Η λεωφόρος των ονείρων

Μπελάδες

Κρεμάω τα ρούχα στο σύρμα, σιγοτραγουδώντας το ταγκό της Νεφέλης. Η χθεσινή βραδιά θα μείνει για πολύ καιρό χαραγμένη στο μυαλό μου. Είναι ένας πραγματικός κύριος. Με σεβάστηκε, με έκανε να περάσω καλά. Κάθε φορά που θυμάμαι τον χθεσινό μας χορό, το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αυτιά μου. Αυτό σίγουρα θα το ξανάκανα. Ξαφνικά, ακούω ένα σφύριγμα να προέρχεται από μακριά. Αμέσως χαμηλώνω το βλέμμα στην καγκελόπορτα της αυλής μας, για να δω τον Ματέο να μπαίνει μέσα.
«τι έγινε βρε Νόρα, μαύρα μάτια κάναμε για να σε δούμε»
Λέει, περπατώντας σταθερά προς το μέρος μου. Με τρομάζει το ύφος του.
«κάθε φορά που έρχομαι, λείπεις»
Προσθέτει ενώ τώρα στέκεται στο τελευταίο σκαλί.
«τι θέλεις Ματέο;»
Ρωτάω ευθέως. Δεν έχω όρεξη για τα χαζά παιχνίδια του. Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο του.
«τίποτα το σπουδαίο, απλά να σε ρωτήσω κάτι»
Λέει και μετά ανεβαίνει ένα σκαλί. Ξεροκαταπίνω.
«είναι καλός ο γιος του δημάρχου;»
Κατσουφιάζω.
«ορίστε;»
«για τον φιλαράκο σου λέω, τον γιο του δημάρχου»
Ο γιος του δημάρχου; ποιος; ο Κωνσταντίνος; Όχι, σίγουρα παίζει μαζί μου. Αλλά... αν όντως ισχύει αυτό;
«είπες ο γιος του δημάρχου;»
Ρωτάω για να σιγουρευτώ. Ένα ειρωνικό γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη του.
«τι; μη μου πεις ότι δεν το ήξερες»
Δείχνει να το διασκεδάζει, εγώ όμως έχω σοκαριστεί. Δεν το ήξερα ότι ο Κωνσταντίνος είναι ο γιος του δημάρχου. Είμαι απαράδεκτη! Εντάξει, είχα καταλάβει ότι ανήκε σε κάποια πλούσια οικογένεια, αλλά αυτό... να είναι ο γιος του δημάρχου... Θεέ μου, τι βλακεία έκανα! Γιατί δεν τον ρώτησα εξαρχής;
«δεν είσαι καλή στο θέατρο, γλυκιά μου. Για αυτό κόφτο»
«δε δεν γνώριζα ότι... Θεέ μου, καταστροφή»
Αποκρίνομαι ενώ τρίβω το μέτωπο μου.
«τέλος πάντων, εγώ για άλλο λόγο ήρθα εδώ»
Αμέσως σηκώνω το βλέμμα μου επάνω του.
«τι έγινε αυτή την φορά;»
«ήθελα να σε προειδοποιήσω για αυτόν τον τύπο»
Λέει, ανεβαίνοντας γρήγορα τα υπόλοιπα σκαλιά, ώστε να σταθεί μπροστά μου. Ξεροκαταπίνω για δεύτερη φορά.
«μπορεί να φαίνεται καλός τώρα, αλλά αν μάθει ο πατέρας του για την σχέση σας... τότε κάηκες!»
Φυσικά, ο Ματέο πάντοτε φροντίζει να τα κάνει όλα χειρότερα. Θεέ μου, πως έμπλεξα έτσι; τι θα κάνω τώρα; Ο Κωνσταντίνος δεν γνωρίζει τίποτα για την καταγωγή μου η για την οικογένεια μου. Πρέπει να τον διώξω μακριά μου. Αυτή η σχέση... μόνο προβλήματα θα μου φέρει. Απόψε κιόλας θα του ανακοινώσω την απόφαση μου. Δυστυχώς ο πατέρας του φημίζεται για τις απόψεις του σχετικά με τους μετανάστες. Όχι, πρέπει να τον βγάλω από την ζωή μου, διαφορετικά βάζω σε κίνδυνο την οικογένεια μου.
«δεν είσαι χαζή Νόρα. Ξέρω ότι θα κάνεις το σωστό»
Το βλέμμα μου στρέφεται ξανά στο πρόσωπο του. Για μία ακόμη φορά, κατάφερε να γκρεμίσει κάτι όμορφο στην ζωή μου. Από την μία τον ευχαριστώ που μου άνοιξε τα μάτια, αλλά από την άλλη θέλω τόσο πολύ να τον βρίσω αυτή την στιγμή, να τον διώξω από το σπίτι μου με τις κλωτσιές.
«καλή συνέχεια, κουκλί μου»
Λέει, τσιμπώντας το μάγουλο μου. Έπειτα φεύγει από το σπίτι, κλείνοντας την καγκελόπορτα πίσω του. Αφήνω έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό να ξεφύγει από τα χείλη μου. Πρέπει απόψε κιόλας να μιλήσω με τον Κωνσταντίνο. Αν ισχύουν αυτά που μου είπε ο Ματέο, τότε πρέπει να τον απομακρύνω.

Κωνσταντίνος POV

Κατεβαίνω δύο δύο τα σκαλιά, σφυρίζοντας το χθεσινό τραγούδι. Ειλικρινά, δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου! Είναι συνέχεια εκεί, να με κοιτάζει με αυτά τα τεράστια κατά πράσινα μάτια της.
«καλήμερα καλημέρα!»
Αναφωνώ μόλις τους βλέπω όλους να κάθονται στο τραπέζι του πρωινού. Πλησιάζω την Δέσποινα για να της δώσω ένα δυνατό φιλί στο μάγουλο.
«τι ορέξεις είναι αυτές πρωί πρωί;»
Ρωτάει ο πατέρας μου, ανασηκώνοντας καχύποπτα το παχύ του φρύδι.
«τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά είναι μια πολύ ωραία μέρα, σωστά Ελενίτσα μου;»
Ρωτάω μόλις την βλέπω να έρχεται προς το τραπέζι.
«έτσι είναι αγόρι μου, έτσι είναι»
Αμέσως πηγαίνω κοντά της για να της τσιμπήσω τα μάγουλα. Μου χαμογελάει πλατιά, κάνοντας με ακόμα πιο ευτυχισμένο. Αυτό θέλω, να βλέπω παντού χαρά!
«για τα χθεσινά σου ρεζιλίκια θα μας δώσεις καμιά εξήγηση;»
Λέει ο πατέρας μου, αφήνοντας με δύναμη την εφημερίδα του πάνω στο τραπέζι. Ρίχνω μια σύντομη ματιά στο φυλλάδιο.
«εδώ... εδώ γράφει το όνομα μου»
Λέω, διαβάζοντας με έκπληξη το άρθρο τους. Ο μοναχογιός του Παύλου Μεγαπάνος, βρέθηκε εχθές το βράδυ να χορεύει στους δρόμους της πόλης. Μήπως εδώ υπάρχει ένας κεραυνοβόλος έρωτας; Θεέ μου, οι δημοσιογράφοι έχουν γίνει πραγματικά γελοίοι.
«μπορείς να μου εξηγήσεις με ποια ήσουν εχθές το βράδυ; γιατί με την Αριάδνη αποκλείεται να ήσουν»
Το ύφος του φαίνεται αυστηρό, λες και έχω κάνει κάτι για το οποίο θα πρέπει να τιμωρηθώ.
«δεν καταλαβαίνω τη στάση σου»
«Κωνσταντίνε, έχω ανεχτεί πολλά αυτές τις μέρες από σένα. Μη μου δημιουργείς άλλα προβλήματα, σε παρακαλώ»
«που σου δημιουργώ προβλήματα πάλι;»
Ρωτάω, τοποθετώντας τα χέρια στους γοφούς μου.
«το βλέπεις αυτό το άρθρο; αυτό είναι πρόβλημα για εμένα, για εμάς!»
Λέει, κουνώντας επιδεικτικά την εφημερίδα μπροστά μου, πριν τελικά την ξανά πετάξει πάνω στο τραπέζι. Ξεφυσάω δυνατά, τρίβοντας τα μάτια μου.
«ξέρεις κάτι, δεν θα σε αφήσω να μου χαλάσεις την διάθεση»
Λέω, κουνώντας έντονα αρνητικά το κεφάλι μου. Έπειτα κάνω μεταβολή και φεύγω από το σπίτι.
«Κωνσταντίνε, γύρνα πίσω. Κωνσταντίνε!»
Τον ακούω να με φωνάζει, αλλά δεν δίνω καμία σημασία. Με έχει κουράσει με αυτό το επικριτικό του ύφος. Πρέπει να λειτουργούμε ανάλογα με το πρόγραμμα του δημάρχου, λες και δεν έχω προσωπική ζωή. Καλύτερα να ήμουν στο Λονδίνο, εκεί τουλάχιστον δεν είχε την ευκαιρία να με ελέγχει τόσο πολύ. Αλλά αν ήμουν στο Λονδίνο... δεν θα είχα την ευκαιρία να την γνωρίσω. Το χαμόγελο επανέρχεται γρήγορα στα χείλη μου. Η σκέψη της και μόνο μπορεί να τα διορθώσει όλα!