Yaşayan Ruhlar |TAMAMLANDI|

7.Bölüm

Herkesin gerçeği farklıydı ve tüm gerçekler kişinin kendisiydi...

01.02/2022

<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3

Yine bir hastane odasında gözlerimi açmış, biten serumumla birlikte evin yolunu tutmuştum. Ablam bugün olanlardan oldukça etkilenmiş görünüyordu. öyle ki, bir psikiyatristle konuşmamım iyi olacağını düşünüyor, bana bu konuda baskı uyguluyordu. Daha önce abimin sesini duyduğumu göz önüne alırsak, mantıklı gibi görünüyordu.

Yaklaşık iki saat önce eve gelmiştik. Geldiğimiz andan itibaren ablam zorla bir şeyler yedirmiş, ilaçlarımı içirmişti. Onu ne kadar korkuttuğumu şimdi daha iyi anlıyordum.

"bugün beni çok korkuttun Gece."

"üzgünüm abla."

"üzülme canım kolay şeyler yaşamadın. sen iyi ol yeter."

"iyi olacağım."

Ablam anlıma öpücük kondurup mutfağa gitti. kim bilir neler içirecekti bana? Elinde bir kahve fincanı ile girdiğinde ve burnuma gelen kokularla yanılmadığımı anladım.

"al bakalım. Papatya çayı hazırladım. Bu gece iyi uyuman için."

Ablamın elinden fincanı aldım. Bu gece iyi uyumaya ihtiyacım vardı. Ama uyursam, kayıp ruh Savaş'a bugün öğrendiklerimi doğrulatamazdım. Bir karar vermem gerekiyordu ve ben bencillik yapıp bu kararı kendim için vermiştim. papatya çayını içip derin bir uykuya daldım. Bugün oldukça yoğun bir gündü daha fazlasını düşünmek istemiyordum.

Sabah, deliksiz uyuduğum uykumdan ablamın sesiyle uyandım. Biraz yorgun olduğumdan, biraz da ilaçlardan sabaha kadar bir kere bile uyanmamıştım. kendimi iyi hissediyordum, uzun süre uyumak iyi gelmişti.

"gel hayatım kahvaltı hazırladım."

"tamam abla."

Kahvaltı masasına oturduğumuzda sessizlik hakim olmuştu. Bu sessizlik son günlerde beni oldukça geriyordu. Aklıma gelenle birlikte sessizliği bozan kişi ben oldum.

"abla? neler yaşadın anlatmayacak mısın?"

Benim sorduğum soruyla ağzındaki lokmayı bir an çiğnemeyi durdurdu sonra ağır ağır çiğneyip yuttu. Oldukça gerilmişti, mimikleri bile donmuştu. Belki de korkuyordu. Yüzündeki ifadeyi gördükçe ben de korkuyordum. duyacaklarımdan çok korkuyordum. O tam konuşacakken, ben lafını kestim.

"tamam abla, kendini hazır hissettiğinde anlat."

"benim yaşadıklarım ömür boyu benimle kalacak Gece. Ama ben artık bu yükü taşıyamıyorum."

Ağlamaya başlamasıyla ben de gözyaşlarıma hakim olamadım. Hemen gidip sarıldım. Ne kadar süre böyle kaldık bilmiyordum. Sakinleşince ayrılıp gözlerinin içine baktım. Ellerini sımsıkı tuttum, tek ailemin ellerini...

"anlat abla, anlat birazda ben taşıyayım."

"ben sana kıyamam ki..."

"ben de sana kıyamıyorum. Anlat bana, hadi!"

Derin nefes aldı. Gözlerini kurulayıp bana baktı. Yüzünde bir gülümseme oluştu, sanki yıllar öncesindeydik. Bana anlatabilmek için eskiye gitmişti, ben de onun eski hallerine gitmiştim. Eskiden güzel olan şeyler vardı hala demek ki.