Diana H.S.

Hs 19 Diana

Hs 19 Diana

Harry stond voor me en weer haalde hij zijn schouders op. Het beeld bleef zich maar herhalen in mijn hoofd. Ik werd er gek van, maar ik het meest gek van werd was het feit dat ik hem miste. Ik miste zijn aanrakingen, zijn ogen, het gevoel dat ik bij hem kreeg. Ik miste gewoon alles van hem. Ik wilde dat ik hem nooit had ontmoet, dat ik gewoon een van de zovele fans was, maar dat kon natuurlijk niet. Ik was vannacht huilend wakker geworden, ik was nog steeds wakker. Ik kon hem maar niet uit mijn gedachten verbannen. Ik wilde dat hij nu gewoon binnen zou komen lopen en me vast zou houden, gewoon zodat ik me veilig zou voelen, dat ik niet meer zo eenzaam was, dat gewoon alles weer goed was. Mijn bed was koud, ik twijfelde er ernstig aan om niet gewoon een douche te nemen, maar dan zouden Amber en Silvia wakker worden. Dat wilde ik niet. Ik stapte uit bed en trok een spijkerbroek en een trui aan. Zo zacht als ik kon sloop ik naar buiten. Voor ik het vergat pakte ik nog een hotelkamersleutel. Ik liep het hotel uit, geen idee wat ik van plan was om te doen. Het was een heldere nacht, de sterren waren goed zichtbaar. Ik hield van het aanblik van de sterren. Het was zo mooi. Ik wist niet waar ik naar toe ging, ik bleef maar lopen zonder bestemming. Ik was blij dat ik uit de kamer was, het verstikte me die vier muren.

Na een tijdje lopen kwam ik uit bij een parkje, het was erg rustig, wat best logisch was, omdat het ongeveer drie uur 's nachts was. Op het moment dat ik het hotel uit was gelopen had ik al geweten wat ik moest doen. Ik zou weggaan uit Londen, ze mochten de leuke dingen zonder mij doen, want ik was toch een emotioneel wrak. Ik had gewoon even tijd voor mezelf nodig. Als ik uiteindelijk toch nog met Harry wilde praten had ik zijn nummer en Ethan zou ik nog vaak genoeg tegen komen. Ik pakte mijn telefoon en stuurde een sms naar Harry.

Ik: Mag ik Liams telefoonnummer?

Ik stond op, want ik verwachtte niet dat hij me nu al wat terug zou sturen, maar op het moment dat ik een stap had gezegd ging mijn telefoon af. Hij belde me. Ik raakte in paniek. Deze mogelijkheid was ik vergeten. Hij had mijn nummer ook, dus hij kon me gewoon bellen. Shit! De telefoon was al drie keer over gegaan. In een opwelling drukte ik op het groene knopje.

'Shit, shit, oh fuck.' Ik hing op. Oh wat was ik blij dat ik met mijn scheldwoordenlijstje was gestopt. Ik moest niet meer met hem bellen. Ik ging weer op het bankje zitten. Als ik zijn nummer zou blokkeren zou ik niet meer Liams nummer krijgen, maar hij mocht me niet nog een keer bellen. Oh ja hoor, mijn telefoon ging weer af. In het lege park klonk het geluid gigantisch hard. Het geluid moest uit, dus drukte ik weer op het groene knopje.

'Ah shit.' Zei ik weer. Ik had op het rode knopje moeten drukken. Waarom moest hij het nou zo moeilijk maken. 'Wat?' siste ik.

'Ook hallo.' Klonk een geamuseerde stem. Ik wilde heel graag mijn telefoon op de grond gooien of ergens tegenaan trappen, maar uit zelfbescherming hield ik me in.

'Geef me Liams nummer!' fluisterde ik. Ik wilde niet de aandacht trekken van ál die mensen die hier buiten liepen. Er was helemaal niemand, maar toch kreeg ik het gevoel dat iemand me afluisterde.

'Waarom? Is er wat aan de hand?' vroeg hij. 'En waarom fluister je?'

'Omdat ik midden in een park sta en ik wil niet dat er allemaal vieze mannetjes naar me toe komen. En ik heb gewoon hulp nodig.' Zei ik. 'Nee, niet van jou! Gemma's nummer is ook goed.'
'Gemma denkt nog steeds dat je dood bent.' Klonk zijn harde stem.

'Wat? Je hebt het haar niet verteld?'

'Nee, ik wilde het haar wel vertellen, maar niet over de telefoon.' Zei hij. 'Ik hoopte...' Het bleef stil.

'Wat hoopte je?'

'Niks, laat maar. Waar ben je? Ik haal je op.'

'Nee, ik wil gewoon Liams nummer. Wat doe jij trouwens om drie uur wakker?'