Η λεωφόρος των ονείρων

Για την δική σου ασφάλεια

Βρίσκομαι κοντά στην λίμνη, με το σκοτάδι της νύχτας να με λούζει. Η κυκλοφορία πλέον είναι αραιή. Κοιτάζω για πολλοστή φορά την ώρα στο κινητό μου. Έχει αργήσει ήδη πέντε λεπτά!
«Νόρα;»
Η φωνή του μου προκαλεί μια παράξενη ψυχική ηρεμία. Αμέσως γυρίζω από την άλλη για να τον δω να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου.
«ήρθες»
Ψελλίζει την στιγμή που φτάνει κοντά μου. Χωρίς κανένα ενδοιασμό, πέφτω στην ανοιχτή αγκαλιά του, κρατώντας τον σφιχτά από το πουκάμισο του. Ως δια μαγείας, όλο το βάρος που ένιωθα από το πρωί, χάνεται, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος είναι η θεραπεία μου. Τον χρειάζομαι τόσο πολύ μες την ζωή μου, λες και είναι το οξυγόνο μου.
«συγχώρεσε με που δεν μπόρεσα να έρθω στην κηδεία»
«δεν πειράζει, καταλαβαίνω»
Αποκρίνομαι σχεδόν αμέσως, τρίβοντας αργά το μάγουλο μου στο στήθος του.
«δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες»
Ψιθυρίζει πάνω στα μαλλιά μου. Όλος ο πόνος έχει χαθεί από μέσα μου. Από εκεί που επικρατούσε ο όλεθρος, ξαφνικά νιώθω ότι βρίσκομαι στον παράδεισο. Σε έναν στιγμιαίο παράδεισο.
«όλα έχουν γίνει τόσο παράξενα Νόρα»
Προσθέτει, μόνο που η φωνή του τώρα ακούγεται σπασμένη, λες και είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Σηκώνω το κεφάλι μου, ίσα ίσα για να τον κοιτάξω μέσα στα μάτια.
«δεν κατάφερα να σε προστατέψω, ούτε εσένα ούτε την οικογένειά σου. Αισθάνομαι τόσο άχρηστος. Και συνέχεια ανακαλύπτω από κάτι καινούργιο! Δεν μπορώ πλέον να ξεχωρίσω την αλήθεια από το ψέμα»
Φαίνεται θυμωμένος αλλά συγχρόνως και απογοητευμένος. Μπορώ να τον καταλάβω.
«κι εγώ είμαι μπερδεμένη»
Ψελλίζω, ακουμπώντας παράλληλα το μέτωπο μου στο στέρνο του.
«φοβάμαι, Νόρα»
Εκπλήσσομαι με την αποκάλυψη του.
«ο πατέρας σου δεν πρόκειται να σε βλάψει»
Λέω καθώς τα βλέμματα μας ενώνονται ξανά. Σηκώνει το χέρι του, ακουμπώντας το τρυφερά στο μάγουλο μου.
«δεν φοβάμαι για εμένα, Νόρα. Φοβάμαι για όλους τους ανθρώπους γύρω μου. Και πιο πολύ για εσένα»
Ομολογώ ότι δεν περίμενα να ακούσω μια τέτοια απάντηση.
«δεν είστε ασφαλείς εδώ, Νόρα»
Προσθέτει, προκαλώντας μου το πρώτο κύμα σοκ.
«και τι μπορούμε να κάνουμε, Κωνσταντίνε;»
«να φύγετε! Πάρε την μαμά σου και φύγετε από τα Γιάννενα»
Η αλήθεια είναι πως και γω το σκέφτηκα αυτό. Εν μέρει έχει δίκιο. Όσο βρισκόμαστε εδώ... ο κίνδυνος καραδοκεί. Αφήνω μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από μέσα μου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται.
«αν δεν έχεις λεφτά, μπορώ να σε βοηθήσω»
Τον αγριοκοιτάζω.
«αυτό δεν πρόκειται να το δεχτώ»
«είναι για το καλό σας, Νόρα»
Επιμένει, κάνοντας ένα βήμα κοντά μου. Κουνάω έντονα αρνητικά το κεφάλι μου.
«όχι, χρήματα όχι. Θα τη βρούμε την άκρη»
«μη κάνεις πείσματα, Νόρα! Εδώ μιλάμε για την ασφάλεια σας»
Πετάει, με το πρόσωπο του να έχει τσιτωθεί.
«δέξου τα»
Προσθέτει καθώς βγάζει έναν λευκό φάκελο από την εσωτερική τσέπη του μπουφάν του. Πότε πρόλαβε και τα ετοίμασε;
«δεν γίνεται, όχι»
Επιμένω, αλλά εκείνος δεν φαίνεται να πτοείται.
«είναι για την ασφάλεια σας. Σε παρακαλώ, πάρ'τα»
Αποκρίνεται με πιο ήπιο τόνο αυτή την φορά. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες, προσπαθώντας να εμπεδώσω αυτό που συμβαίνει τώρα. Ξέρω ότι αυτά τα χρήματα θα μπορέσουν να μας βοηθήσουν αρκετά, αλλά δεν μπορώ να τα πάρω! Ποτέ μου δεν δέχτηκα έτοιμα χρήματα, πάντοτε δούλευα για να τα βγάλω. Τώρα μου φαίνεται τόσο περίεργο όλο αυτό.
«Κωνσταντίνε-»
«σε παρακαλώ!»
Αχ αυτή η επιμονή του. Παίρνω τελικά απρόθυμα τον φάκελο από το χέρι του.
«θα σου τα επιστρέψω, όλα!»
Του τονίζω. Ένα θλιμμένο χαμόγελο στραβώνει τα χείλη του.
«όταν ξανά συναντηθούμε»
Η απάντηση του με εκπλήσσει.
«τι εννοείς: όταν ξανά συναντηθούμε; τι σημαίνει αυτό;»
Ρωτάω καθώς το αίσθημα του πανικού γεννιέται αργά μέσα στο στήθος μου. Τα χέρια του αγγίζουν τους ώμους μου, φέρνοντας με αργά κοντά του.
«έχω ένα σχέδιο, αν πετύχει.... τότε θα μπορέσουμε να είμαστε ελεύθεροι»
Απαντάει, με τα καστανά του μάτια να προδίδουν ελπίδα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«δηλαδή... δηλαδή, για πόσο καιρό θα είμαστε χωριστά;»
Ρωτάω, με την φωνή μου να τρέμει. Η απογοήτευση ζωγραφίζεται αργά στο πρόσωπο του. Δεν είναι καλό σημάδι αυτό, καθόλου καλό.
«δεν ξέρω αγάπη μου»
Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.
«όχι, όχι δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό»
«Νόρα, πρέπει να μείνεις ασφαλής. Και εσύ, και η μητέρα σου»
Λέει, ταρακουνώντας με μαλακά από τους ώμους. Σωστά! έχει δίκιο. Πρώτα πρέπει να κρατήσω την οικογένεια μου ασφαλή. Όμως αυτός;
«εσένα ποιος θα σε προστατέψει;»
«εμένα δεν πρόκειται να με αγγίξει, το είπες και μόνη σου»
Απαντάει, αφήνοντας τα χέρια του να πέσουν από τους ώμους μου. Ναι, αυτό νομίζω, αλλά ποιος μου εγγυάται ότι δεν θα το κάνει; πως μπορώ να είμαι σίγουρη; Μια ιδέα έρχεται ουρανοκατέβατα στο μυαλό μου.
«έλα μαζί μας!»
Του προτείνω, με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας να στραβώνει τα χείλη μου.
«έτσι θα ξέρω ότι είσαι ασφαλής»
Προσθέτω, με τα χέρια μου να πιάνουν σφιχτά τα δικά του. Εκείνος μου χαμογελάει στραβά, χαμηλώνοντας παράλληλα το βλέμμα του.
«δεν μπορώ να ρισκάρω την ασφάλεια σου, ούτε και της μητέρας σου»
Απαντάει, ρίχνοντας την καρδιά μου ξανά στον λάκκο της απογοήτευσης.
«περίμενε με Νόρα. Μόνο αυτό σου ζητάω»
Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάποιο αισιόδοξο μήνυμα. Χώνομαι στην αγκαλιά του, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την μέση του.
«θα το κάνω»
Μουρμουρίζω, δίνοντας του έτσι την δική μου υπόσχεση. Τα χείλη του χαϊδεύουν το μέτωπο μου, αφήνοντας ένα ευχαριστήριο φιλί στο δέρμα μου. Ξέρω ότι τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα για εμάς. Τώρα θα δοκιμαστεί πραγματικά η σχέση μας.