I've Been Here (Syclups #3)

13

Rose's POV

             "Dahan dahan mong bitawan
Puso kong di maka laban
Dahil minsan mong iniwan
Labis na nahihirapan.."

Kasabay namin ni Stell sila Daniel, Kia, at Jerald habang kinakanta ang ending part ng kantang kinakabisado namin.

"Dahan dahan (mo)
Pusong kong di maka laban
Dahil minsan mong iniwan
Labis na nahihirapan.."

And the song has ended..

Pumalakpak naman ang mga estudyanteng napadaan lang pero huminto at nanood na ng practice namin sa loob ng club room namin.

Dahan by December Avenue, requested by some random students na kantahin daw namin sa mismong valentines which is weeks away nalang. Mga siraulo ulo talaga (parang ako). Sad song sa valentines? HAHAHA interesting yun ah.. Sabagay wala naman akong jowa kaya okay lang.

"Ang galing talaga ng RosTell oh!"
Puri agad ni Jerald.

"Uyy grabe kayo ah, palaging sa amin ang credits? Kayo nga dyan ang magaling eh. You're professional instrumentians"
Sabi ko at nag Rock hand gesture.

"We're well blended" puri ni Daniel sa aming lahat which is new for our ears.

"Oh, si Mr. Daniel na ang nagsabi nun. Wala na akong ma-say" sabi naman ni Kia sabay taas ng dalawang kamay.

Umiling iling lang ako habang nakangisi habang binabalik naman ni Stell ang mikropono naming dalawa sa dating lalagyan niya.

"Yun na talaga kakantahin natin sa VALENTINE'S DAY slash ARAW NG MGA PUSO?"
Natatawang tanong ni Stell habang naglalakad palapit sa akin.

"Araw ng mga pusong sawi"
Itinuloy ko lang ang sinabi niya sabay kunwari'y nasaktan ang puso.

Nagtawanan yung dalawang si Kia at Jerald habang nauna ng umalis si Daniel ng hindi nagpapa alam. Ganun naman siya palagi at sanay na kami. We all have unique personalities and we already used to it naman..

"Una na'ko ha" pagpapa alam ko kay Stell at tumango. Tumango din siya sa akin kaya naglakad na ako palayo. Hindi pa man ako nakakalabas sa mismong pintuan ng room ay biglang nag ring ang phone ko.

Si mommy..
Bakit kaya siya biglang napatawag?
Bihira lang silang tumawag kapag alam nilang nasa school ako..

"Hello my beautiful mommy? What's up?" bungad ko sa telepono.

Humarap ako kay Stell na nakatingin lang sa akin. Kaming dalawa nalang ang natira sa loob ng room.

Kumunot ang noo ko nung wala pa ring nagsasalita sa kabilang linya kahit ilang segundo na ang nakalipas.

" Mom? "

Wews, bigla pa akong kinabahan sa ihip ng hangin..

[D-daddy..]

Natigilan ako saglit nang marinig ko ang nauutal at nanginginig na boses ni mommy, halatang galing siya sa iyak at basag pa rin ang boses..

"Mom? Bakit? Anong nangyari? Tell me faster please"

Kinabahan na ako dahil narinig ko ang iyak ni mommy sa kabilang linya. Takte, anong nangyayari.

"What's happening?"
Lumapit na din sa akin si Stell at nag aalalang nagtanong.

Umiling bilang sagot ako habang panay ang dagundong ng tibok ng puso ko sa kaba.

"Mom! Why are you crying?!"

Naiiyak na rin ako ng wala sa oras dahil sa patong patong na kaba at dahil sa iyak ni mommy na ngayon ko lang ulit narinig.

Hindi ko alam ang iisipin ko, o kung gusto ko ba talagang mag isip. Puro mga bagay na lalo kong ikakakaba ang nasa isip ko.

[Y-your dad is on hospital..]

***

             "Ano ng sitwasyon? Anong nangyari?"

Napa angat ang nahihilo kong ulo nang marinig ko ang boses ng pinsan kong si Rain na kasama pala ngayon ni Justin.

Umiling iling ako habang nagbabadya na naman ang luha sa mga mata. Nasa gilid lang din si mommy habang tulala sa kawalan. Nakaupo ako ngayon sa labas ng Emergency Room, katabi ni Stell na panay ang comfort sa akin.

"Tita.. Anong.. A-anong nangyari?"
Lumapit si Rain kay mommy na siya namang ikinahagulhol niyang muli. Rain hugged mom while i am here, silently sobbing and praying..

Nawalan daw bigla ng malay kanina si daddy habang nagluluto ng lunch.. When mom took him to hospital, something big really hit our heads..

"Doctor said.." i started. "Dad has a brain tumor.."

My tears fell in a second just by telling her those words. Hindi ako makapaniwala, hindi ko matanggap..

My dad was just.. So, so, so healthy! Bakit biglang nangyari toh? Bakit?!

"Impossible! Baka naman namali lang ng diagnosis ang mga doctor! Tito was so fit.. That's.. T-that's just impossible.."

See? Even Rain can't believe it..

Dinamayan ako ni Stell habang pinapatahan naman nila Justin at Rain si mommy. Sobrang bigat ng pakiramdam ko ngayon, mag a-ala una na ng umaga pero hindi pa rin nakakalabas ng ER si daddy. Sobrang natatakot na ako.. Hindi ko na alam ang gagawin at iisipin ko.. Ganun naba kalala ang lahat? Bakit sobrang biglaan?!

"Stell.. Umuwi kana.. Wala ka pang pahinga"
I said without looking at him.

Naramdaman ko naman ang palad niyang marahang tumatapik sa likod ko kasabay ng sagot niya.

"I'm fine, I'll stay here.. Ikaw ang dapat na magpahinga, Rose. Wala ka pang kinakain.."

Hindi ko na naintindihan ang mga sinabi niya i ang mga nangyayari sa palagid dahil tanging ang ama ko nalang ang naiisip ko.

Gusto kong magpalakas ng loob at wag mag isip ng kung ano ano pero hindi ko talaga mapigilang maiyak nalang sa takot..

The only thing i knew there was a doctor coming out from the room. Nakatayo ako at hinarap siya.

"You're the family?" he asked.

"How is he?" diretsong tanong ni Rain na siyang nasa pinakaharap ngayon.

"I hope it won't shock you too much but.."

"But what?" i asked in a higher tone. Gusto ko ng malaman agad ang lagay ni daddy.

"We have two options here.. It's either go for a high risked surgery or..let the tumor get bigger and affect the brain.."

Napahawak ako sa ulo ko at pabagsak na napaupo sa upuan. Umagos na naman ang iyak ko habang tahimik pa rin ang lahat dahil katulad ko, nagulat rin sila.

"Anong ibig sabihin nun?
Akala ko ba maliit lang yung tumor? Bakit kailangan na agad ng operasyon? Hindi naba madadaan sa gamot yan?"
Sunod sunod na tanong ko habang humahagulhol at nakayuko.

"Nasa critical na lokasyon ang tumor, pwedeng madaan sa gamot, pero mabagal ang progress doon. A little changes of the shape can already affect the whole brain.. That's why.."
Paliwanag ng doktor.

"How risky the operation is?"
Justin asked.

"The success rate of the operation is about 60%it's higher than the remaining half.."

Natahimik na naman ang lahat pagkatapos sabihin ng doktor iyon at umalis. He only left us with a sentence that slapped my world hard.

"The decision is yours, Ms. And Mrs. Quenirry.."