Aika's POV
Poof!
Bumalik ang oras! "He's already understand the situation." My Dad said at gumagalaw na uli siya.
Wala na din ang Diwata. "I-i--" Pinutol ni Daddy ang sasabihin ko...
"All you have to do is to fix the situation."
"What did he say about that?!"
"He said that, he can understand you. You know what's my plan?"
"Uutusan mo akong iwan siya?"
"That's it!"
"You're going to kill him if we didn't separate?"
"Matalino ka pala. Nahuhulaan mo ang mangyayari. But anyway, since you know what will happen if--"
"But did Vincent accept your millions?!"
"When he was not accepting it, he knows already what's going to happen. Kahit daw iwan mo siya, maiintindihan ka niya. Kung hindi man, handa siyang mamatay kaysa habang buhay niyang pagsisihan kung tatanggapin niya ang pera." Hindi ako nagsasalita. Masaya man ako na may lalaking handang mamatay kaysa tanggapin ang pera, masakit dahil iiwan ko siya.
"I have to fix it off." Sabi ko at ngumiti si Daddy.
"Okay iha, matulog ka na. Mag usap kayo ni Vincent bukas. Huling pag uusap niyo na." Hinalikan niya ako sa noo at aalis na. "Marami pang dadating na lalaki diyan kaya sana maintindihan mo ako. Gusto ko lang na makaiwas ka sa gulo."
"Dad wait!" Lumingon siya. I hugged him while I was crying. Sinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya. Ngayon tanggap ko na ang lahat.
"Aika." He hugged me back.
"I love you Dad. I'm sorry for all what I've done." Umiyak ako ng umiyak.
He held my face. "Aika, thanks! I love you. Kung alam mo lang, lahat ng ikabubuti mo ay ginagawa ko." I saw him cry.
"I know Dad. I'm sorry."
"Wag kang mag alala. Sasaya ka sa feeling ni Jerico. Jerico is nice. You don't need to be a normal because you are already a normal person. Hindi mo lang kasi kayang panindigan lahat. Kung magiging masaya ka lang sa pinapagawa ko sa'yo, matagal mo nang alam na isa kang normal. But not just a typical girl. You have to understand kung saan ka dapat nababagay. Pangako ko sa'yo Anak, malapit ka nang sumaya." I just followed the Fairy instruction. Napag-isip isip ko na kahit baliktarin pa ang mundo. Ama ko parin siya at magalit man ako sa kaniya, lalo akong malulungkot. Kailangan kong tanggapin na ito ang landas ko. Hindi ako ordinaryong babae pero normal ako na pwedeng sumaya. Mahal na mahal ko si Vincent at naniniwala akong maghihiwalay na kami. Naalala ko ang sinabi ng Diwata. Sabi niya, we're the destiny. Pero paano?
Tomorrow came. I saw my phone besides me. I put it and I quicly called to Vincent. When his phone rang, naalala ko na hindi nga pala siya sanay na gumising ng maaga. 'Yan ang isa sa mamimiss ko sa kaniya. His phone was ringing. Maya maya ang sinagot niya. "Aika?"
"Hanggang ngayon ba hindi ka pa gising?!"
"Sensya na, hindi ko alam na ikaw pala ang tumawag. Aika, I miss you so much."
"Magkita tayo."
"Si-sige!" Nagpunta ako sa isang park kung saan namin planong magkita. Nakita ko siyang nakatayo at papalapit sakin. Sa mga oras na ito ay parang gusto ko nang umiyak dahil ito na ang huli naming pagkikita bilang nagmamahalan. Maybe we'll be friends but I don't know if we can.
"Vincent."
"Aika, sabihin mo sa'kin na hindi mo ako iiwan."
"Vincent, you don't know how much I love you."
