Diana H.S.

Hs 18 Diana

Hs 18 Diana

Ik werd wakker met rode dikke ogen. Ik wreef alle slaap uit mijn ogen. Naast mij was de kamer helemaal leeg. Ik liet de douche lopen, zodat ik me op kon frissen en er hopelijk wat minder erg uit zou zien. Mijn spiegelbeeld was hoe ik mezelf nog nooit had gezien. Ik had mezelf nog nooit in slaap gehuild, ik was op zich best een vrolijk meisje. Tot jongens in mijn leven kwamen. Jongens brengen gewoon ongeluk. Zeker als ze te knap zijn en te leuk en te lief zijn. Wat kan je dan als meisje nog doen? Vrij weinig dus. Ik ken het probleem. Sterker nog, ik had twee van de jongens tegelijk in mijn leven. Te veel van iets is niet goed. Als er te voor staat moet je er van weg blijven, als het je lukt. Mij lukte het niet. Oke, ik ben te deprimerend. Ik veegde de tranen, die alweer over mijn wangen liepen, weg. Dit was dus zo erg, ik was een emotioneel wrak.

Ik slenterde de eetzaal in. Toen ik Max, Silvia, Amber en Ethan zag zitten wilde ik al meteen omkeren, maar Max zwaaide vrolijk naar me en Silvia stond al bijna op om me te komen halen. Dus slenterde ik verder naar hun tafel. Ondanks al mijn verdriet had ik echt verschrikkelijk veel honger. Tja mensen, ik had honger. Misschien toch niet zo'n emotioneel wrak. Je leest altijd in boeken dat ze niet meer kunnen van verdriet. Nou als je het zo bekijkt val ik nog best wel mee. Positief puntje een van deze dag.

'Hai,' zei Max. 'Wat zie jij er goed uit vandaag.' Alleen Max kon die opmerking maken. Anders waren er klappen uitgedeeld. Ik glimlachte zwakjes. Ik plofte neer in de stoel en vermeed Ethans blik.

'Wat is er gisteren gebeurd?' Deze vraag kwam van de persoon van wie ik het het minste verwachte: Ethan. Ik keek hem geschrokken aan, dat was overigens ook het eerste moment dat ik hem weer zag. Sinds de keer dat hij me een beetje per ongeluk had geslagen. Hij zag er veel beter uit dan ik. Waarom moest ik hier het enige emotionele wrak zijn?

'Ik wil het er niet meer over hebben.' Zei ik terwijl ik wegkeek van hem. 'Ik haat die jongen.' Ik een blik zag ik dat het gezicht van Ethan was opgevrolijkt. Silvia daarentegen had een hand voor haar mond geslagen. Amber gaf haar een duwtje.

'Ik snap je helemaal meid!' zei Max overtuigend. 'Jongens, verschrikkelijke mensen.' Het duurde even voordat hij doorhad wat hij had gezegd. Iedereen was aan het lachen, zelfs ik. 'Oh shit, ik bedoel alle jongens behalve mij.' Ik grijnsde naar hem. 'Zo mijn missie is gelukt, Diana lacht weer, dus Sil wat gaan we doen vandaag?' ging Max vrolijk verder alsof er niets was gebeurd.

'Nou als je mee gaat Di, dan gaan we schaatsen, anders denk ik gewoon een beetje in de stad rondhangen.' Silvia keek me hoopvol aan.

'Afleiding is wel handig denk ik.' Zei ik met een klein glimlachje. Silvia begon te juichen.

'Yes! Ik heb zin om te schaatsen.' Riep Max net iets te hard door het restaurant. Je zag verschillende mensen om kijken. Ik grinnikte.

'Sukkel.' Zei Ethan met een lachje. Het leek bijna alsof er niets gisteren met Ethan was gebeurd, alleen dan dat hij iets te vaak naar mij keek.

We zaten in een taxi op weg naar de schaatsbaan. Ethan en Max hadden al besloten dat we gingen ijshockeyen. Ik en Amber vonden het goed, alleen Silvia was tegen. Blijkbaar kon ze helemaal niet schaatsen.

'Dan ben jij toch scheidsrechter.' Zei Ethan. Silvia zuchtte en knikte.

'Maar dan betalen jullie de ijshockeyspullen.' Ik grijnsde.

'Ik betaal het wel, maar dan kies ik de teams.' Zei Ethan.

'Kies je mij dan?' smeekte Max meteen. We wisten allemaal dat Ethan het beste was. Vroeger in Engeland had hij ook geijshockeyd. Ik was zelf ook niet slecht. Ik vond het leuk om te schaatsen en hockeyde sinds een paar jaar, dus als het goed was zou het met mij wel goedkomen.

'Nou, ik denk dat ik nog even moet nadenken daarover. Ik bedoel Amber en Diana kunnen al hockeyen, dus dan valt de keuze niet op jou.' Grijnsde Ethan.

Uiteindelijk zat ik bij Max en Amber bij Ethan. Max kon niet goed schaatsen, maar ook niet slecht, dus hij was niet het ergste teamgenoot. Uiteindelijk had Ethan helemaal niet mogen kiezen, want het was oneerlijk als ik bij hem zou zijn, had iedereen besloten. Nou ja, Amber kwam ermee, dus ze zou ook gewoon voorkomen hebben dat er gênante dingen zouden gebeuren.

Toen we eenmaal bezig waren, bleek Max nog slechter, hij wist niet eens hoe hij de stick vast moest houden, laat staan om de puck te schieten. Het was wel supergrappig. Er werd niet volgens de regels gespeeld, waar Ethan zich heel erg aan ergerde. Toen ik met Max in het team zat hadden we met 10-1 verloren. Niet erg vrolijk voor ons. Daarna deden we nog een potje en zat ik met Amber in het team. Dat ging gelukkig een stuk beter. Aangezien Ethan toen niemand meer had om naar te spelen (Max was te slecht, dus wilde Ethan het niet), wonnen wij met 10-6. Ja, ondanks het feit dat Ethan Max had was hij nog steeds heel goed. Gelukkig waren er geen gênante dingen gebeurd. Ik had geen botsingen met Ethan gehad, wel een paar duels, maar meer niet. Dus iedereen was nog gelukkig en mijn dag verliep best wel goed. Ik dacht vrij weinig aan Harry, wat de hele bedoeling was van het schaatsen.

's Avonds zat iedereen uitgeput op het tweepersoonsbed in Silvia's kamer. Er was een nieuwe kamerindeling gemaakt. Het was niet zo slim om mij met Ethan op een kamer te laten slapen. Dus het was nu gewoon jongens samen en meisjes samen. We waren nog aan het kaarten, maar niet heel erg actief. Ik sowieso niet meer nadenken, dus eindigde steeds als Klootzak bij Presidenten. Het kon me vrij weinig schelen. Ik zat de hele tijd te gapen, terwijl Ethan er helemaal in zat. Hij was ook steeds President.

Rond half elf vertrokken Max en Ethan naar hun eigen kamer. Op dat moment kwam ik erachter dat ik in slaap had moeten vallen toen Max en Ethan er nog waren, maar ik ben weer een sukkel.

'Dus nu even serieus wat was er gisteren gebeurd toen ik weg was gegaan?' vroeg Amber nieuwsgierig. Ik lag uitgeput op bed, terwijl Amber en Silvia allebei klaar wakker op de rand van het tweepersoonsbed zaten. Ik slaakte een diepe zucht.

'Ik wil het niet vertellen, het is gênant.' Nu keken ze me allebei vragend aan. Ergens zag ik de vergelijking met twee puppy's die niet begrepen wat je zei. Ik grinnikte. Silvia trok haar wenkbrauw op.

'Ze wordt gek.' Fluisterde Silvia naar Amber. Ik wist dat het een grapje was, omdat Silvia met een grijns naar mij keek.

'Oke, oke, ik vertel het al.' Zei ik. 'Hij wilde dat ik wat zei, maar ik moest huilen. Ik vroeg waarom hij er was, waarop hij niks zei, hij knuffelde me alleen maar. Ik wilde dat hij me losliet en vroeg het nog een keer.' Ik voelde de woede van gisteravond weer. 'Weet je wat die hufter toen deed?' Ik verhoogde en verharde mijn stem. Amber en Silvia keken me vragend aan. 'Hij haalde verdomme zijn schouders op!' Ik begon weer te huilen. 'Was ik dan helemaal niets voor hem?' snikte ik. Amber kwam naast me zitten en sloeg haar armen om me heen.

'Meis, het komt wel goed. Je moet gewoon niet meer aan hem denken. Als jij niet meer naar hem gaat, komt hij ook niet meer naar jou.' Ik knikte, de tranen wegvegend. 'Ga maar slapen. Amber begeleidde me met het liggen en legde toen het dekbed over me heen. Ik snikte nog een beetje en viel toen snel in slaap.

WZ�nb�