Η λεωφόρος των ονείρων

Μαγική νύχτα

Νόρας POV

Καθόμαστε στο κρεβάτι του δωματίου μας, με τον Κωνσταντίνο να σκουπίζει τα βρεγμένα μου μαλλιά. Αισθάνομαι σαν παιδί, έχω αφήσει τον εαυτό μου ολοκληρωτικά στα χέρια του, και μου αρέσει! Τον ακούω να παίρνει μια βαθιά εισπνοή πίσω μου. Γυρίζω το κεφάλι, ίσα ίσα για να δω εκείνο το τρυφερό χαμόγελο να έχει σχηματιστεί στο υπέροχο πρόσωπο του.
«δεν μπορώ να σε χορτάσω, Άννα»
Μουρμουρίζει, προκαλώντας με να του ανταποδώσω το χαμόγελο.
«αν σου έλεγα ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία, πως θα αισθανόσουν;»
Ρωτάω με παιχνιδιάρικο τόνο, αντιγράφοντας τα δικά του λόγια. Γελάει ελαφρά, ακουμπώντας παράλληλα το μέτωπο του στο δικό μου.
«κλέβεις και ατάκες τώρα;»
Ρωτάει με τον ίδιο τόνο, ανασηκώνοντας το φρύδι του. Απλώνω τα χέρια για να χαϊδέψω το πρόσωπο του. Θα μπορούσα να ζήσω για πάντα μαζί του, και το λέω με απόλυτη σιγουριά! Αφήνω ένα σύντομο φιλί στα χείλη του.
«σε ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου»
Ψελλίζω, νιώθοντας τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου. Εκείνος μου χαμογελάει, περνώντας μια τούφα που έχει ξεφύγει, πίσω από το αυτί μου.
«με κάνεις τον πιο ευτυχισμένο άντρα στον κόσμο, Άννα»
Λέει, δημιουργώντας μου κι άλλες τύψεις. Πως θα μπορέσω να του πω τώρα την αλήθεια; Φοβάμαι την αντίδραση του. Δεν ξέρω τι θα τον ενοχλήσει περισσότερο, το ότι δεν του το είπα από την αρχή; η το ότι είμαι από άλλη χώρα; Λέει ότι τον κάνω ευτυχισμένο, η μάλλον... η Άννα τον κάνει ευτυχισμένο. Αν γνωρίσει λοιπόν την Νόρα, θα την αποδεχτεί με τον ίδιο τρόπο; η θα την πετάξει από την ζωή του; Και μόνο στην σκέψη, η καρδιά μου τρέμει από φόβο. Δεν θέλω να τον χάσω, όχι τώρα που κατάφερα να τον βρω. Τρίβει τη μύτη του στην δική μου, αφυπνίζοντας με από τον εφιάλτη των σκέψεων μου.
«είσαι εδώ; μαζί μου;»
Ρωτάει, δείχνοντας σαν ένα μικρό παιδί που δεν του δίνουν αυτό που ζητάει. Χαμογελάω.
«πάντα»
Απαντάω, πριν ενώσω τα χείλη μας σε ένα μακρόσυρτο, τρυφερό φιλί. Πριν έρθουμε εδώ είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά τώρα... είμαι σίγουρη. Αισθάνομαι ενοχές βέβαια, επειδή απόψε δεν θα κάνει έρωτα με την Νόρα, αλλά με την Άννα!
«μη φύγεις από κοντά μου Κωνσταντίνε»
Ψιθυρίζω καθώς τρίβω την μύτη μου στη δική του.
«δεν θα φύγω Άννα»
«υποσχέσου το»
Επιμένω, αν και ξέρω πως αυτός ο όρκος θα εξαφανιστεί μόλις μάθει την αλήθεια.
«το υπόσχομαι»
Λέει, δείχνοντας απόλυτα σίγουρος για αυτό που ξεστόμισε μόλις τώρα. Τα χείλη μου ορμούν πάλι στα δικά του, καθώς τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον λαιμό του. Θα κάνω λοιπόν το επόμενο βήμα μαζί του, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να το σκεφτώ. Είμαστε απλά αυτός και εγώ, μέσα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, μόνοι μας. Δεν υπάρχουν περιορισμοί, δεν υπάρχουν βλέμματα, ούτε κριτικές. Μονό αυτός και εγώ. Φιλιόμαστε για αρκετά λεπτά, ώσπου τα χέρια μου παίρνουν την πρωτοβουλία και πιάνουν την μπλούζα του χαμηλά από τις άκρες.
«Άννα»
«τι;»
Ρωτάω, ανακαλύπτοντας την ανησυχία στο πρόσωπο του.
«είσαι σίγουρη; θέλω να πω...»
Κόβει την πρόταση του, περνώντας αμήχανα το χέρι από το σβέρκο του. Κατσουφιάζω.
«δεν με θέλεις;»
Ρωτάω με το παράπονο να ακούγεται καθαρά στον τόνο της φωνής μου. Ένα γλυκό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη του.
«φυσικά και σε θέλω καρδούλα μου. Αλλά θέλω επίσης να είμαι σίγουρος και για σένα»
Είναι ένας αληθινός πρίγκιπας! Νοιάζεται τόσο πολύ για εμένα! Μετά πως να μην ερωτευτείς έναν τέτοιο άνθρωπο; Ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικό του, κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια μου.
«θέλω να κάνουμε έρωτα, Κωνσταντίνε»
Του δηλώνω καθαρά, χωρίς περιστροφές και μισόλογα. Εκείνος με κοιτάζει, με τα φρύδια του να έχουν ανασηκωθεί ελαφρώς.
«κι εγώ το θέλω, Άννα μου»
Απαντάει σιγανά, με την μύτη του να τρίβεται στη δική μου. Τώρα το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει. Το θέλουμε και οι δύο. Με αργές κινήσεις, τραβάω την μπλούζα πάνω από το κεφάλι του για να του την βγάλω. Ευτυχώς συνεργάζεται μαζί μου, σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά. Το βλέμμα μου ταξιδεύει από το πρόσωπο στο σώμα του. Όλοι οι μύες είναι καθαρά ζωγραφισμένοι πάνω του. Μοιάζει σαν ένα πραγματικό έργο τέχνης. Τα δυνατά του χέρια, το στέρνο του, οι φαρδιοί του ώμοι, όλα δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους. Το βλέμμα μου επιστρέφει στο πρόσωπο του. Τα δάχτυλα μου χαϊδεύουν αργά το μάγουλο του. Το λατρεύω αυτό το πρόσωπο!
«μου επιτρέπεις;»
Ρωτάει καθώς πιάνει την μπλούζα μου από τις άκρες, όπως έκανα κι εγώ. Του γνέφω καταφατικά, χωρίς να νιώθω ντροπή. Ένα χαμόγελο ανακούφισης απλώνεται στο πρόσωπο του, καθώς ανεβάζει αργά την μπλούζα μου προς τα πάνω, με τα δάχτυλα του να σέρνονται στο δέρμα μου. Ειλικρινά, αυτό προκαλεί ευχάριστες ανατριχίλες στο κορμί μου. Μόλις μου την βγάζει, τα καστανά του μάτια ταξιδεύουν στο κορμί μου. Δεν αισθάνομαι ντροπή, αλήθεια. Είναι η πρώτη μου φορά, αλλά ο Κωνσταντίνος... έχει έναν μαγικό τρόπο να με κάνει να αισθάνομαι οικεία μαζί του.
«ξέρεις... είναι η τρίτη φορά που... το κάνω αυτό»
Μου δηλώνει, δείχνοντας ξαφνικά αμήχανος. Ομολογώ ότι εκπλήσσομαι.
«είναι περίεργο, αλλά... αισθάνομαι πάλι σαν πρωτάρης»
Προσθέτει, χαρίζοντας μου ένα δειλό χαμόγελο. Άρα αυτό σημαίνει πως βρισκόμαστε σχεδόν στο ίδιο επίπεδο. Παραδόξως δεν με τρομάζει που είναι κι αυτός άπειρος στο κομμάτι του έρωτα.
«σε απογοήτευσα, έτσι;»
Τα λόγια του με αφυπνίζουν απότομα.
«τι λες Κωνσταντίνε μου; όχι. Εξάλλου... για εμένα... είναι η πρώτη μου φορά»
Τον ενημερώνω, κρατώντας το βλέμμα μου χαμηλά, στα μπλεγμένα μου δάχτυλα. Τον ακούω να ρουθουνίζει.
«τότε είμαι τυχερός»
Αποκρίνεται, πειράζοντας την μύτη μου. Αφήνω ένα χαχανητό ανακούφισης, καθώς το βλέμμα μου υψώνεται ξανά στο πρόσωπο του.
«σε λατρεύω»
Ψιθυρίζω πριν χωθώ στην αγκαλιά του. Εκείνος με κρατάει σφιχτά επάνω του, χαϊδεύοντας τρυφερά την πλάτη μου.
«κι εγώ σε λατρεύω, Άννα μου»
Λέει χαμηλόφωνα. Τον κρατάω λες και είναι η ανάσα μου. Φοβάμαι. Κάθε φορά που γίνεται κάτι όμορφο στη ζωή μου, συνήθως μετά καταστρέφετε. Εύχομαι να μην μετανιώσει αυτή την βραδιά μαζί μου.
Τα χείλη του αγγίζουν τρυφερά τον ώμο μου, αφυπνίζοντας με από τις σκέψεις μου. Ανακάθομαι για να τον κοιτάξω κατά πρόσωπο.
«είσαι τόσο όμορφη Άννα»
Ψιθυρίζει, ατενίζοντας με μέσα στα μάτια. Η τρυφερότητα στο πρόσωπο του με κάνει να αισθάνομαι σιγουριά. Τα μακριά του δάχτυλα μετακινούνται στον λαιμό μου, και σιγά σιγά χαμηλώνουν προς την χαράδρα του στήθους μου. Τρέμω ολόκληρη κάτω από το απαλό του άγγιγμα. Κανένας ποτέ δεν με έχει αγγίξει με αυτόν τον τρόπο. Κλείνω τα μάτια, αφήνοντας αυτή την πρωτόγνωρη αίσθηση να ταξιδέψει βαθιά μέσα μου.
«αυτό το δέρμα...»
Προσθέτει με τον ίδιο τόνο, φτάνοντας στην κοιλιά μου.
«αυτό το άρωμα...»
Συνεχίζει, αφήνοντας ένα απαλό φιλί στον λαιμό, και μετά στο στέρνο μου. Ένας αναστεναγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου.
«σε θέλω τόσο πολύ»
Και θα με έχεις Κωνσταντίνε. Αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμη.