I've Been Here (Syclups #3)

26

Rose's POV

                  [Why don't you send it yourself, Ms. Quenirry? In that way, you can hear their feedbacks or if ever they want some adjustments..]

She politely said after she gained some courage to talkback to me.

"Just do what i said. I'm busy, Alexa. If this simple delivery will make you tired, then—"

[I'll do it right away, ma'am. Relax, relax]
Natatawang sabi naman niya bago ako binabaan ng tawag.

Jusko. Kailan pa naging ganito katapang ang assistant kong ito? I asked here to deliver my finished product which is the..the wedding clothes of Stell, but she insisted me to deliver myself instead... Tsk, insanity.

I've promised myself to not be involved in any circumstances with him. This thing will be the last thing between us.. After this.. We are also done..

I am left with this only option; 'move one'..

Sino kaya ang maswerteng babae?
Siya ba yung nakita ko three years ago? Exactly valentines day, nung hinabol ko siya after ng performance namin? Siya ba?

Kaya ba wala siyang kahit na isang message sa akin kasi kahit na nung hindi pa ako umaalis ay may iba na talaga siyang gusto? Ganun ba iyon?

Isang linggo na rin kaming hindi nagkikita pagkatapos nung araw na kinuhan ko siya ng body measurements..
Inabot din ako ng isang linggo para matapos ang mga damit niya..

Sabi niya, next next week daw ang kasal..
Sagrado na ang pagiging 'taken' niya.. Bubuo na siya ng pamilya kasama ang babaeng mahal niya.. Pero..

Paano naman ako?

Arrgghhhh! Ayoko ng isipin, nasasaktan lang ako. Sinasaktan ko lang ang sarili ko sa ginagawa kong ito eh..

I wiped my tears before leaving my room. Naluluha na naman pala ako... Ayoko na ng sitwasyong ito, gusto ko ng lumimot. Oo, mahal ko si Stell.. Mukha niya ang halos lahat ng nakikita ko tuwing sinusubukan kong alalahanin ang mga masasakit at masasayang alaala ng buhay ko...

Pero hindi iyon sapatna dahilan para manira ako ng relasyon para lang makuha siya.

Hindi ko alam kung magagawa ko, pero susubukan ko..hanggang sa maka-move on na nga ako ng tuloyan.. Kung hindi siya, alam kong may isang lalaking para sa akin..

Nakakapanghinayang lang yung katotohanang..hindi nga siya ang para sa akin..

I was about to open the front door of my house to go out for some fresh air when it suddenly open and it hit me on forehead.

"Aray!"

Nahilo ata ako at muntik pang matumba dahil sa pagkakauntog sa pinto.

"Hala! Sorry 'nak! Jusko, ano bang ginagawa mo dyan? Hindi mo naman sinabing sekyo ka na rin pala dito sa sarili mong bahay.."

Unti unting nawala ang kunot ng noo ko at inangat ang tingin. A smile immediately grew in my lips when i saw my parents, worriedly looking at my hitted forehead.

"Why are you here, mom, dad?"
Nasisiyahang tanong ko bago sila inayang maupo sa malapit na sofa.

"Anong 'why are you here' ka dyan! Muntik na nga naming inakalang hindi ka pa nakakauwi galing norway dahil hindi ka man nagpapakita sa amin! You barely visit us! We still need to took the initiative and—"