BELONG - [ JaeYong - YunJae ]

قلب.

«اینقدر راه نرو بیا رامن بزن بر بدن.»

یونهو پیشنهاد داد و آبی که داخل کاسه ی نودلش بود رو، سر کشید. خانم جونگ، چپ چپ نگاهش کرد و سری از روی تاسف تکون داد.

جهیون از شدت فشار عصبی تیک گرفته بود و نزدیک سی امین باری بود که خونه رو دور میزد. اونقدری شوکه شده بود که گر گرفته بود و هر از گاهی سر و صورتش رو می خاروند.
تنها چند روز از اون جلسه گذشته بود و جهیون، احساس میکرد فشاری ترین فرد در دنیاست.

فکر اینکه قراره با تیم سایمون کار کنه، روانیش میکرد. روانی!
اون می دونست همکاری کردن با تیونگ، فقط جنگ اعصابه. هر چقدر هم می گذشت بیشتر به عمق ماجرا پی میبرد.

«لعنتی! اگه فقط اون روز یکاری میکردم نظرشون عوض شه... اه!»

فریادی زد و نودل در گلوی یونهو پرید. خانم جونگ به پشتش میزد. با اینکه تنها چهل و سه سالش بود، شکسته بنظر میرسید.

«بابا بیا بشین یچیزی کوفت کن. اینطوری که کاری از دستت بر نمیاد.»

«آخه مادر من!»

با انگشت اشاره اش عموش رو نشونه گرفت. چرا یونهو هنوز هم غذاش رو تموم نکرده بود؟

«به این مرتیکه ی کسخل یچیزی بگو! وای هنوز بهش فکر میکنم پشمام فر میخورن.»

یونهو با دهان پر جواب داد:

«بی تربیت من نزدیک بیست سال ازت بزرگ ترم!»

«برو بابا.»

جهیون گفت و بی توجه به خط و نشون کشیدن های مادرش، کاپشن چرمش رو پوشید و از خونه بیرون زد. با اینکه حالا کاملا مستقل بود، هنوز هم در خونه ی مادرش زندگی میکرد. نوستالژی بود دیگه.

نمی دونست چرا یاد اون روزی افتاد که هوا بارونی بود و به خونه ی هیوک رفته بود. لبخند ملیح اما کنایه آمیزی زد، حتی از دونگهیوک هم خبر نداشت. هیچ دوستی نداشت، یکی که حداقل بخواد سرش غر بزنه.

خب، تیونگ یزمانی همه چیزش بود... دوستش، دوست پسرش، همدمش، بکنش و- بگذریم.

بارون نمی بارید اما هوا سرد و ابری بود، از طرفی حوصله ی رانندگی نداشت و تصمیم گرفت فقط با یه تاکسی خودش رو به شرکت سونی برسونه. حتی خیلی وقت بود که سوار تاکسی هم نشده بود.

در طول راه، ساختمان ها و ماشین ها و آدم ها و... با سرعت نور از جلوی چشمش می گذشتند و تنها هاله ی محوی از رنگ های تیره و بعضاً روشن به چشمش میخورد. سرش رو به صندلی تکیه داد و آهی کشید.

«آجوشی... خیلی خسته ام.»

راننده تاکسی از آیینه ی وسط، نگاهی به مسافرش انداخت.