O kötü günün ardından yaklaşık 2 hafta geçmişti. Bu süre zarfında Ferman hastaneden çıkmıştı.
Fikret'in ölümünün Haşmet'in elinden olması yer altı dünyasında büyük yankı yapmıştı. Masanın aldığı ortak kararla Haşmet'e herhangi bir yaptırım uygulanmamıştı.
Haşmet ve Emine hariç herkes yavaş yavaş normale dönüyor gibiydi.
Emine'nin hiç kimseyle konuşmaması doğru dürüst yemek yememesi odasından çıkmaması ve geçen gün Haşmet ile ettikleri kavgadan sonra psikolojik destek almasına karar verilmiş neredeyse 1 haftadan fazla süredir terapi görüyordu.
Haşmet ona yaklaşmaya çalıştıkça o daha da uzaklaşıyor daha da hırçınlaşıyordu. Bu sebeple o olay olduktan bir iki gün sonra kavgaya tutuşmuşlardı.
-Flashback-
Haşmet güzel bir kahvaltı tepsisi hazırlayıp keyifli bir şekilde mutfaktan çıktı. O sırada salondaki ev halkının gülüşmelerine şahit oldu.
Her şey güzel karısı içindi. Kimin ne yaptığı ne dediği umurunda değildi.
Üzerindeki bakışlara arkasından gelen gülüşmelere aldırmadan elindeki tepsiyle merdivenleri çıkmaya başladı.
Odanın kapısını açıp içeriye girdi.
Emine'yi yatakta göremedi. Banyodan gelen su sesini duyunca tepsiyi yatağa koydu. Ardından yatağa oturup beklemeye başladı.
Birkaç dakika sonra banyonun kapısı açıldı.
Haşmet bu sefer umutluydu. Yüzündeki tatlı tebessümle karısına bakmaya başladı.
"Günaydın."
"..."
"Nasılsın? İyi uyuyabildin mi?"
"..."
"Bugün birlikte bir şeyler yapalım mı?"
"..."
Emine sanki Haşmet orada değilmiş gibi davranıyordu.
Aynanın karşısına geçip boynundaki çiziklere krem sürmeye başladı. Haşmet derin bir nefes alıp sakin kalmaya çalışarak ayağa kalktı.
Emine'ye yaklaştı.
Elindeki kremi almaya çalışarak "Ben yardımcı olayım." Dedi.
Emine sert bir şekilde kremin kapağını kapatıp komidinin üstüne koydu. Haşmet'in yanından hızlıca uzaklaştı.
Haşmet elini sert bir şekilde komidinin üzerine koydu. Sinirli bir yüz ifadesiyle Emine'ye döndü.
"Sen ne olsun istiyorsun? Yardım etmeye çalışıyorum. Yanında olmaya çalışıyorum. Ama nasıl oluyorsa her defasında daha da uzaklaşıyorsun."
Emine yatağın üzerindeki tepsiyi alıp koltuğun üzerine koymak için yöneldi.
Haşmet'in ona doğru adımlamasıyla burun buruna gelmeleri bir oldu. Aralarında yalnızca bir tepsi kadar mesafe vardı.
Haşmet burnuna gelen karısının kokusuyla huzurla gözlerini kapattı. Sessizce solumaya devam etti. Sanki karısına birkaç gündür değil birkaç yıldır hasretti.
Gözlerini açıp yavaşça kadının boynuna doğru eğildi.
Öpmeye yeltendiğini anda kaç gündür umutla beklediği şey oldu.
"İstemiyorum Haşmet."
Karısı sonunda konuşmuştu. Ama sevinememişti. Çünkü karısı ondan tiksiniyor gibiydi.
