İsmimi Gülce koymuşlar ama hiç gülemedim bu hayatta. Kadersizlik peşimi hiç bırakmadı. Daha doğarken yüzümün gülmeyeceği beliymiş benim. Ayağımda olan aksaklık herkesin tuhaf bakışlarına neden olurken adımın anlamı gibi nasıl olurdum ki? Nasıl güler...
Yeni bölüm Nazende bittikten sonra demiştim ama dayanamıyorum.
Keyifli okumalar...
Sezen Aksu - El Gibi
"Gözyaşının bile görevi varmış. Arkasından gelecek gülümseme için temizlik yaparmış." -Mevlana
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Annem."
Mezarın başında oturmuş sanki onunla sohbet ediyormuşum gibi konuşmaya başlamıştım. Duyardı beni değil mi? Ben onu duyamasam bile annem beni duyardı?
"Ben geldim."
Geldim. Hem de nasıl geldim anne!
Elimi uzatıp toprağına dokundum. Kendisine dokunamadığım annemin toprağına dokunuyordum. Sanki gözlerimden akacak olan yaşlar bu hareketimi bekliyormuş gibi toprağa dokunmam ile akmaya başladı. Gözyaşlarıma inat yüzümü göğe kaldırdım ve derin bir nefes aldım. Gözlerimi geri annemin isminin yazılı olduğu mezar taşına diktim.
- Zeynep Karaca -
Bu isim bana güzel şeyler hatırlatmanın yanı sıra verdiğim sözün ayağıma nasıl dolandığını da hatırlatıyordu. Derin bir nefes alarak ellerimle toprağı okşarken konuşmaya devam ettim.
"Bahsettiğin konu açıldı dün akşam. Babam bana soruyor onayımın olup olmadığını anne! Senin beş sene önce verdiğin onayı bana soruyor! Ben nasıl hayır diyeyim babama?"
Hala gözümden akan yaşı silip tebessüm ettim.
"Beni verecek birini buldunuz artık!"
Kaşlarım istemsizce çatılıp mezara bakarken konuşmaya devam ediyordum.
"Evleniyorum anne! Sakat kızın evleniyor!"
Eğilip başımı mezara yasladım. Her şeyin rüya olmasını dileyerek gözlerimi kapattım ama bu rüya değildi. Biraz sonra Bade beni o tatlı sesiyle ve öpüşleri ile uyandırmayacaktı. Yüzümü kaldırdım annemin toprağından.
"Aldığın söz için mutlu musun anne?"
Belki de mutluydu! Beni de onu da bu hayata mahkum ettikleri için belki de herkes mutluydu. Bu hayata mahkum olan biz dışında herkes..
"Onun da hayatını kararttığınız için mutlu musun anne?"
Hıçkırıklarım konuşmamı engellese de susmadım. Susamazdım ki.
"Onu da bana mahkum ettiğiniz için mutlu musunuz?"
Mutluydular! Gerçekten Asaf'ın hayatına beni ortak ettikleri için mutluydular. Bana o sözü verdirirken ne düşünüyordun anne çok merak ediyorum. Yüzümün güleceğini mi? Adıma zıt olarak bir kere bile kaderimin yüzümü güldürmediğini bilmez gibi o sözü alırken güleceğime gerçekten inanıyor muydun anne? Hasta halinle bile beni düşünürken onun hayatını kararttığımızı hiç mi düşünmedin peki?
