İKİ DELİ BİR KALP

6.BÖLÜM(2D1K)

Ey sonbahar, yapraklar hep terketmedimi seni

Bu yalancı bahar gelince....

Kendimimi çok yalnız hissediyorum, ben bukadar mutsuzken insanların gülümseyip mutlu olmasından nefret ediyorum, çiçekler, böcekler hepsi cemrenin düşmesiyle kış uykusundan uyanmışlardı bu yalancı bahara merhaba diyorlardı ama benim için bu bahar, adım gibi hâzândan bir farkı yoktu. İsmimi bukadar içimde gerçek anlamda yaşıyordum, birilerine ihtiyacım vardı, yaralarımı saracak ve bana yanındayım diyecek birine; bir dost, bir aile yada belkide aşk..... ne kadar çaresiz ve umutsuzum, Allahım varlığımın hiç bir anlamı yok, geleceğiminde nasıl olacağını hiç bilmiyorum, yaşıtlarım kuluplerde sevgileriyle cafelerde, yarınki partiye ne giyeceklerini düşünürken ben merkezin kapısına yaslanmış bahçede aileleriyle hasret gideren insanları izliyordum. Ne kadar acınası bir durumdayım, hava güneşliydi, bense rüzgarsız bir havada uçurtma uçurmaya çalışan aptallar gibi duruyordum, mutlukluktan ağzı kulaklarına yetişen insanları izleyip kendi mutsuzluğuma bir zincir daha ekliyordum gözlerim dolmaya başladı, elimin tersiyle gözyaşı damlalarımı sildim Gözde beni farkedince yanıma geldi,
"gelsene annemi seninle tanıştırayım" dedi
"Ben gelmesem"
"Hadi Hazan, hem senden bahsettim bak orada" dedi eliyle annesini işaret etti Gözde gibi kızıl saçlı beyaz tenli bir kadın bize doğru el salladı Gözde de kendisine aynı şekilde el sallayarak karşılık verdi.
"Sonra tanışırız olurmu, kendimi yorgun hissediyorum odama gidip dinlensem iyi olacak" dedim
"Pekala nasıl istersen sonra görüşürüz"
"Görüşürüz" deyip içeriye geçtim koridorda yürümeye başladım, benim gibi bahçede insanları izleyen birini farkettim, pencerenin pervazına oturmuş ayaklarını kendine doğru çekip kollarıyla sarmıstı, yüzünü somurtarak dışarıyı izliyordu. Küçük bir çocuk gibi duruyordu, sevilmeye muhtaç tatlı bir çocuk, ellerimi buklelerinden geçirip onu teselli etmek isterdim. Ona benden uzak durmasını söylemiştim ama şuan ikimizinde ailesi yoktu belki konuşup biraz acılarımı unutabilirdim.

Yanına doğru yürüdüm, beni farketmedi oturduğu pencerenin pervazına çıkıp onun gibi oturdum ayaklarımız değmesin diye karnıma doğru çekip karşılıklı oturduk, kokusuunu hissedebiliyordum bu koku kimsede yoktu bahardan bile daha güzel kokuyordu.
"Hep böyle dengesiz birimisin?" dedi yüzüme bakmadan hâlâ dışarıyı izliyordu,
"Hayır...sana benden uzak dur dedim ama sana senden uzak durucağımı söylemedim" dedim yüzünü bana çevirdi dudağı yukarı doğru kıvrıldı, başıyla bahçeyi işaret etti
"Seninkiler hiç gelmiyorlar değil mi?" dedi
"İşleri çok, yoğun çalışıyorlar" dedim sessizce birşey söylemeden yüzünu tekrar pencereye verip bahçeyi izlemeye devam etti.
"G.Y kim?" diye sordum yüzümü eğip parmaklarıma bakarak vereceği cevaba hazırlıklımıydım bilmiyorum, 1dk yakın bekledikten sonra cevap verdi,
"Annem...baş harfleri, Gülsüm Yaz" dedi başımı kaldırdım yüzüme bakıyordu bakışlarında özlem vardı annesini özlemişti anlaşılan,
"Anladım onundamı işleri çok yoğun, Hatay'da mı yaşıyor" diye sordum
"Hayır" dedi soğuk ses tonuyla dinlendirici ses tonunu tercih ederdim, pervazdan inip üzerini düzeltti gözlerime anlamsızca baktı,
"Yalnış bir şey mi söyledim" dedim hemen gitmese olmazmıydı, yalnız kalmak istemiyordum,
"Söylediğin gibi senden uzak durmaya çalışıyorum" dedi ve arkasını dönerek yürümeye başladı, yüzümü bahçeye çevirdim tek arkdaşım olan yalnızlığıma baktım, başımı dizlerime koyup akmayı bekleyen gözyaşlarıma izin verdim.

*

Hayatım hep böylemi olacaktı, hep birilerinde kaçarak yada saklanarak... bukadar güçlü olduğumu sanmıyorum, bir yerden fire verip tekrar düşmekten korkuyorum, kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim ama artık olan oldu ve kendimi toplayıp güçlü durmaya çalışacaktım, yataktan kalkıp banyoma doğru ilerledim, elimi yüzümü yıkayıp kısa bir duş aldım. Dolabın önüne geçip içinden siyah bir tayt ve mavi renkte salaş bir tişört giydim, değişiklik yapıp saçlarımı at kuyruğu yaptım boy aynasına baktığımda en azından biraz daha iyi görünüyordum.