AİNSLEY | MYG

26

24 Aralık

Eve gelene kadar bir şekilde kendimi tutmuştum. Ama kapıdan girdiğimde yere çöküp ağlamaya başladım.

"Ben ne kadar aptalım. Beni sevdiklerini, benim arkadaşım olduklarını sandım."

Biraz orada durduktan sonra kalkıp odama geçtim. Yıkılmışlıkla bedenimi yatağa bıraktım. Ağır geliyordu her şey. Bıktım artık insanların beni sevmemesinden.

Ben sadece küçükte olsa sevgi görmek istemiştim. Ailemden görmediğim sevgi eksikliğini gidermek istemiştim.

Bir anlık gelen dürtü ile yatağımın yanında duran su bardağını karşımda olan boy aynasına fırlattım.

Kırık camlarda yansımamı görmek daha da bitik hâle getirdi beni. İçim acırken daha fazla acı çekmek istemediğimi fark ettim.

Kendimi kaybetmiş gibi sakince yataktan kalktım. Cam kırıklarının arasına oturdum. Ellerimi camların üzerinde gezdirip en hoşuma gideni aldım.

Ucu çok sivri olmayan ama yanları keskin olan, küçük bir camdı. Küçük ellerim arasında ne kadar acımasızca duruyordu.

Acımasız olan aslında cam değildi beni bu duruma getirenlerdi. Ben sadece sevilmek isteyen küçük bir kızdım. İnsanlar bunu anlamadılar ama.

Beni initaha sürükleyen son olanlardı ama sadece onlar değildi. Benim ölecek olmama sebep olan her şeydi.

Beni tek kıran Yoongi'nin söyledikleri değildi. Beni tek kıran Namjoon, Hoseok, Jimin, Tae, Jin ve Yoongi tarafından sevilmemek değildi. 

Beni kıran her şeyin üstüne onlarda kırmıştı ve bu bardağı taşıran son damla olmuştu. Artık ellerimin arasında duran camı harakete geçirme zamanı gelmişti.

Bedenimi titreme alırken göz yaşlarım sessizce akmaya devam ediyordu. Avcumda olan camı sıktığımda yere kan damlamaya başlamıştı.

İçime derin nefes çekip titreyen elimi kaldırıp sağ bileğime bir çizik attım. Yere kanlar damlamaya başlarken diğer bileğimede aynısını yapmak için hazırlandım.

Kapının açılması ile annemi görmem beni telaşa düşürdü. Annemde kafasını kaldırıp beni o hâlde görünce bir süre yerinde kaldı.

Onun şaşkınlığından yararlanıp diğer bileğimide kestim. Bilincim yavaşça giderken gözlerimi kapatmadan önce gördüğüm son şey annemin bana doğru koşmasıydı.

Özür dilerim anne size layık bir evlat olamadım.