Aika's POV
I'm crying in my bed. Nakaready na ang lahat. Pati ang wedding gown ko. Dalawang Linggo kong dinamdam ang lahat. Only one wish. Pero inaasahan ko nang lahat ng tao ay nasasawi. Hindi ko pwedeng solohin ang problema sa mundo dahil kung ikukumpara ito sa problema ng iba. Madali ko lang mareremedyohan. Sabi nila, mas maigi pa daw na maging mahirap ka. At least kahit papaano, pera lang ang problema. But I believe that very easy to solve the riches' problem than the poors'. Hindi lang siguro applicable na problema sa mayayaman ang pera pero dahil mahina kami, pangunahing problema na namin ang damdamin. Hindi dapat pinapalaki pero kami na mismo ang nagpapalaki. What if, maghalo ang damdamin at pera. Applicable ito sa mahihirap dahil it was given na may pera ang mayayaman. Napagtanto kong kailangan kong tanggapin ang lahat. Tumingin ako sa tiyan ko. Ang magiging Anak namin ni Vincent ang bubuhay sa ala-ala ng pagmamahalan namin. Lumipas ang ilang oras. Nakangiti si Mommy habang pinapanood akong ayusan para sa kasal mamaya lang. I saw her smiling but her tears never hide. "Aika! Sobrang mahal kita kaya pag malungkot ka, malungkot din ako!" Sabi ni Mommy bago ako sumakay ng kotse. Gustong bumagsak ng luha ko pero pipilitin kong mamaya na umiyak. Ayokong sirain ang itsura ko sa kasalang magaganap. Habang nasa kotse ako ay wala akong ibang iniisip kundi si Vincent. Bakit eto na nga, mapupunta na ako sa ibang kamay pero nasasaktan parin ako pag iniisip ko na pwede siyang mag-asawa? Bakit pinagdadasal ko na mapasakin muli si Vincent imbes na ipagdasal kong mawala na ang damdamin ko para sa kaniya para hindi na ako masaktan? Bakit hindi ko tinuturing ng biggest mistake ang mahalin siya? Bakit ayokong mawala sa puso ko si Vincent? Bakit ayoko siyang kalimutan at gusto kong mamuhay siya sa puso ko habang buhay? Ganito ba talaga ang pagmamahal? Hangga't alam niyong mahal niyo ang isa't isa, hindi kayo susuko maliban nalang kung dapat bang sumuko dahil buhay na ang nakataya?
Hanggang sa huling baraha ko. Hindi ko parin nagawang manalo. I've seen Almira and I could see the very big church and a huge people that invited. I'm walking towards while I don't ever glance either any of my side. I'm just looking towards. I don't wanna hear them all and I don't want to cry. Maybe if when the wedding will be ended. I was continuing to walk through and this is the end. Even I don't wanna glance on my side. The perimeter is enough to feel that Jerico is there besides me. Then I just cling. Lahat ng makita kong tao sa paligid ay nakangiti. Ang problema ay hindi dapat pinoproblem-- "Aika." Jerico speaks sofly mentioned my name. Dahan dahan akong lumingon pero...
"What the." Fuck! Oh my god! This is the first time ever na napamura ako!! Unexpectedly I saw...
Vincent!!
Hiyang hiya ako sa sarili ko, nasa simbahan pa naman ako! Hinanap mg mata ko si Daddy at napansin ko siyang nakakunot noo na sinenyasan akong humarap sa Pari.
And again, I glanced over Vincent at hindi na talaga naawat ang pag tulo ng luha ko. "Vincent!" I whisper with smiled. This time, ang seryosong mukha ni Vincent ay napalitan ng ngiti. Oh my dear God! Thank you very much. You did not disappint me. I just hold tighly with him while we're having a ceremony. While the wedding goes on they gave us each other a microphone and they let us to speech if how we press out what we feel.
And Vincent is the first who will speech. "Aika. Hindi sapat na sabihing mahal na mahal kita. Kulang pa ang salitang 'yan kung ikukumpara sa nararamdaman ko. Hindi ako makapaniwala hanggang ngayon na kinakasal tayo. Ito na ang isa sa pinakamasayang araw sa buhay ko. Ang malaman na hindi na tayo maghihiwalay kahit kailan." He delivered utterly his speech. I'm very happy to hear that speech.
Now it will be my turn. "Vincent. Unexpectedly we've got our forever. Sobrang mahal na mahal kita." I'm crying while I'm having a speech all over the people. Medyo garalgal na ang boses ko pero sinubukan ko parin na ituloy ang speech. "Ngayong dininig ng Diyos ang dasal ko. Wala na akong ibang ipagdadasal pa kundi ang pareho tayong sumaya habang buhay. Ngayon ko narealize na mahal ako ng mga tao sa paligid kasama na ang Diyos. " Tumingin ako sa mga tao at napansin ko na kasama din pala dito sa simbahan ang mga kapatid, Nanay at Tatay ni Vincent. "Dad! I love you and thank you very much." Sa totoo lang, wala na akong masabi dahil wala akong script sa sasabihin ko. Marahil alam na nilang lahat ang mangyayari. Lahat sila ay nakangiti hanggang sa matapos ang seremonya.
"You may kiss the bride." Sabi ng Pari at inangat ni Vincent ang nakatabing sa mukha ko at hinalikan niya ako sa labi ng buong puso. After that, tumawa na talaga ako at nagpalakpakan ang mga tao. Dalawang kamay ko ang nakakapit sa braso ni Vincent. Sobrang ganda ng ngiti ko at talagang abot langit ang tawa ko.
"Congratulation!" Nakangiting lumapit sakin ang bestman na si Jerico kasama si Almira na maid of honor. Ang sweet nila.
"Almira!" Niyakap ko siya at binulungan. "Tapos na ang kasal Almira, ang landi mo. Hindi mo kailangang dumikit kay Jerico nang ganiyan." Bulong ko at tumawa. Matagal na kasing crush ni Almira si Jerico kaya niya siguro sinasamantala ang pagkakataon.
"Hey! He's my boyfriend." Sagot niya at napahawak ako sa bibig ko.
"Almira, you're the one who deserves to congratulate, deserve for that compliment." Tumawa ako sa sobrang saya. Hindi pa kami nakakapag usap ni Vincent at inuna ko muna ang mga tao. We were taking pictures and hindi ko talaga alam kung saan ilalagay ang ngiti ko. Walang mapaglagyan ng sayang nadadama ko.
And now, we have a chance to talk. Tumingin si Vincent sakin. "Pinagtatawanan mo ba ako?!" He said.
I wondered why he said it? "Vincent! Ikaw talaga." I gave his nose a playful squeeze.
"Siguro hindi bagay sakin 'tong binili ng Daddy mong barong na halaga na ng isang magarang kotse. Kaya ka tumatawa!" This will be the very first time na napag-isipan ako ng mali ni Vincent pero it doesn't matter how he impeach me. I love him! I'm so very happy.
"Vincent naman. Hindi pa tayo nagsasama mag-aaway na tayo?" I didn't answer him seroiusly cause I don't know how to express my happiness. Niyakap ko nalang siya.
Madaling lumakad ang oras. Wala akong oras na malungkot at hindi nakangiti mula nang malaman kong kay Vincent pala ako ikakasal. And now we have a chance to talk to my Parents. Nasa terrace kami ng Mansyon. "Daddy!" Yumakap ako kay Daddy at umiyak. Hindi ko alam kung saan ilalagay ang kaligayahan ko at hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay may luha pa akong natirira. But now is different. This will be tears of joy. Humiwalay ako kay Daddy at nakita kong maluha luha si Mommy sa sobrang saya dahil nakangiti siya.
"Aika. Were you wondering why I've done this? I do this is bacause of you. I can't believe. Naniniwala akong sobrang mahal niyo ang isa't isa. Ako ang unang manghihinayang pag hindi kayo nagkatuluyan." Sabi ni Daddy at humawak sa balikat ni Vincent. They saw me smiled while I'm looking any of them. I rolled my eyes and stopped when I have seen my Mom wants to say.
"Aika, sobrang saya ko. Sabi ko nga sayo diba? Malungkot ako pag nakikita kitang malungkot." She said and smile while her tears are falling.
"Mommy, bakit umiiyak ka? Masaya naman ako."
"Ngayon lang kasi kita nakita na ganiyan kasaya Aika kaya hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko." Niyakap niya ako. While we were having a hug, I saw my Dad crying. Sinama ko siya at nag group hug kami. After that my Dad says something to Vincent.
"Vincent. Dahil napatunayan mo sakin na mahal mo si Aika. Hindi na siguro dapat pang sabihin sayo na 'wag siyang saktan. Pero inuutos ko parin na 'wag mo siyang saktan." Tumingin siya samin pareho. "I let you lived like an ordinary people but, I have only one wish for you. Turuan niyo ang Apo ko na maging mahilig sa negosyo." He laughed but I know he wasn't kidding us.
"Makakaasa ka Dad!" Nakangiting sagot ni Vincent. Pagtapos nun ay magkasama kaming nag-usap ni Vincent sa kwarto ko mismo. Pansamantala daw, habang ginagawa pa ang bahay namin ay dito muna titira si Vincent sa Mansyon.
"Vincent, hindi parin ako makapaniwala. It seems like I was in my dreamland."
"Hindi Aika. Totoo ang lahat."
Walang tigil ang paghalik ko sa kaniya at dahil sobrang saya ko. "Sabi ni Daddy, kailangan na yatang niyang magkaapo dahil tamad ako sa negosyo namin."
"Wala akong alam pero sabi ng Daddy mo. Hindi na importante. Ang importante lang daw ay pasayahin kita pero sa tingin ko naman. Kaya kong matuto."
"Oo kaya mong matuto. Kailangan mong magtrabaho dahil magiging Tatay ka na!"
"Ano? Ibig sabihin?"
"Buntis ako at ikaw ang Ama." Nagyakap kami at ito na ang simula para tuparin ang destiny na sinasabi ng Diwata. Destiny is destiny, Cannot be changed no matter what happens
