Η λεωφόρος των ονείρων

Η θεραπεία της

Νόρας POV

Κάθομαι έξω, στα σκαλιά του σπιτιού μου. Η αποψινή βραδιά μου φαίνεται πραγματικά ατελείωτη. Έχω και αυτό το παράξενο σφίξιμο στην καρδιά μου. Κάτι θα συμβεί, είμαι σίγουρη. Ο Κωνσταντίνος δεν μου έχει απαντήσει ακόμη, με αποτέλεσμα να έχω μπει σε χιλιάδες άσχημες σκέψεις. Κοιτάζω ψηλά στον νυχτερινό ουρανό. Κάνε να μην έχει πάθει τίποτα, σε ικετεύω! Εκείνη την στιγμή, ακούω τον βομβό ενός αυτοκινήτου να πλησιάζει. Λες να ήρθε; Αμέσως πετάγομαι από την θέση μου για να κατέβω στο πεζοδρόμιο. Εκείνη την στιγμή, βλέπω ένα ταξί να σταματάει μπροστά μου. Μάλλον από ότι φαίνεται... έκανα λάθος. Η πίσω πόρτα ανοίγει, αποκαλύπτοντας έναν ταλαιπωρημένο θα μπορούσα να πω Κωνσταντίνο. Ένα νέο κύμα ελπίδας γεννιέται μέσα μου. Αμέσως τρέχω προς το μέρος του.
«ήρθες!»
Ψελλίζω την στιγμή που τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Μένει παγωμένος, με τα χέρια του να μου ανταποδίδουν διστακτικά αυτή την ξαφνική αγκαλιά.
«εφόσον μου το ζήτησες τόσο ευγενικά»
Λέει σιγανά, προσπαθώντας να ακουστεί κεφάτος. Χαμογελάω ενώ παράλληλα κλείνω τα μάτια μου. Το ταξί φεύγει, αφήνοντας μας μόνους. Σε ευχαριστώ που μου τον έφερες, σε ευχαριστώ. Προσεύχομαι ξανά σιωπηλά μέσα μου.
«έλα να καθίσουμε»
Η πρόταση του με αφυπνίζει κάπως απότομα. Αμέσως κάνω δύο βήματα πίσω.
«ναι, ας... ας καθίσουμε»
Μουρμουρίζω αμήχανα, κοιτάζοντας χαμηλά στα παπούτσια μας.
«έλα»
Επιμένει ενώ με τραβάει να καθίσουμε στα σκαλοπάτια. Δεν του φέρνω καμία αντίρρηση. Δεν με νοιάζει που βρισκόμαστε, αρκεί να είμαι μαζί του. Τον κρυφοκοιτάζω με την άκρη του ματιού μου.
«ομολογώ ότι.... με ξάφνιασε το μήνυμα σου»
Ξεκινάει να λέει, έχοντας ένα μικρό χαμόγελο αισιοδοξίας στο πρόσωπο του.
«έγιναν πολλά σήμερα, και...»
Η σκηνή με εκείνον παίζει ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου. Τόλμησε να εμφανιστεί στο σπίτι μας, ήρθε να το παίξει πατέρας. Θεέ μου, είναι πραγματικά απαίσιος! Αρνούμαι να πιστέψω ότι είμαι κόρη του.
«δεν είχες με ποιον να τα μοιραστείς;»
Με ρωτάει σιγανά, σχεδόν τρυφερά θα τολμούσα να πω. Στρέφω το βλέμμα μου επάνω του.
«ακριβώς»
Και αυτή είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι έχω μείνει μόνη μου. Πέρα από την οικογένεια μου, δεν έχω κανέναν άλλο για να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου. Κάποτε είχα μια παρέα, αλλά τους έχασα μετά το λύκειο. Κάποτε επίσης είχα και τον Ματέο, αλλά όταν άρχισε να μπλέκει σε περίεργες καταστάσεις... αποφάσισα να μείνω μακριά του. Ξαφνικά, το χέρι του σκεπάζει το δικό μου, προκαλώντας μου έκπληξη.
«τώρα έχεις εμένα. Μπορείς να μου πεις οτιδήποτε θέλεις, ακόμη και το πιο ασήμαντο»
Λέει, με τα καστανά του μάτια να λάμπουν από στοργή. Νομίζω πως είμαι τυχερή που τον γνώρισα. Επιμένω ότι είναι επικίνδυνος, αλλά δεν μπορώ να μη βρίσκομαι κοντά του.
«έλα, σε ακούω»
Προσθέτει, δαγκώνοντας σκανταλιάρικα το κάτω χείλος του. Άθελά μου αφήνω ένα χαχανητό να μου ξεφύγει. Από που να ξεκινήσω;
«η σημερινή μέρα ήταν πραγματικά δύσκολη»
«γιατί;»
Ρωτάει, με την έγνοια να ακούγεται καθαρά στον τόνο της φωνής του.
«εμφανίστηκε ο πατέρας μου. Από εκεί που είχε εξαφανιστεί, ξαφνικά αποφάσισε να επιστρέψει»
Πετάω ειρωνικά. Το χέρι του ζουλάει τρυφερά το δικό μου, κάνοντας με να ξεροκαταπιώ.
«αν κατάλαβα σωστά... δεν πρέπει να έχετε και τις καλύτερες σχέσεις με τον πατέρα σου»
Κουνάω θετικά το κεφάλι, κρατώντας το βλέμμα μου χαμηλά. Φοβάμαι ότι θα ξεσπάσω από στιγμή σε στιγμή. Να πάρει, δεν θέλω να με δει να κλαίω.
«βασικά, δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν απλά μια σκιά στη ζωή μου. Ερχόταν για μερικά δευτερόλεπτα, και μετά έφευγε ξανά»
Δεν μου έδωσε ποτέ την ευκαιρία να τον μάθω, και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορώ να τον αποκαλέσω πατέρα μου.
«σε ενοχλεί αυτό, έτσι;»
Με ρωτάει απαλά, κρατώντας σφιχτά το χέρι μου. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.
«όχι. Έχω μάθει να ζω χωρίς αυτόν, οπότε... δεν με ενοχλεί, όχι»
Σκέφτομαι όλες εκείνες τις στιγμές που τον χρειάστηκα κοντά μου, όλες εκείνες τις στιγμές που έπρεπε να βρίσκεται δίπλα μου, να με στηρίζει, να με προστατεύει, όμως εκείνος ήταν συνέχεια εξαφανισμένος. Μία με γυναίκες, μία σε παράνομες λέσχες. Το τζόγο τον κατέστρεψε, και δυστυχώς πήρε και εμάς η μπάλα.
«για να σου λείψει κάτι, πρέπει να το έχεις γνωρίσει πρώτα»
Μουρμουρίζω, ατενίζοντας το κενό. Εκείνος δεν μου μιλάει, ούτε και εγώ επιχειρώ να ανοίξω το στόμα μου. Μένουμε σιωπηλοί μέσα στο σκοτάδι. Το καλοκαιρινό αεράκι χαϊδεύει το πρόσωπο μου, θυμίζοντας μου όμως το δικό του άγγιγμα. Χαμηλώνω το βλέμμα μου στα ενωμένα χέρια μας. Μου προκαλεί ηρεμία, αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι βάζει φωτιά στο σώμα μου.
«εμένα πάλι ο πατέρας μου, κατάφερε να μας κάνει οικογενειακώς ρεζίλι απόψε»
Εκπλήσσομαι μόλις ακούω τα λόγια του. Σηκώνω τα μάτια μου επάνω του.
«δηλαδή;»
«μάλωσε με τρία αγόρια, συγκεκριμένα με τρεις αλβανούς»
Η απάντηση του μου δημιουργεί ρίγος. Ο πανικός γίνεται ένας δυνατός κόμπος στον λαιμό μου, που απειλεί να με πνίξει.
«μάλιστα ο ένας από αυτούς ήταν ο Ματέο»
Τι; δεν το πιστεύω ότι έμπλεξε πάλι σε καβγάδες!
«dreqin»
Ψελλίζω, περνώντας τα χέρια από τα μαλλιά μου.
«τι είπες;»
Το βλέμμα μου υψώνεται απότομα στο δικό του. Να πάρει, πως μπόρεσα να μιλήσω αλβανικά μπροστά του; Δεν πρέπει να με καταλάβει, ιδιαίτερα τώρα!
«τίποτα, κάτι δικό μου»
Απαντάω, καλύπτοντας το στόμα το χέρι μου. Ξαφνικά, τον βλέπω να περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου, τραβώντας με κοντά του.
«μην ανησυχείς, είναι καλά. Δεν κατάφερε να φάει πολλές»
Λέει, με μια δόση χιούμορ στον τόνο της φωνής του. Προσπαθεί να με κάνει να χαλαρώσω, αλλά δεν μπορώ. Τα λόγια του μου βάλανε φωτιές.
«σε έκανα χειρότερα. Με συγχωρείς»
Προσθέτει σιγανά, ζουλώντας τρυφερά τον ώμο μου. Αυτή του η κίνηση με ηρεμεί, έστω και λίγο. Τον κοιτάζω κατά πρόσωπο. Το μόνο που διακρίνω, είναι τρυφερότητα. Άραγε αν μάθαινε ότι είμαι Αλβανίδα, θα με κοιτούσε με τον ίδιο τρόπο; Χωρίς να το επεξεργαστώ, χώνομαι στην αγκαλιά του, κρύβοντας το πρόσωπο μου στον λαιμό του.
«δεν φταίς εσύ»
Μουρμουρίζω. Εκείνος με σφίγγει πάνω του, αφήνοντας ένα δυνατό φιλί στο μέτωπο μου.
«να ξέρεις ότι είμαι εδώ, έτοιμος να ακούσω κάθε σου παράπονο»
Τα λόγια του μου δίνουν κουράγιο, γιατρεύουν κάθε μου πληγή. Μάλλον αυτό είναι ο Κωνσταντίνος για εμένα, η θεραπεία μου.