Forever? Change.

Chapter 21

It has been a week now. School is out. Summer vacation na. And next school year, 4th year/ Grade 10 student na ako. Woah. Time sure pass by.

A week. A week of struggles. Sa isang buong linggong yun, hindi na ako umiyak. Nah, umiyak ako. Pero I tried my best. Siguro tatlong beses akong umiyak, ganon. At least, I tried? Kaysa naman hindi.

Pero, kahit di na ganon kadalas ang pagiyak ko, masakit pa din. Napakasakit pa din. Parang kahapon lang nangyari ang lahat. Napakasakit.

Bakit niya ba ako iniwan? Ano bang mali ko? May pagkukulang ba ako? Minahal ko naman siya ng buong puso ah. Bakit?

No matter how hard I try, I still can't manage to move on. Alam ko na ang dapat gawin. Ang unang step para makamove-on. Pero hindi ko magawang i-delete ang conversation namin. Di ko magawang itapon ang lahat ng mga bagay na iniregalo niya sa akin. Kasi yung mga text messages na yun, gabi-gabi kong binabasa yun. Those text messages make me feel like Kyle is still texting me, talking to me. Yung mga bagay na ibinigay niya sa akin ang mga nagpapaalala kung gaano katamis ang pagmamahal ni Kyle para sakin. Pero sa tuwing maisip ko na, hay. Wala na siya, hope was always being erased on my mind and on my heart. And those memories, hindi ko kayang burahin ang mga iyon. Sa puso at isipan ko. At pati na din sa cellphone ko. May pictures kami eh, bakit ba.

Diba parang nakakaloka ako't nagagawa ko pa ding magsalita at magisip ng mga ganon. Yung... Pagbibiro. Di ko nga din alam kung bakit ko pa nagagawa yun eh. Siguro parte na talaga ng pagkatao ko ang pagbibiro kahit sa kalagitnaan ng mga sitwasyong katulad nito.

Siguro, dahil I'm trying to deny everything to myself. Siguro dahil ganon. Maybe because I'm trying to convince myself that everything will be fine.

Everything will be fine nga ba? Or what?

A huge part of me is telling me, "Everything will be fine, Zeri. Kumapit ka pa. Kaya mo yan."

But a part of me argues with that other part, "Don't you dare tell me that everything will be fine because I know you're lying and I know reality. We both know each other."

Alam niyo yung feeling na ganon? Sinusubukan mo nalang na i-convince ang sarili mo na okay lang ang lahat. Kahit alam mo naman talaga ang totoo.

Is this self doubt? Fuck.

Ano ba ang totoo? Kaya ko ba to? O hindi? I just don't know. I can't. Fuck it all.

*phone rings*

My phone is ringing. And it's Jazlyn. Should I answer? I mean, di pa kami naguusap since nagaway kami. At malaki din ang tampo ko sakanya. Dahil hindi niya ako inintindi. Wala siya sa tabi ko nung linggong yun na talagang kinailangan ko siya.

Oh fuck it.

"Hello? Zerina?" I can feel her smiling.

I didn't replied but I'm still listening.

"Zerina?" Sabi niya sa tono ng pagtataka.

"Okay, Zerina. I know you're listening. So, I'm so fucking sorry for everything I said. I didn't mean all that. Well, I do, some things... Oh fuck. Can we discuss this at the mall?"

"What" I just said.

"Mall laters. 3 pm. Same place. But... I am so so-"

"Okay dick head. Shut up and let's discuss this later."

I ended the call. Jazlyn, ha? Di mo talaga ako matiis ah. Namo kasi eh. Ang drama drama mo. (Nagsalita ang bitch na iniwan ng boypren niya at umiyak ng tatlong linggo.)

Right.

Hayst.

It's 2:00 pm. I better get ready. Isang oras pa man din ako kung magprepare ng sarili. Tagal noh?