Η λεωφόρος των ονείρων

Διαφορές

Και επειδή τώρα τελευταία το έχω κάνει μόδα, ορίστε και ένα μικρό τρέιλερ! Ελπίζω να σας αρέσει και καλή ανάγνωση! 😁

Το ίδιο βράδυ, πέφτω ξερή στο κρεβάτι μου. Όλο μου το σώμα πονάει. Δεν έπρεπε τελικά να κάνω τόσες δουλειές.
«Νόρα!»
Φωνάζει η μαμά, προκαλώντας μου αγανάκτηση.
«τι είναι πάλι;»
Αποκρίνομαι το ίδιο φωναχτά. Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει, και η μάνα μου μπαίνει γρήγορα μέσα, λες και την κυνηγάει κάποιος.
«τι έγινε;»
Ρωτάω ενώ ανακάθομαι στο κρεβάτι. Εκείνη κάθεται δίπλα μου, πιάνοντας σφιχτά το χέρι μου.
«είχαμε νέα από τον πατέρα σου»
Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ.
«αλήθεια το λες;»
«ναι, ο θείος σου κατάφερε τελικά να τον βρει»
«και; μίλησες μαζί του;»
Ρωτάω, νιώθοντας το ενδιαφέρον να χτυπάει σε κάθε παλμό της καρδιάς μου. Παρατηρώ τα μούτρα της να πέφτουν, σαν να ετοιμάζεται να μου ανακοινώσει κάτι το δυσάρεστο.
«δυστυχώς όχι. Δηλαδή, εκείνος δεν δέχτηκε να μου μιλήσει»
Αυτόματα νιώθω το πρόσωπο μου να σκληραίνει από θυμό.
«μάλιστα»
Πίστευα ότι μετά από τόσους μήνες που έμεινε μακριά μας, ίσως καταλάβαινε ορισμένα πράγματα. Αλλά τελικά αποδείχτηκε το αντίθετο. Γιατί μας το κάνει αυτό; γιατί συνεχίζει να μας βασανίζει;
«κορίτσι μου, τον ξέρεις. Ξέρεις ότι αυτός είναι, και ότι δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε»
«τότε γιατί τον έψαξες;»
«επειδή πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες του. Δημιούργησε ένα ολόκληρο χρέος εξαιτίας του τζόγου, και καλούμαστε τώρα εμείς να το πληρώσουμε. Είναι άδικο ρε Νόρα, άδικο για εσένα!»
Η μάνα μου φαίνεται πραγματικά αγανακτισμένη. Αφήνω έναν αναστεναγμό κούρασης. Έχει δίκιο, και οι δύο το ξέρουμε αυτό, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο! Αυτός ο άνθρωπος, που δυστυχώς πρέπει να αποκαλώ πατέρα μου, δείχνει εντελώς απαθής για όλη αυτή την κατάσταση που εκείνος δημιούργησε.
«ξέρεις ότι δεν πρόκειται να του πάρεις φράγκο»
Αποκρίνομαι, νιώθοντας κουρασμένη από όλη αυτή την ιστορία.
«αυτή την φορά θα τον αναγκάσω να το κάνει»
Η μάνα μου δείχνει ξαφνικά πολύ αποφασιστική. Να τον αναγκάσει; πως θα γίνει αυτό; Ψεύτικες ελπίδες, τίποτα παραπάνω.
«δεν θέλω να στεναχωριέσαι»
Αφήνω μια μεγάλη ανάσα.
«ούτε κι εγώ θέλω να στεναχωριέσαι»
Μουρμουρίζω, κοιτάζοντας την διστακτικά. Ένα στοργικό χαμόγελο σχηματίζεται αργά στο πρόσωπο της, καθώς απλώνει τα χέρια για να χαϊδέψει το πρόσωπο μου.
«ψυχή μου»
Ψιθυρίζει, τραβώντας με παράλληλα στην αγκαλιά της. Δεν φέρνω αντιρρήσεις, αυτό χρειάζομαι άλλωστε. Σφίγγουμε η μία την άλλη, δίνοντας μια σιωπηλή υπόσχεση μεταξύ μας. Αυτή η γυναίκα είναι ο ήρωας μου. Και στα εύκολα και στα δύσκολα, αυτή με καθοδηγούσε πάντα. Αυτό είναι η οικογένεια.