•~|ʙᴜʟʟɪᴇs|~•

~15~

Yazardan

Turuncu saçlı çocuk, kahverengi çarşafın ve çift kişilik yatağın altında biraz daha küçüldü kendince. Bacaklarını çekebildiği kadar kendine çekmiş, üşümese dahi üzerindeki çarşafa daha sıkı sarılmıştı. Tüm bunların sebebi ise yanında uyuyan Namjoon'u, midesinin bulandığı gerekçesiyle uyandırmamaktı.

Evet, Namjoon ve Jimin, yine Jungkook'un ısrarlarıyla çift kişilik yatakta sarılarak uyumuş, daha doğrusu uyuyan sadece Namjoon'du, Seokjin ve Jungkook'un ise salonda uyumalarına izin vermek zorunda kalmışlardı. Bir süre düzenli nefes alışverişlerinden sonra Jimin Namjoon'un uyuduğunu anlayınca yataktan çıkmak istemiş, ama karnında duran güçlü kollar sebebiyle bedenini hareket ettirirse Namjoon'u uyandırabileceğinden korkarak biraz daha beklemişti. Tek dileği, mide bulantısının bir an önce durması ve zor da olsa uyumaya çalışmaktı.

Yanında ne bulantı ilacı, ne de uyku hapı vardı ve zor bir gece geçireceğini çok önceden tahmin etmişti tabii. Fakat eğer reddederse sakladığı bazı gerçeklerin ortaya çıkmasından ve olayın ciddileşmesinden çok korkuyordu. İstediği tek şey arkadaşlarına anlattıktan sonra hafifleyen bedeninin bir gece normal olarak işlev görmesi ve başına sorun açmamasıydı.

Fakat boğazına kadar ulaşan mide sıvısını hissettiğinde edebildiği kadar dikkat ederek Namjoon'un kollarından kurtulmuş, ve olabildiğince sessiz adımlarla mutfağın ilerisinde duran banyoya doğru çıplak ayakla yürümeye başlamıştı. Banyoya ulaştığında kapıyı yavaşça kapatıp kilitlemiş, ve her ne kadar çabalasa da midesinde tutamadığı akşam yemeğini beyaz fayanslı lavaboya sessizce ağlayarak bırakmıştı. Gözyaşları kızarmış yüzünden fayansa damlıyorken, aynada harap haldeki suratına baktı. Darmadağındı...

Derin nefesler alarak ikinci bir kusma nöbetini engellemek için ağzında hissettiği kötü sıvıyı yutmaya çalışmış, açtığı çeşmeyle suratına su çarpmaya başlamıştı. Kimse fark etmeden yatağına geri dönmesi gerekiyordu. Yavaşça banyodan çıktığında mutfağa girmiş ve bir bardak suyla beraber Jungkook'un odasına geri dönmüştü. Bu sırada Seokjin ve Jungkook'un derin uykuda olduğunu gördüğünden içi oldukça rahattı.

Odaya girip kapıyı arkasından kapattığında yavaşça yatağa adımlamış ve Namjoon'u uyandırmamaya dikkat ederek yatağa sessizce oturmuştu. Bardaktaki suyu artık boş olan midesine gönderip içindeki boşluğu doldurmaya çalıştığında  hala birkaç damla gözyaşı yanağından boynuna doğru süzülüyordu. Cam bardağı oldukça sessiz bir şekilde yanındaki komodine bırakmış, ardından hemen yanında duran telefonunu eline almıştı.

Sırtını yatak başlığına yasladığında ekranı açmış, yüzüne vuran ışıkla karanlığa alışmış gözlerini hafifçe sıkarak kapatmıştı. Saate baktı. Sabahın altısını gösteren saatle derin bir iç çekti. Okul vakti yaklaşıyordu ve Jimin, hiç uyumamıştı. Yine gözleri kızarmış, morarmış, ve hem ağladığını hem de uyumadığını oldukça belli etmişti. Neyse ki bu tür zamanlar için her zaman yanında taşıdığı ve ten rengine uyan bir kapatıcı vardı çantasında. Herkes uyanmadan sürse yeterliydi.

Telefonun kilidini açtığında ise, hiç olmadığı kadar çok mesaj aldığını fark etti. Her yerden gelen, ve her biri özür taşıyan binlerce mesaj. Yüzünü kırıştırarak tekrar yutkundu. Aptal, bu şekilde düzeltebileceğini sanıyordu.

Bildirimlere üstten göz attı. Üstelik sadece Yoongi'den değil, muhtemelen zorla aldığı arkadaşlarının telefonundan da Yoongi'nin ağzından özür mesajları vardı. Derin bir iç çekti ve gözlerini kapatarak yeni ve sıcak gözyaşlarının yüzünden aşağı damlamasına izin verdi.

İnsanlar, hatalar yapardı. Her biri affedilmez olan onlarca hata. Ve bunları fark ettiklerinde, her şey için çok geç olduğunda, bunun için üzülür ve affedilmeyi bekleyerek özürler dilerlerdi. Biri onlara söylemeli, yanlış yola girdiğinizde geri dönmek için pişman olmak yeterli değildi. Geldiğiniz yoldan geri dönmeli, ve her şeye yolun daha en başından başlamanız gerekliydi. Ve bu, sanıldığı kadar kolay değildi.