Yaşayan Ruhlar |TAMAMLANDI|

21.Bölüm

Seni korumak için senden bile vazgeçerdim

20.06/2022

<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3

Kötü ruhlar, ilmek ilmek işleniyordu ruhumuza. Mutlu olmak bile beni korkutuyordu. Yüzümün güldüğü her an, acaba arkasından yaşayacağım kötülükleri düşünüyordüm. Umutsuzluğa bir hışımla itiyordu beni. Ağır ağır mutlu olmanın bedeli bir anlık kötülüğü peşinden getiriyordu.

Böyle olmasını istemesem bile korkuyordum. Bir savaşı, kazandığımızı zannettiğimiz anda kaybetmekten korkuyordum. Bu hikaye bu kadar zor yazılabilir miydi? Bilmiyordum ama kalbim huzursuzdu. Bunu tüm hücrelerimde hissediyordum.

Yatağımda uzanmış ağır düşüncelere dalmıştım. Dün geçirdiğimiz güzel gün beni umutsuzluğa itmişti belki ama haklı çıksam bile sürekli korkuyla yaşayamazdım. Anı yaşamazsam eğer, belki de kaybettiğim zaman olacaktı.

Hiç istemesem de yataktan kalktım. Dersin başlamasına bir saat vardı. Bizimkilerin gelmesine ise az kalmıştı. Banyoya ilerleyip rutin işlerimi hallettim. Giysi dolabımın önüne gelip siyah bluz ve siyah pantolon aldım üzerime geçirdim. Model olarak şık dursa da renk olarak ruhumu iyi yansıtıyordu. Siyahı bir tek bizim ruhuzundan silememişti.

Merdivenlerden indiğimde evin sessizliği bana eski günleri hatırlatmıştı. Evin diğer üyeleri ile gitmiş olmalıydı. Yönümü mutfağa çevirip ayak üstü bir şeyler atıştırdım. Korna sesiyle çantamı alıp evden çıktım. Herkes gelmiş arabada beni bekliyorlardı. Bensu, Gaye ve Barış arka arabada; Çağrı, ben ve Savaş öndeki arabaya kurulmuştuk. Kısa yolculuktan sonra okula gelmiştik. Park edilen arabalardan sırayla indik.

"eee naber millet?"  diye şakıdı Çağrı.

Bu enerjiyi nereden buluyordu?

"iyidir Çağrı. Sabahtan beri aynı arabadayız şimdi mi sorasın tuttu?" diye sordu Savaş.

"senin sormanı bekledim belki best."

Savaş gülerek başını salladı. Çağı'nın bu sözleri beni de gülümsetmişti. Nihayet sınıfa gelmemizin ardından en arkadaki yerlerimize oturduk.

Kapıyı açıp içeri giren hocayı gördüğün an Çağrı sinirle soluk verdi. Geçen sefer dersi uzun uzun anlatıp herkesi delirten hocaydı. Çağrı'ya bakışından olanları unutmadığını anlamıştım. İstemsizce kıkırtı çıktı ağzımdan.

Kolumun dürtülmesiyle bakışlarımı Savaş'a çevirdim. Defterimin köşesine yazdığı yazıyı işaret ediyordu. Bakışlarımı gösterdiği yere indirip yazıyı okudum.

"nedir seni bu kadar güzel gülümseten?"

Gülümsemem yerini şaşkınlığa ve utanmaya bıraktı. Kalemimi alıp altına yazdım.

"Çağrı ile hoca arasında görünmez bir rekabet var ona gülüyordum:)"

"gülme!"

"neden?"

"benim gördüğümü başkası da görmesin."

Yazdığını okuduğum anda gözlerimi ona çevirmiştim. Ama o, yüzündeki gülümsemeyle karşıya odaklanmıştı. Elindeki kalemi bırakıp kollarını göğsünde başladığını görünce artık yazmayacağını anladım. Ben de kalemi bırakıp onhn gibi karşıya odaklandım. Yüzümde eksilmeyen gülümsemeyle.