Sólita | Tek Başına

Bölüm 6 | Tek Başına

Selaaam,

6. Bölüm de sizlerle, umarım beğenirsiniz.

Keyifli okumalar🥰

................

Süveyda

Neydi bu his? Bu karnımda uçuşan şeyler? Kelebek?

Hani kelebekler aşık olunca uçuşuyordu insanın karnında? Ne olmuştu şimdi bana birden?

İnsan hiç bir kelimeye aşık olur muydu? Ben galiba olmuştum.

Yada içimde yaşadığım duyguların yoğunluğundan sağlıklı düşünemiyordum. Bu daha gerçekçi bir ihtimaldi.

Heyecanla öne atılıp sarıldım karşımdaki kadına. Bunu şimdi, şu anda yapmasaydım bir daha hiç yapamazdım, buna emindim.

Bir kaç saniye sonra o da sardı kollarını belime. Huzur dedikleri şey bu olmalıydı. Herkesin övgüyle bahsettiği ve erişmek istediği o muhteşem duydu, kesinlikle bir çocuğun annesinin kollarında hissettiği bu mükemmel his olmalıydı. 

Herşey çok mu hızlı ilerliyordu? Onlar için muhtemelen, ama benim için öyle değildi işte.

Annemin öz annem olmadığını ve öz ailemin de yaşadığını öğrendiğim o günden beri, her Allahın günü onlara kavuşacağım zamanın hayalini kurmuştum. Yaşadığım bunca şeye, sırf onların beni bulacağı gün için katlanmış, geceleri yatağımda kurduğum hayallere tutunmuştum.

Bir yanım bir aileye sahip olmanın, sevilmenin ve değer görmenin umuduyla yeşerirken, diğer yanım ise ya onlar da beni sevmez ve beni bu hayata bağlayan son umudumu da yok ederlerse diye solmuştu yıllarca.

Bu gidip gelmeler öyle bir yük bindirmişti ki omuzlarıma, sanki kimsenin göremeyeceği kadar küçük ama benim artık büyüklüğunden altında ezildiğim bir kambur oluşmuştu sırtımda.

Şimdiyse, karşımdaki kadının söylediği tek bir kelimeyle, sanki omuzlarımdaki bütün yük buhar olup uçmuş, yanında kamburu da götürmüş gibiydi.

Kızım demişti bana. Yanında büyüdüğüm kadının bir kez bile söylmediği ama hep duymak istediğim o kelimeyi söylemişti.

Şimdi kim kızabilirdi ki kalbime, onlara bu kadar çabuk alışıp, benimsediği için?

Kimsenin duymayacağına emin olduğum bir sesle fısıldadım kulağına.

"Teşekkür ederim, beni duyduğunuz ve kurtardığınız için, çok teşekkür ederim."

Galiba gerçekten de hoş bulacaktım bu ailede.

..........................

Tanışmanın ardından hepsi odadan çıkmış, Dilan hanımsa bana yeni kıyafetler getirip, hazırlanınca aşağı gelmemi istemişti. Kıyafetler büyük ihtimalle Dilaya aitti.

Bir eşofman altı ve bir tişört getirmişti. Rahat etmemi istemişti fakat, bu kısa kolluyla asla rahat edemeyeceğimden habersiz. Bunu ona söylememiştim tabii ki, çekinmiştim. Onlar benim için o kadar zahmete girmişken, şikayet edermiş gibi görünmek istemiyordum.

Ama Allahtan yaşadığım ev soğuk oluyordu da, üstümde hep bir yelekle geziyirdum.

Güldüm kendi kendime. Bir gün bunun için şükür edeceğim aklıma bile gelmezdi.

Biraz eski ve yırtık pırtıktı yelek, bu sıcak evde de beni terletecek gibiydi ama kollarımın görünmesinden iyiydi.

Şimdi ise büyük yemek masasında oturmuş sessizce yemeğimizi yiyorduk. Kalabalıktan dolayı ilk biraz gerilsem de, yemekleri görünce tüm gerginliğim geçmişti.