İsmimi Gülce koymuşlar ama hiç gülemedim bu hayatta. Kadersizlik peşimi hiç bırakmadı. Daha doğarken yüzümün gülmeyeceği beliymiş benim. Ayağımda olan aksaklık herkesin tuhaf bakışlarına neden olurken adımın anlamı gibi nasıl olurdum ki? Nasıl güler...
Bilgisayarın başına oturmayı o kadar çok özlemişim ki sizlere anlatamam. Oturup bir müddet birbirimize bakıp kalmış olsak da hemen kaynaştık. Parmaklarım klavyede hareket ederken medyada eklediğim şarkı dönüp durdu. Keyifle okuyunuz efendim.🥰
Lütfen satır arası yorumlarınızı eksik etmeyin, mutlu oluyorum.❤
Fikret Kızılok - Gönül🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Vapur adaya yaklaştıkça Gülce yüzündeki gülümseme ile sırtını arkasındaki göğüse daha çok yasladı. Vapura bindiklerinde az çok nereye gideceklerini tahmin etmeye başlamıştı zaten.
"Mutlu musun?"
Kocasının şapkanın açıkta bıraktığı saçlarının arasına gömüle yüzü ile belindeki ellere sıkıca tutundu. Mutluydu Gülce.
"Mutluyum."
Asaf bu kelimeyi duymak için her şeyi yapardı. Gülce mutlu olduğu sürece o da mutluydu.
Gülce'nin rüzgârla hafif titremesi ile kollarını daha sıkı sardı.
"İçeri geçelim mi? Üşüdün sanki canım."
Gülce omuz silkti. Üşümüşte olsa içeri geçmek istemiyordu.
"Üşüdüm ama içeri girmek istemiyorum."
Asaf karısının mızmız sesine tebessüm etti. Birkaç dakika daha otursalar da rüzgârın şiddetlenmesi ile Asaf'ın ısrarıyla iç kısma geçtiler. İskeleye yaklaşan vapur ile Gülce sanki çocukmuş gibi sevinmişti. Kendileri gibi birkaç çiftle birlikte vapurdan indiklerinde iskeleden bile hissettiği farklı hava ile soluklandı Gülce. Kocasının eline sımsıkı sarılıp onun adımlarına ayak uydurdu. Sahil boyu yürürken havanın kararması ile dolan yerlere bakıyordu. İnsanlar havanın esintisine aldırmadan gülerek sohbet ediyor ve yiyip içiyorlardı.
"Şu ileride bir otel ayarladım güzelim. Çantaları bırakalım da yemek yeriz bir yere oturup."
"Olur canım."
Asaf her canım kelimesi duyduğunda canını yerim senin dememek için kendisini zor tutuyordu. Ayarladığı otele geldiklerinde çantaları ile odaya çıktığında Gülce odanın otantik dekoruna hayran kalmıştı. Eşyaları yerleştirip kıyafetlerini değiştirerek odalarından çıktılar. Otelden çıkıp ada sokaklarında yürürken kocasının kolları arasında huzurluydu Gülce.
"Nereye oturalım istersin?"
Asaf'ın sorusu ile kafasını kocasına çevirince yüzleri arasındaki mesafe azaldı. Asaf eğilip dudaklarına hızlı ve kısa bir öpücük kondurunca utanıp etrafına baktı.
