Just the Ticket

Chapter 22

Chapter 22 #jttwbs

The society had long established its standards in numerous aspects.

Hindi ko hilig bolahin ang sarili sa ganoon. It was already instilled in my mind ever since. I absolutely don't fit in the aspect of beauty. And of course, in some other too.

Naghimutok ako kay Fern tungkol sa mga malaking bagay sa akin ngunit maliit lamang kung sa ibang tao. Sa ibang tao... bukod sa kaniya. Kasi ang malaking bagay sa akin? Parang ganoon din ang dating sa kaniya. It's how he made me feel.

Narinig ko na nga lang din ang sarili na pinupunto na rin kung paanong makinis naman ang mga magulang ko. Ni wala silang bahid ng tigyawat sa mukha kaya siguradong hindi ko ito namana sa kanila.

Fern's mouth didn't function the way his ears did. I did more on the talking. Naisip ko na minsan, ang mapakinggan lang ang kailangan natin.

Pero dahil ginaganapangan pa rin naman ng hiya, inaya ko rin naman ang lalaki na umalis na. Inubos at sinauli muna namin ang mga bote ng Mirinda sa tindahan bago tumulak.

This time, we took the street where Ashtine's appealing but eerily silent house could be seen. Nasa Manila na siya... Pero mukhang nag-iwan siya ng kapalit dito.

I wanted to stray my mind away from that so I glanced at Fern... who was engrossed in eyeing something. Sinundan ko ang tinitingnan niya at sinalubong ako ng nakaparadang Fortuner sa katapat ng bahay nina Ashtine.

I looked back at him when it registered. "Do you miss it?" tanong ko.

Nagulat pa si Fern sa boses kong hindi naman ganoon kalakas. Para bang lunod siya habang tinititigan ang dati nilang sasakyan.

He sighed then he shrugged off. "Not the car exactly." Humarap siya sa daan at maliit na ngumiti. "The memories."

From his side, I witnessed the odd glint of his eyes. Peke akong umubo at humarap din sa daan.

"Fern, I have ears, too." Tinikom ko sandali ang mga labi. "They function very well, too. Kung kailangan mo."

"I know..."

"So..." hinimok ko siya.

"Papa was a seaman... and when he's not onboard... with Mama, Ford and Sha, we drive to the church or just anywhere in this city. Nagsasawa na nga 'ko sa mga binibisita ng mga kano rito sa 'tin."

I laughed. I caught him grin at how he made me laugh before he continued.

"Tapos do'n lang sa street namin... Papa used to teach me drive and Mama was always worried sick. Parang 'kala mo may bubunggo na truck sa'kin do'n. Eh, baka ako nga ang makabunggo ng kapitbahay namin." He chuckled.

"I can't blame her. Siyempre, Mama mo siya," I replied smilingly. Pinilit kong hindi sumama sa boses ang pait na nalasahan sa dila ko.

I couldn't recall a time Mommy went worried sick for me. Nag-aalala lang siya sa pagdami ng tigyawat ko o sa pagbulusok pababa ng mga grado ko. Because it'd be a shame if her colleagues would ask.

Bumuntong hininga si Fern. "'Yun lang, Eri. Miss ko lang 'yung mga panahong nasa amin 'yung sasakyan. Miss ko lang si Mama."

"Sigurado akong miss niya rin kayo..." I consoled knowingly.

"Siguro." Maliit siyang ngumiti. "Hm. Ayan na pala bahay n'yo."

I turned my head and proved him right. I was too indulged in our conversation that I didn't notice that. Nanguna ako sa kaniya sa gate namin upang pagbuksan kaming dalawa.

"Gusto mo bang..." I trailed off, suddenly feeling awkward to invite him. "Gusto mong pumasok? O uuwi ka na ba?"

Yumuko siya upang tingnan ang oras sa cellphone niyang ibinalik ko na kanina. "Mag-aasikaso pa 'ko sa bahay, Eri... Ayos lang ba kung uuwi na 'ko?