Bir RAPUNZEL Masalı

Bir RAPUNZEL Masalı : Bölüm 4

7 Şubat Pazartesi.

İyi okumalar diliyorum canlarım.

♡ ♡ ♡ ♡ ♡

Silva Mira BOZDAĞLI

                 Okula geldiğimde henüz fazla kişi gelmemişti. Ve dersin başlamasına yarım saat vardı. Bende çantamı sırama bırakıp sınıftan çıktım. Aşağıya indim ve öğretmenler odasının önüne gittim. O sırada Miraç hocada öğretmenler odasından çıkıyordu.

                 Beni görünce ilk önce şaşırdı. Daha sonra gülümsedi ve "Silvacım. Erkencisin bugün." dedi. Kollarımı önümde bağladım ve "Neden yaptınız böyle.bir şeyi hocam. Ne gerek vardı ki? Ben sizden böele bir şey mi istedim? Hayır." dedim. Hoca "Ne yaptım ki?" dedi. "Kafedeki hesabı siz ödemişsiniz."dedim. "Silva? Sen hocana hesap mı soruyorsun?" dedi. Çok mu ayıp etmistimki? Kollarımı indirip "Çok özür dilerim hocam. Ben çok ayıp ettim değil mi?" dedim. Miraç hoca gülümsedi ve tek elini omuzuma koydu ve "Hayır canım. Öyle demek istemedim. Kafe mevzusuna gelirsekte içimden geldiği için yaptım böyle bir şeyi. Hem aramızda böyle şeylerin lafı olmaz. Hadi şimdi sınıfına. Ders başlicak birazdan. " dedi.

            Gülümsedim ve "Peki hocam. " dedim ve hızla yukarı çıktım. Uff. Resmen hocaya hesap sordum yaa. Çok utandım. Uff. Tekrar yerime oturdum ve suyumu içip ders kitap ve dedterimi çıkarttım. Yine uzuunn veee yorucu bir okul günü olucaktı sanırım.

.

.

.

Baran BOZDAĞLI

                  Sabah odadaki sealerle gözlerimi hızla araladım. Miratın yatağına baktığımda yoktu. Banyodan sesler gelince yerimden kalktım. Sadece su sesi geliyordu. Hemen korkmaya gerek yoktu. Uzun süre çıkmassa girerdim içeri.

   
               Dün Mirat uyuduktan sonrada içim rahat eiyeceği için burada kalmıştım. Koltukta otururken uyuya kalmış olmalıydım. Çünkü en son kitap okuyordum uykum gelmemesi için.

                Hala inanamasamda benim rapunzelim yaşıyordu. Çocuklar yanlış görmüş olamazlardı. O bizim biricik prensesimizdi. Aramızdaki tek kız olduğu için onun üstüne daha çok düşerdik hepimiz. Çok güzeldi. Eminim halada güzeldir. Upuzun sarı saçları ve mavi gözleriyle tam biŕ prensesti benim kardeşim.

              Hala Miratın banyoda olduğunu fark edince hızla kapıya doğru gittim ve kapıyı çaldım. "Mirat! Mirat abicim ses ver lütfen. " dedim. Ama ses gelmemişti.  "Mirat. Beni duyuyor musun? Aç kapıyı hadi." dedim. Sonrakısık ve titreyen sesi geldi. "Tatlı küçük prenses/ Koşar hayalinin peşinden./ Abileri ve ailesi çok sever onu./ Tatlı küçük prenses./ Rüyaları pespembe."

                     Allah kahretsin! Bu rapunzel ve Miratın yazdığı şarkı. Mirat ne zaman intihara kalkışsa aynı şarkıyı söylerdi. Hızla omuzumla kapıya bir kaç kez vurdum ama kırılmamıştı. Bir kez daha vurdum ama sonuç ayıydı. "Mirat! Sakın yapma abicim. Sakın!! Duyuyor musun beni?!!" dedim. O sırada odaya Barlas abim ve diğerleri girdiler. Babam "Yine mi?" deyince başımı salladım.

                   Barlas abim "Birlikte." deyince geriye çekildik ve hızla kapıya vurduk. İçerdeki görüntü hem içimi rahatlatırken hemde canımı acıtmıştı. Mirat elindeki cam parçasını bileğinde tutyordu. Aynı zamanda hala şarkıyı söylüyordu. Annem "Oğlum. Hadi bırak o elindeki. Gel konuşalım." dedi. Babam "Oğlum. Bırak hadi elindekini. Her şeyden kaçıcak mısın?" dedi.

             Barlas abim "Abicim. Hadi bırak o elindekinide gel. Hem yarın hep birlikte rapunzelimizi almaya gidicez. Onun seni böyle görmesini ister misin? Çok üzülür." dedi.

               Mirat "Hayır. Hayır!! Rapunzel yok. Yok rapunzel. Öldü. Bıraktı bizi." dedi. Annem "Hayır oğlum. Dün siz gördünüz ya. Yaşıyor o. Bırakmadı bizi. Hadi gel gidip alalım kardeşini. " dedi. Miratın ağlaması şiddetlenmişti. Babm hızla yanına gitti veelindeki camı yavaşça aldı. Sonra camı bir kenara fırlattı. Sıkıca sarıldı. Annemde yanlarına gidip sarıldı.

              Derin bir nefes verdim. Allaha şükür bir şey olmamıştı. Babamlar ayrılınca Miratın yanına gittim ve bileğini tutup kaldırdım. Biraz kesilmişti. Fazla derin değildi ama yinede pansuman yapılması gerekiyordu. "İlk önce elini yüzünü yıkayalım. Sonrada ben sana pansuman yaparım." dedim. Birşey dememişti. Babam "Ben doktoru ariyim." dedi. Mirat "İstemiyorum." dediğinde Barlas abim "İstiyor musun diye sormadık. Hem bu senin iyiliğin için. "dedi. Mirat elini yüzünü yıkayınca tekrar odaya geçtik. Miratla birlikte yatağa oturduk. Selimin getirdiği ilk yardım çantasından malzemelerini çıkarttım ve pansuman yapmaya başladım.

                Annem Miratın saçlarını okşadı ve öptü. "Annecim. Bir daha yapma tamam mı. Sakın bir daha bana bu acıyı yaşatma. " dedi. Babam "Sorunlarından bu şekilde kaçamassınki oğlum. Bu çözüm değil. " dedi. Mirat "Ama ben kendimde değildim. Ne yaptığımı, nasıl olduğunu hatırlamıyorum. " dedi. Barlas abim "Tamam. Konuşmayalım şimdi bunları. Doktor gelir birazdan. Sen o zamana kadar biraz dinlen. " dedi. "Benim işim bitti zaten. " dedim ve eşyaları topladım.

               Miratı yatağa uzattım ve üstünü örttüm. Annem "Ben yanında beklerim. Hadi siz kahvaltıya inin. Ben yemiştim bir şeyler. " dedi.

            Hepimiz odadan çıkıp aşağıya indik. Babama döndüm ve "Ne yapıcaz baba?" dedim. "Bugün gidelim kardeşinizle görüşmeye. Mirat tekrardan hastaneye yatırılmadan önce Silva evine gelmeli. Yoksa Mirat tekrar böyle.bir şey yapabilir." dedi. Barlas abim " Hastaneye yatmasa bile ilaç kullanıcak." dedi. Selim "Sizce rapunzel nasıl tepki vericek?" dedi. Babam "Bende bilemiyorum ama hissediyorum. Hatırlicak bizi. " dedi. Barlas abim "Ne zaman gideriz?" dedi. Babam "Birazdan gideriz diye düşünüyordum ama Mirat bu haldeyken gitmeyelim. Doktor gelsin. Ne olacağına bakalım. Sonra o dinlensin. O sırada biz gideriz. Barlas sende evde kardeşinin yanında kalırsın." dedi.

                Barlas abim "Peki. Ben kalırım yanında." dedi. Çok heyecanlıydım. Rapunzel evine geliyordu. Yıllar sonra. Ama korkuyordumda. Ya istemezse bizi. Ya hatırlamassa. Gelmek istemezse. Ne yapıcaz o zaman? Hiçbirimiz kaldıramayız bunu eminim.

.

.

.

.

Veee bölüm bitti.

Nasıldı?

Beğendiniz mi?

Oy ve yorum atmayı unutmayın.

Görüşmek üzere.

Sizi seviyorum.