No Name: The Organization Series #4: Bet On It

CHAPTER 01

"UGHH!!" I groaned when i felt the pain on my back.

"I'm sorry, my lady. from now on I'll be gentle." hingi'ng tawad nito sa'kin at pinagpatuloy ang pag gamot ng sugat ko sa likod.

"It's okay, you can leave now."

Yumuko siya bilang pag bigay galang bago lumabas sa aking kuwarto.

Kasalukuyan akong nagtatali ng aking damit ng biglang pumasok sa loob ng walk in closet ang butler ko.

Natigilan ito ng makita ang itsura ko, "I'm sorry, my lady. Hindi ko po alam na nandito ka."

"Ayos lang, nga pala anong sadya mo dito?" Salubong ang kilay na tanong ko.

"Ipinatawag ka po ng kapatid mo." Seryosong sagot nito na ikina kunot ng noo ko.

'Ano na naman kaya ang kailangan niya sa'kin? Bakit parang araw araw na niya ako tinatawag? hindi ba siya nagsasawa?'

Bumuntong hininga ako at tumingin sa kanya, "Sabihin mo sa kanya na susunod ako,"

"Noted po, my lady." At lumabas na ito.

‘Father is not such a nice guy either, it'll be like jumping out of the frying pan and into the fire....But that country is far away. If my brother agrees, I'll have a plenty of chances to save people.’

Ang tahimik ng corridor ng dumaan ako, at nasanay na ako don kasi 'yun ang hiniling ko sa kapatid ko 'kunno' na kapag dumaan ako sa corridor ay sisiguradohing wala akong makikitang tao ni isa sa bawat madadaanan ko. Not being ma arte pero di ako sanay na may mga taong nakapalibot sa'kin.

Exact pananghalian na akong nakarating sa opisina ni kuya, sinadya kong bagalan ang bawat hakbang ko para di ako makarating ng maaga sa opisina niya, kasi paniguradong mas mahaba pa sa ng listahan ng prinsipe ang pag- uusapan namin.

Malapad ang ngiti nito ng makita ako, and I hate that smile of him. Kinikilabutan ako everytime na makakakita ako ng masayang mukha.

Yumuko ako bilang pag galang sa kanya pero hindi 'yun natuloy ng sumagi ang tela ng damit ko sa mismong sugat ko. umiba ang ekspresiyon ng mukha ko ng biglang humapdi 'yun.

"Are you okay? Bring the personal doctor here!!" malakas nitong sigaw sa mga kasambahay.

'How rude of him, napaka demanding naman niya.'

Pinigilan ko siya ng kamay ko, "I'm okay, you don't have to worry. Hackery, diba inutusan kitang gamutin ang sugat niya? Pero bakit namimilit pa din siya sa sakit?" Galit na sita nito kay Hackery na nasa likuran ko.

'Nakaka-inis na talaga ang lalaking 'to.'

"Ang sabi ko, ayos lang ako! Don't worry, malayo sa bituka 'to at hindi pa naman ako mamamatay. At isa pa, huwag mong sisihin si Hakery. Aabutin pa ng ilang araw bago humilom ang sugat ko." nagpipigil ng inis na sabi ko.

Parang nakahinga ito ng maluwag ng marinig ang sinabi ko, "Mabuti naman, I'm so worried about you." akmang yayakapin niya ako ng bigla akong umiwas.

"Bakit mo'ko tinawag? may kailangan ka sa'kin?"

"No, gusto lang kita makita kasi na miss kita."

Mas lalo pang nadagdagan ang pagkainis ko sa kanya. 'This man is really weird.'

I wonder kong bakit siya iniwan ng kanyang kapatid, kong ako ang tatanungin niyo. This man is really really weird. "Kong wala kang kailangan o sasabihin sa'kin, puwede na ba akong umalis?" Hindi ko kayang harapin ang lalaking 'to, parang gusto ko siyang sapakin.