Η λεωφόρος των ονείρων

Εκεί που ανήκω

Κωνσταντίνος POV

Το ίδιο βράδυ, βγαίνουμε οικογενειακά έξω. Ο πατέρας μου συζητά για τα πολιτικά σχέδια μαζί με τον πατέρα της Αριάδνης. Η μάνα της προσπαθεί να πιάσει κουβέντα με την Δέσποινα, η οποία δεν μου φαίνεται καθόλου κεφάτη σήμερα. Και η Αριάδνη φυσικά, προσπαθεί να προσεγγίσει εμένα.
«αλήθεια, σου αρέσουν τα αθλήματα; γιατί φαίνεται να γυμνάζεσαι πολύ»
Της ρίχνω ένα αδιάφορο βλέμμα. Δεν μπορεί να βρει τίποτα πιο ενδιαφέρον να συζητήσουμε; Με την Άννα βρίσκαμε πάντοτε ένα θέμα, και αν δεν μιλούσαμε, καθόμασταν αγκαλιά. Γαμώτο, γιατί την συγκρίνω με την Αριάδνη; Δεν μοιάζουν σε τίποτα και αυτό είναι ξεκάθαρο. Η Αριάδνη είναι ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, ενώ η Άννα... η καλύτερα, η Νόρα, είναι κάτι το ξεχωριστό. Θεέ μου, μου λείπει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
«Κωνσταντίνε, με παρακολουθείς;»
«με συγχωρείς Αριάδνη, αλλά... δεν έχω και πολύ όρεξη»
Λέω καθώς σηκώνομαι από την θέση μου.
«φεύγεις παιδί μου;»
Πετάει ξαφνικά η Δέσποινα. Αμέσως στρέφω το βλέμμα μου επάνω της. Έχει μέρες να μου απευθύνει τον λόγο.
«πάω λίγο στο μπάνιο και επιστρέφω»
Τους ενημερώνω πριν φύγω από το τραπέζι. Φτάνω στον διάδρομο, αλλά δεν ακολουθώ τον δρόμο για τις τουαλέτες. Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ, με πνίγει αυτό το μέρος. Μόλις βγαίνω έξω από το κτίριο, παρατηρώ ότι έχει αρχίσει ήδη να χιονίζει. Ο Νοέμβριος μπήκε δυναμικά από ότι φαίνεται. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, θέλοντας να γεμίσω το κενό μέσα στο στήθος μου. Επιτέλους ελεύθερος! Ξεκινάω να περπατάω, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο προορισμό. Απόψε η νύχτα είναι δική μου, μόνο δική μου! Τα λόγια της Ελένης έρχονται ξανά στο μυαλό μου. Έχει στ' αλήθεια τόση σημασία η καταγωγή της; Δεν ξέρω τι έχει σημασία πια. Μου έκρυψε κάτι πολύ σημαντικό, και αυτό... είναι ασυγχώρητο! Τι βλακείες λέω; Έχω εκτροχιαστεί εντελώς. Δεν ξέρω καν αν πατάω στο έδαφος. Περπατάω για αρκετή ώρα, ώσπου τελικά καταλήγω κοντά στην λίμνη. Το χιόνι έχει δυναμώσει πια. Κάθομαι σε ένα από τα παγκάκια και κοιτάζω το κενό, με το μυαλό μου να τρέχει. Νομίζω πως με ενόχλησε περισσότερο το ψέμα, παρά η καταγωγή της. Φυσικά ο πατέρας μου δεν θα εγκρίνει ποτέ μια τέτοια είδους σχέση, αλλά στην τελική δεν με νοιάζει. Όταν γύρισα από την Αγγλία, έδωσα έναν όρκο στον εαυτό μου, ότι δεν θα αφήσω τον πατέρα μου να ελέγξει την ζωή μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι αθέτησα εγώ ο ίδιος τον όρκο μου. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά να διορθώσεις ένα λάθος. Αμέσως βγάζω το τηλέφωνο από την τσέπη του παλτού μου, για να της στείλω ότι σε πέντε λεπτά θα βρίσκομαι έξω από το σπίτι της.