THE DIVINE ENCOUNTER

Chapter 3:BAG

Chapter 3:BAG

ROWOON KO

Pumasok sa eskinita ang babae na para bang si "the flash" sa bilis nitong tumakbo na walang kaabog abog na iniwan ako.

Hingal na hingal na ako at napahinto ako sa pagod,"OH oh! anyare sa babaeng yun? Hinahabol ko lang naman siya dahil sa bag niya.

"Hello, miss naiwan mo bag mo??" —lifting her bag as if she's looking at it.--- "parang baliw......Hay naku!! Crazy girl" I yelled in frustration

"Bahala nga siya sa buhay niya! Ako na nga itong nag magandang loob na ibalik ang bag niya pero parang ako pa ang naging masama"

"Ohhhh! I'm so sweaty and tired! Grrrrrr!!!!" disappointed while seeing the girl disappearing from my sight.

***

KAY LOPEZ

"Whew!!?"....napahinto ako bigla sa bilis ng pagtakbo...

"Bakit ba ako tumakbo ng mabilis??--- ano ba meron??" tanong ko sa sarili ko na hingal na hingal pa at pawis na pawis na dahil sa shocking encounter.

"Teka, teka, parang nawawala ang bag ko?? Kinakabahan na ako. I immediately hold my shoulders down to my waist and the entire body. Wala talaga ako masipat kaya napalingon nalang ako sa kalye na pinanggalingan ko. Wala na akong na spot na tao kundi empty space.

"Naku! naku! naman oh, ano ba yan!! sa dami naman kasi ng maiiwan, yung bag ko pa." binagsak ko ang aking dalawang braso, shaking in a bit. Pag Kalaunan ay ini-angat ko din ito sa aking ulo at ibinaba ko naman afterwards sa aking mukha.

Syempre yun ang pinaka importante sa buhay ng isang tao, ang kanyang belongings. (aminin niyo?)

"Haist! paano na kaya 'to?" napakapit din ako sa bulsa ng maong pants ko. "Naku naman oh pati cellphone ko nawawala din?" — "What a tragic day!" frustration overload kung reklamo.

Hindi ko na talaga makapa pa kahit anong gawin kong hanap sa bulsa ko. Bigla akong nanghina sa fact na I did not save anything, sarili ko lang.

"Oh my goodness naman oh!" frustrated akong napahampas sa legs ko na nanggigil na talaga at parang gusto ko ng umiyak ng malakas. Gusto ko ng bumalik sa lugar ng pinangyarihan pero dahil sa madilim na ang lugar hindi ko na magagawa pa.

Nagpatuloy akong hinahampas ang hita ko dahil sa frustration. Nakakunot na ang noo ko habang lumalakad. Pino-focus ang utak ko na mag isip kung paano ko makuha yung bag don sa lalaking magnanakaw.

"Maibabalik pa ba, Kay?--- sa tingin mo??--- seryoso ka?--- Asa ka pa!" akusa ko

Feeling ko hindi ko na talaga makukuha yun kasi mukhang magnanakaw ang lalaki wala na akong mahahabol pa. "Exactly! what you're thinking, Kay? —himala na lang kung maibabalik pa yun."

Ngalang wala naman siya masyado mapapala sa bag ko walang pera, yung ATM wala din laman tsaka hindi niya alam PIN nun. "My g-goodness! pero ang cell—phone ko pede pang ibenta kahit papano!" —

"Shucks!! yung mga pictures ko na ilang taon ng naka store don. Oh n-nooooooo!" biglang sambit ko dahil sa memories yun, hindi na kayang ibalik pa.

"Isipin mo, wala man lang akong na back up miski isa." Gigil na padabog akong nagmamadaling maglakad para makauwi ng bahay.

Pagliko ko sa isang pang kanto napahinto ako just thinking na, "paano na ako makakapasok bukas kung wala yung ID ko? – Paano din ako makakarating sa pupuntahan kung wala ang wallet ko"--- Saklap ng buhay ko diba? Kay, there's no point of getting angry at this point. All you have to do is to just be calm and look for ways to resolve your problem." reminding myself. "Okay, stay focused!"

As I reached a far, "Paano na 'to?" I questioned myself. That moment on I started to cry, it felt heavier. Hindi ko na din matatawagan si Papa dahil wala na akong cellphone. Paano na ako makahingi ng tulong sa kanya, sa kanila. Feeling exhausted and lost.

Wala na akong resources na magamit para makahingi ng tulong, even public landlines doesn't exist at all. "I'm such a loser today." accusing myself.

"Kahit man lang yung cellphone ang natira para kahit papano may tool ako to reachout to them, but nothing at all." mumbled to myself

I was walking across to my house napadaan ako kina Papsie. Papsie and Mamsie are my oldies neighbors who are close to me and my family. I remember,"manghiram kaya muna ako? – Sana gising pa sila, hopefully."

Tumingala ako sa bintana ng mag asawa para i-chek kung maliwanag pa. "Naku, mukhang tulog na sila nakapatay na ang ilaw.-- Anong oras na ba?--- Haist paano na kaya 'to? Bukas na lang siguro ng umaga. Agahan ko nalang ng gising " pag-aalo ng loob ko.

Nakarating na ako sa harapan ng bahay ko, halos hinang hina dahil sa dami ng dahilan. Una, nadisgrasya ako, pangalawa napagod ako, pangatlo nawala bag at cellphone ko and lastly wala na ang mga memories ko na matagal kung naipon for years.

"Ayy gosh, may isa pa pala akong problema ano ba yan." bigla kong sigaw

Paano na ako makakapasok ng bahay? kung ang susi ay nasa bag ko. " My goodness." Naiiyak akong pasalampak sa harapan ng gate.

Honestly, wala na akong maisip that time cause I am so consumed with all the disappointments I had today. I cried so loud and poured out all the stress. But, It's so amazing that God reminded me to call him for help. Kaya inayos ko ang sarili ko. Pinunasan ko ang luha ko. I started to pray and ask for God's intervention.

"Lord, please help me on what to do, and please rescue me now." begging for God's supernatural interference at this moment.

I felt comforted after praying. I stand up, heading towards the other side. Dahil paahon ang gate ng bahay ko. May tendency na ma-out of balance ang nakatayo roon at gumulong any moment kung hindi maayos ang balanse ng katawan.

I was feeling weak and tired. Umupo muna ako sa batong nakausli sa may kanto ng bahay ko. "Oh goodness my legs cramp very badly." minasahe ko ito ng dahan dahan para marelax.

While waiting na may dumaan na kapitbahay. "Sana naman, Lord." Hoping and praying for help.

As a long pause, bigla kong naisip si Joseph, "punta kaya ako." Joseph is my childhood friend na nasa kabilang kanto lang nakatira. Walking lang naman ang bahay nila from here so I don't need to ride and spend money for transpo.

Hihiram sana ako ng pamasahe pauwi sa bahay namin sa Green Heights. For this moment kasi yun nalang talaga ang last and best option ko para hindi maging Moymoy palaboy. Or it could be sa bahay ng landlady ko to get the spare keys pero gabi na kung ngayon ako pupunta.

While walking heading to Joseph's house nagpe-pray ako na sana gising pa sila or sana nasa bahay na sila ngayon. Usually kapag Sunday late na sila umuwi dahil laging nag bond family nila sa labas to have dinner after our Singles fellowship.