Yaşayan Ruhlar |TAMAMLANDI|

2.Bölüm

Duruyorum zamanla birlikte, nöbetteyiz ikimiz de..

08.01.2022

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Gözlerimi açamıyordum. Sanki tonlarca yük gözlerime yığılmış gibiydi. Sebebini bilmediğim ağrılarda cabasıydı. Ne olmuştu bana?

Zar zor gözlerimi açtığımda yataktan kalktım. Kalkmamla yere düşmem bir oldu. Tekrar kalkıp zorlanarak banyoya gittim. Aynaya baktığımda adeta kalakaldım. Gözlerimin altı mosmor, rengim ölü gibi bembeyazdı. Yatağıma dönüp yattım. Gözlerimi tam kapatmıştım ki annemin sesiyle tekrar açtım.

"sabahtan beri sana sesleniyorum kızım. Uyuyor musun?"

"hayır anne."

"sana ne olmuş böyle?"

Annem telaşla gelip anlıma dokundu. Dokunmasıyla elini çekmesi bir olduğunda anlamıştım. Gözlerindeki korkudan anladığım kadarıyla oldukça sıcaktı ve ben bunu fazlasıyla hissediyordum, titremelerim oldukça fazlaydı. Odadan koşarcasına çıktı. Geri döndüğünde elinde bir tas su, bez ve ağabeyim ile babamı getirmişti. Ağzıma yerleştirilen çubukla gözlerim tekrar kapandı.

"ateşi çok fazla."

"kaç?"

"39.5"

babamın gözleri kocaman oldu. Ölümüyordum, sakin olmalarını istiyordum. Ateşim fazla olabilirdi ama hastalıktı sonuçta, geçerdi. Ağzımı açacak gücü kendimde bulamıyordum. Dün oldukça iyiydim aslında, ne olduysa gece olmuştu. Bu ev normal değildi ve gün geçtikçe yorgunluğum daha da artıyordu.

Annem anlıma hem bez yerleştiriyor hem de üstümdeki fazla kıyafetleri çıkarıyordu.

"böyle olmaz anne! Hadi kalk abicim, hastaneye gidelim."

Ağabeyim beni kucağına alıp direk arabaya bindirdi. En yakın hastane beş kilometre uzaklıkta orta büyüklükte bir hastaneydi. Kasabanın biraz dışında kalıyordu. Oraya doğru yol alırken yavaştan gözlerimin kapandığını hissediyordum.

Ne kadar zaman geçti bilmiyordum. Ne olduğunu da tam olarak hatırlamıyordum. Bedenim uyuşmuş gibiydi. Hafiften kendime gelir gibi olduğumda odadaki sesleri duymaya başlamıştım.

"nasıl doktor bey?" diyordu annem.

"durumu iyi merak etmeyin, biraz üşütmüş. Serum bittiği zaman tekrar kontrol edeceğim. Ateşi düşerse gidebilirsiniz."

"Teşekkür ederiz."

"rica ederim, geçmiş olsun."

Duyduğum ayak seslerinden doktorun gittiğini anlamıştım. Konuşmalardan ise tüm ailemin burada olduğunun farkına varmıştım. Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda, beni gören annem yanıma yaklaştı ve başıma öpücük kondurdu.

"iyi misin kızım?" deyip eliyle saçımı okşuyordu.

"iyiyim anne, merak etme."

"bizi korkuttun yüzün bembeyazdı. Bir şey oldu sandık."

"dün gece cam açık uyumuşum. Ondan olmuştur." siz böyle bilin.

Daha fazla konuşamamıştım, üzerimde bitmek bilmeyen bir yorgunluk vardı. Annem ve babamın konuşmalarını dinlerken gözlerim tekrar kapanıyordu. Abimin uzaktan beni izlediğini gördüğümde onun gözlerine bakıp tebessüm ettim. Son gördüğüm şey ise abimin bana ettiği tebessüm oldu. Daha sonra gözlerim tekrar uykuya yenik düştü.