegaan, maar het was zo ver. Ik zou een uur in het vliegtuig zitten zonder vertraging. Dus als alles volgens de aangegeven tijden zou lopen zou ik om half zeven aankomen op Schiphol, Nederlandse tijd. Nu moest ik nog naar Breda. Dat zou minimaal een uur duren. Als er geen file stond, met file nog langer. Ik gaf het adres door aan de eerste de beste taxi chauffeur die ik kon vinden. Hij zuchtte, ik liet hem een aantal briefjes van 50 zien, zodat zijn gezucht veranderde in een goedkeurende glimlach. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze nog wakker zou zijn als ik zou aan komen. Ik had helemaal geen hotel of iets wat er op leek. Ik wilde niet wachten tot morgen, anders had ik net zo goed morgen pas het vliegtuig kunnen pakken. Ik wilde haar zo graag in mijn armen hebben.