តុតៗកំពុងតែលួងលោមជីមីនក៏មានសម្លេងគោះទ្វារដោយអ្នកណាក៏មិនដឹង
<<យើងទៅបើកទ្វារសិន>>ជុងគុកក៏បេះដៃជីមីនចេញរួចទៅបើកទ្វារ
<<អរឯងនៅទីនេះដែលហីគុក>>ជីនក៏លាន់មាត់សួរព្រោះថាជុងគុកគេមិនដែលមកទីនេះទេតាំងពីជីនបើកដំបូងម្លេះ
<<បាទ ពូមកពិនិត្យជំងឺជីមីនហេស?>>ជុងគុកក៏សួរពេលឃើញជីនដើរទៅគ្រែជីមីន
<<យើងមកមើលសារ៉ូម>>ជីនក៏កាន់ខ្សែសារ៉ូមមើល(លក្ខណៈថាសារេវាអោយហូរតិចៗឬមិចមិនដឹងadminអត់ធ្លាប់ឈឺ🌚)
<<វាជិតអស់ហើយ>>ជីមីនសម្លឹងមើលរួចក៏ប្រាប់ជីន បំណងចង់ឆាប់បានទៅផ្ទះ
<<ពេលវាអស់អោយជុងគុកប្រាប់ពូ ពូនិងដកវាចេញហើយជីមីនអាចទៅសម្រាកនៅផ្ទះវិញបាន>>និយាយចប់ជីនក៏ញញឹមដាក់ជីមីននិងជុងគុករួចគេក៏ទៅធ្វើការបន្ត
<<ខ្ញុំចង់ចេញឆាប់ៗ>>ជីមីននិយាយទាំងធុញទ្រាន់ គេពិតជាធុញដែលនៅតែដេកលើគ្រែបែបនេះ
<<បន្តិចទៀតឯងបានចេញហើយ>>ជុងគុកមើលទៅជីមីន ហើយថែមទាំងញញឹមមិនដឹងខ្លួនគេប្រហែលភ្លេចរឿងសងសឹកហើយមែនទេ?ស្នាមញញឹមគេផ្អែមល្អែមចេញពីចិត្តមិនមែនគួរអោយខ្លាច
<<លោកញញឹមស្អី ខ្ញុំកំពុងធុញ>>ជីមីនសម្លក់ជុងគុកស្ទើជ្រុសគ្រាប់ភ្នែកទៅហើយតែថាកាយវិការនេះជុងគុកមិនញញើតសូម្បីបន្តិច
<<ឯងចង់ទៅលេងសួននៅខាងមុខទេ?>>ដោយឃើញថាជីមីនស្ត្រេសពេកនាយក៏ចង់នាំជីមីនចេញក្រៅខ្លះខ្លាចឆ្កួត😑
<<គឺ...អាចទៅលេងបានមែនទេ?>>
<<គេធ្វើវាដើម្បីអោយអ្នកជំងឺលំហែរអារម្មណ៍ បើឯងចង់យើងនាំឯងទៅស្រូបយកខ្យល់អាកាស>>
<<ចង់ លោកនាំខ្ញុំទៅខ្ញុំនៅបន្ទប់ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះវាស្ទើរឆ្កួតទៅហើយលោកដឹងទេ>>ជីមីននិយាយផងបូករួមជាមួយកាយវិការដែលបង្ហាញថាគេពិតជាធុញនិងនៅមួយកន្លែងបែបនិងខ្លាំងណាស់
<<ល្អម៉ោះងើបតិចៗ>>ជុងគុកក៏ចូលទៅជួយលើកជីមីននិងកាន់សារ៉ូមដើរតាមជីមីន