Yeni bir bölüme hoş geldiniz! Umarım bölümü beğenip oy kullanırsınız ve beni mutlu edersiniz dmdmd:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı insanlar için, zaman işlevsizdir. Çünkü, o insanlar hayatlarını boşa yaşayan insanlardır. Bir amacı olmayan, sadece parantez içine alıyorum, yaşamak için yaşayan insanlardı.
Yorgun bedenimin esiri olurken, kefenimi ben hazırlıyordum. Tüm zamanım boyunca insanlardan beklentim hep yüksek olmuştu. Sanki onlar olmadan yaşayamazmışım gibi davrandım kendime, hep yalnız olmaktan korkar oldum. Ve bu yüzden kaybetmek nedir sürekli öğrenen ben oldum. Bir kayboluştu benimkisi, geri dönülmez bir çaresizliği esiri, müebbetiydim. Kafam durgun, aklım bir kördüğüm çözünmek bilmiyordu. Sanki, anahtarım elimdeydi ve ben de ne yapacağımı bilmiyorum. Geçmişim geleceğimi ele geçirmişti. Buna ben izin vermiştim, bazen istemeden de olsa aldığımız kararlar bizim hayatımıza yön verir.
Benim hayatım, bir düzensizlikten ibaretti. Aileme karşı olan sevgim tek taraflı olmuş, beni yenilgiye uğramıştı. Koca evrede sahipsiz gibi hissetmiştim. Onlar beni hiçbir zaman sevmediler. Her zaman başarılı olmam daha doğursu kariyerim benden daha önemliydi. En sonunda istemediğim birine dönüştüm.
Barlas'ın eli hâlâ belimdeydi. Sık sık nefes alıp, veriyordu. Gelen ses Çiğdem'e aitti. Dayanamadım, ve elimle Barlası ittim. Birkaç adım geri gitti. Yüzünde ifadesiz ve şaşkınlık vardı. Bu yanlıştı. Böyle olamazdı... Bir daha buna... Böyle bir yakınlaşmaya asla izin veremezdim.
Dizlerim titriyor, nefesim benden izinsiz sürekli boğuluyordu.
"Barlas?" dedi Çiğdem. Arkamı döndüğümde Çiğdem'in bize baktığını gördüm. Bizi görmüş olamazdı değil mi?
Kalbim küt küt atarken, bizi görmemiş olmasını diledim.
"Sana seslendim duymadın mı?" diye sordu. Çiğdem bakışlarını bana çevirdi sürekli yaptığı gibi aynı bakışlarını bana gönderdi.
"Sorun nedir Çiğdem?" dedi Barlas son kez bana bakıp, masasaki kağıtlarına tekrar döndü, hiçbir şey olmamış gibi davranmasına mı şaşırsaydım, yoksa az önce olanlara mı şaşırsaydım? Kendime gelmem için beynim, titreyen vücudum alarm veriyordu.
"Önemli bir şey konuşuyordunuz sanırım daha sonra da gelebilirim." dedi Çiğdem ellerini göğsünde topladı. Söylediği cümle içinde birden fazla ima barındırıyordu.
Barlas ciddiyet ile ona baktı.
"Konuştuk bitti." Aninden katı sesiyle konuşmuştu. Siyah gözleri beni buldu.
"Gidebilirsin, seni ifade için sonra çağıracağım." dedi. Öylece ona bakmıştım gözünde hiçbir ifade yoktu. Umursamadım.
Gülümsemek zorunda kaldım. Ardından Çiğdem'e kısa bir gülümseme gönderdikten sonra çıkıp gittim. Çidem'in bizi öyle görememiş olması beni rahatlatmıştı. Belli ki Çiğdem Barlas'a karşı bir takım şeyler hissediyordu. Aşk tarzı şeyler... Fakat aralarında her ne yaşandıysa Barlas ona karşı mesafeliydi. Beni ilgilendiren bir durum yoktu tabii. Sadece gözlemliyordum.
