Η λεωφόρος των ονείρων

Σε γνωρίζω καλύτερα

Νόρας POV

Έχει βραδιάσει πλέον και ο Κωνσταντίνος έχει εξαφανιστεί. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά δεν τον βρίσκω! Νιώθω λες και πατάω σε αναμμένα κάρβουνα.
«κάτσε κάτω βρε κορίτσι μου! μας ζάλισες, πέρα δώθε πέρα δώθε συνέχεια!»
Η μάνα μου έχει αρχίσει την γκρίνια, κάτι που ειλικρινά δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αυτή την στιγμή.
«το κορίτσι μας... φαίνεται να ανησυχεί για κάτι»
Πετάει την σπόντα η γιαγιά μου. Αχ, δεν τις αντέχω! Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι. Παγώνω.
«περιμένουμε κανέναν;»
Ρωτάει η μαμά μου, φανερά απορημένη. Τα άκρα μου έχουν μουδιάσει από τον φόβο. Το κουδούνι χτυπάει ξανά.
«πάω να ανοίξω»
Ψελλίζω καθώς περπατάω αργά προς την είσοδο του σπιτιού. Ελπίζω να μην εμφανιστεί κανένας Μεγαπάνος εδώ. Θεέ μου, πως μπόρεσα να βάλω την οικογένεια μου σε έναν τέτοιο κίνδυνο; Μόλις ανοίγω την πόρτα, σαστίζω.
«καλησπέρα»
Αναφωνεί με κεφάτο ύφος. Εγώ από την άλλη είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω.
«Νόρα; ποιος είναι;»
Ακούω την μαμά μου να φωνάζει από το σαλόνι. Ανοίγω το στόμα μου, αλλά βγάζω άηχες λέξεις. Σκατά! Που πήγε τώρα το θάρρος μου; τώρα που το χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ!
«δεν θα μου πεις να περάσω;»
Η ερώτηση του με επαναφέρει για τα καλά. Αμέσως κουνάω το κεφάλι μου, προσπαθώντας να συνεφέρω τον εαυτό μου.
«τι κάνεις εδώ παιδάκι μου; τρελάθηκες;»
Λέω όσο πιο σιγανά μπορώ, ώστε να μη μας ακούσουν οι άλλες. Εκείνος μου χαμογελάει, δείχνοντας απολύτως άνετος.
«σου έδωσα τον λόγω μου Νόρα»
Μου υπενθυμίζει, κάνοντας ένα γενναίο βήμα προς το μέρος μου. Ω, είναι τελείως τρελός! Αυτό έπρεπε να γίνει πιο οργανωμένα, όχι έτσι! Έπρεπε να είχα ειδοποιήσει την οικογένεια μου για τον ερχομό του.
«Νόρα, τι συμβαί-»
Η πρόταση της μάνας μου κόβεται απότομα μόλις αντικρίζει τον Κωνσταντίνο στην είσοδο του σπιτιού.
«μαμά...»
Τι να κάνω εγώ τώρα; Να βρω κάποια δικαιολογία στην μάνα μου και απλά να τον πετάξω έξω από το σπίτι; η να της πω την αλήθεια για την σχέση μας;
«είμαι ο Κωνσταντίνος»
Εκείνος όμως με προλαβαίνει. Μια ζωή να βιάζεται αυτός ο άνθρωπος! μη με αφήσει έστω και μία φορά να σκεφτώ!
«εσείς φυσικά θα είστε η μητέρα της Νόρας. Τώρα καταλαβαίνω από που έχει αποκτήσει όλη αυτή την ομορφιά!»
Προσθέτει, παίρνοντας παράλληλα το χέρι της μητέρας μου για να το φιλήσει. Σαστίζω με την κίνηση του. Η μάνα μου δείχνει να κοκκινίζει.
«όχι να το παινευτώ, αλλά είμαστε ομορφόσογο»
Δεν μπορεί να το ζω τώρα αυτό. Η μάνα μου αποδέχεται το κοπλιμέντο κάποιου ξένου;
«μα αυτό είναι εμφανές!»
Αποκρίνεται εκείνος, έχοντας ένα γοητευτικό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Τώρα μου φαίνεται, η έχει τουμπάρει την μάνα μου;
«έλα μέσα αγόρι μου, να σε κεράσουμε κάτι»
«σας ευχαριστώ»
Απαντάει, ακολουθώντας την στο σαλόνι του σπιτιού. Μένω ακίνητη, να τους κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα. Μήπως ονειρεύομαι; Τσιμπάω το δέρμα μου, αφήνοντας μια μικρή τσιρίδα να βγει από τα χείλη μου. Εντάξει, δεν είναι όνειρο τελικά. Άρα ο Κωνσταντίνος αυτή την στιγμή βρίσκεται στο σπίτι μου και συζητά με την μαμά μου. Έχω τρελαθεί ήδη! Τρέχω ως το σαλόνι, για να αντικρίσω την εικόνα που δεν περίμενα ποτέ να δω.
«και για πες μας αγόρι μου, με τι ασχολείσαι;»
Τον ρωτάει η μάνα μου την στιγμή που φτάνω κοντά τους.
«έχω σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων, αλλά το πραγματικό μου όνειρο είναι να ασχοληθώ με τις μηχανές»
Της απαντά, χωρίς να χάνει το κέφι από την φωνή του.
«φαίνεσαι πραγματικά σοβαρός νέος. Απορώ γιατί δεν σε έφερε η Νόρα τόσο καιρό εδώ, να σε γνωρίσουμε»
Ωχ, η γιαγιά μου έχει πάρει φόρα!
«Κωνσταντίνε, μπορώ να σου μιλήσω ιδιαιτέρως;»
Πετάω, σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος μου. Τα καστανά του μάτια στρέφονται επάνω μου.
«φυσικά»
Αποκρίνεται, δείχνοντας εντελώς άνετος. Αμ θα σου τον κόψω εγώ τον βήχα. Μόλις έρχεται κοντά μου, τον αρπάζω από τον καρπό και τον τραβάω ως το δωμάτιο μου.
«μπορείς να μου εξηγήσεις τι είναι αυτό;»
Ρωτάω καθώς κλειδώνω την πόρτα, για να σιγουρευτώ πως δεν θα μας ενοχλήσει κανείς. Εκείνος στέκεται τρία βήματα μακριά μου, έχοντας τα χέρια στις τσέπες του τζιν του.
«ποιο;»
Αχ, μου το παίζει και ανήξερος τώρα. Θα με τρελάνει στην κυριολεξία αυτός ο άντρας!
«όλο αυτό! το ότι βρίσκεσαι εδώ! πως αλλιώς να το εξηγήσω;»
Νομίζω ότι σε λίγο θα πάθω κρίση, το νιώθω να έρχεται.
«Νόρα μου, δεν θέλω να είμαι ένας άγνωστος για την οικογένεια σου. Πρέπει να γνωρίζουν με ποιον βγαίνει η κόρη τους»
Οι τρόποι αυτού του ανθρώπου, μπορούν να με αφοπλίσουν εντελώς. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι έχει άδικο. Συγχαρητήρια Νόρα! τώρα απλά έχει τουμπάρει και σένα. Ξεφυσάω.
«δεν είμαστε παιδιά να κρυβόμαστε, σωστά;»
Ρωτάει ενώ τώρα στέκεται μπροστά μου, ακουμπώντας τα χέρια του στους ώμους μου. Χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα.
«εντάξει, έχεις δίκιο»
Μουρμουρίζω, πειράζοντας αφηρημένα μια κλωστή από την μπλούζα του.
«ώστε αυτό είναι το δωμάτιο σου»
Αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να τον δω να κοιτάζει εξεταστικά τριγύρω.
«ολόκληρο!»
Ναι, ένα δωμάτιο γεμάτο από αρκουδάκια και βιβλία. Κάποια στιγμή πρέπει να τα εξαφανίσω αυτά τα αρκουδάκια. Η έστω μερικά από αυτά.
«ξέρεις, δεν είναι σωστό που κλείδωσες την πόρτα»
Ψιθυρίζει ερωτικά καθώς σκύβει προς τον λαιμό μου. Ω, νομίζω πως καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει.
«δεν αρμόζει σε έναν κύριο να κάνει τέτοια πράγματα, ιδιαίτερα στο πατρικό σπίτι της κοπέλας του»
Λέει, αφήνοντας ένα σύντομο φιλί στο στο μάγουλο μου. Όλο μου το σώμα ανταποκρίνεται σε αυτό το μικρό άγγιγμα των χειλιών του.
«καλύτερα να επιστρέψουμε»
Προσθέτει καθώς ισιώνει το σώμα του για να απλώσει το χέρι στο κλειδί της πόρτας. Είναι δυνατόν να μην αγαπάς έναν άνθρωπο που σε διασκεδάζει; που σε κάνει συνέχεια χαρούμενη με κάθε πιθανό τρόπο; Τώρα όμως θυμήθηκα τον πατέρα του.
«δεν μου είπες, τι έγινε τελικά με τον πατέρα σου;»
Ρωτάω. Το κέφι φαίνεται να χάνεται σιγά σιγά από το πρόσωπο του. Σκατά, δεν ήθελα να συμβεί αυτό.
«θα σου εξηγήσω αργότερα. Τώρα πρέπει να επιστρέψουμε»
Απαντάει και μετά αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο μου. Εντάξει, δεν θα επιμείνω. Έτσι και αλλιώς, πρέπει να βγούμε, γιατί μετά... ποιος με γλιτώνει από το κήρυγμα της μάνας μου.