only human || sterek

twenty one

19 yıl önce

Genç kadın yatakta oturmuş pencereden dışarıyı izliyordu. Eşi dışarı çıkmadan hemen önce dizlerine kalın bir yorgan örtmüştü. Ona gülümseyerek teşekkür etmişti ama işin doğrusu, yorgan bile ölmeye yüz tutan bedenini ısıtamıyordu. Ümitsizce karnına, daha birkaç haftalık olan ve muhtemelen daha dünyaya gözlerini açamadan annesiyle birlikte ölecek olan küçük bebeğine baktı. Derisi çekilmiş ellerini karnına doladı. "Annen bu kadar zayıf olduğu için üzgünüm bebeğim," diye fısıldadı.

Kapı çaldı. Son aylarda kapıyı açmak için yeterli enerjisi yoktu, bu yüzden eşi çıkarken kapıyı kilitlemiyordu. "Girebilirsiniz," diye seslendi hole doğru. "Kapı açık." Sesi çok zayıftı. Kapıdaki kişinin duymamış olabileceğinden endişelendi. Ama o sırada kapının açıldığını işitti. Ayak seslerini duydu. Biraz sonra salonun kapısında bir kadın belirdi.

"Claudia!" diye feryat etti içeri doğru koşan kadın. Camın önünde oturan hasta kadının ellerini kavrayarak koltuğa çöktü. "Aman Tanrım... Bu kadar kötü olduğunu bilmiyordum..."

Claudia, yüzündeki yorgun tebessümle arkadaşının tutuşuna zayıf bir karşılık verdi. "Bennet," diye fısıldadı hâlinden memnun bir sesle. "Gelmeyeceksin sanmıştım. Çok fazla zamanım kalmadı, biliyorsun."

Gözleri yaşlarla dolan Bennet, Claudia'nın çökmüş yüzünü inceledi. Arkadaşı oldu olası güzel bir kadındı. Saçları ipek gibiydi. Teni pamuk gibi yumuşaktı. Yanakları her zaman canlı bir pembeyle bezeli olurdu. Bennet onu yıllardır tanıyordu, Claudia birinin hayatına dâhil olabilecek yegâne mutluluktu. Ama şimdi kadının yüzü çökmüştü. Bakışları ruhsuzdu. Rengi garip bir sarıya çalıyordu. Bennet'ın elleri arasındaki zayıf parmakları güçten yoksundu. Hastalık, genç ve güzel arkadaşını mahvetmişti. "Ah, Claudia..."

Hasta olan kendisi olmasına rağmen Claudia dostça bir tavırla Bennet'ın ellerini okşadı. "Ağlama lütfen. İkimiz de bunun olmasını bekliyorduk, değil mi?"

Bennet titrek bir iç çekerken "Evet," diye kabul etti. "Bekliyorduk ama... Bu kadar erken olmamalıydı. Birkaç ayımız daha olur sanmıştım."

"Ah, canım arkadaşım," dedi Claudia. Gözlerinde üzgün bir ışık belirdi. "Ölüm ne zaman gelirse gelsin her zaman hazırlıksız olacağız." Kadının kolunu sıvazladı. "Ölüm, hazırlanabileceğin bir şey değil."