Kelebeğin İsyanı

23. Bölüm

(Yazar'dan)

Arya Başını hiddetle salladı.

"Asla sana acımıyorum.Sana yardım etmeye geldim."

Barın buna inanmak istedi. İnansa ne olacaktı ki? Bir defa daha kırılsa ne olacaktı ki?

O alışmıştı kırgınlığa.

"Kimse...kimse bana yardım edemez. Ben bir uçurumdan dibe doğru yuvarlanıyorum."

Yuvarlanıyoruz.

"Seni o uçurumdan çekip alabilirim. Sadece elimi tutmaya çal-"

Barın gözlerini kapattı.

"Neden Arya? Neden? Neden bunu daha önce söylemedin? Neden beni bu uçurumdan kurtarmak yerine daha'da dibe indirdin? Şimdi ne değişti?"

"Ben değiştim."

Duygular değişti.

Barın işte o zaman tekrar aşkından kahrolduğu kadına inanmayı seçti. Oysa söz vermişti kendisine.

Sevmeyecekti,vazgeçecekti,unutacaktı. Hani nerde? Nerede o sabahlara kadar ağladında verdiği yeminler?

Hepsi uçmuştu.

"Ya sonra..."

Arya ağzını açarak cevap verecekti ki Barın ondan önce davrandı.

"...ben iyileşince tekrar gideceksin değil mi?"

Arya sustu.

"Asla bana şans vermeyeceksin değil mi?"

Barın en ufak umut kırıntısı ile Arya'nın gözlerine baktı.

"Neden beni sevdin?"

Arya'nın yakarışçasına söylediği sözler ile Barın bakışlarını yere dikti.

"Ben sevmedim kalbim sevdi."

Elini sertçe göğsüne yaslayıp

"Buraya söz geçiremedim."

Arya derin bir nefes aldı. Barın yaşadığı ıstıraba karşı

"Hem sevmek suç mu!?"

Arya olumsuz anlamda başını salladı. Değildi.

"Çok mu kötüyüm? Sevgimin yeterli olmadığını mı düşünüyorsun?"

İkiside Aslan'nın varlığını unutmuştu. O da sessizce aşağıya indi.

Arya Barına biraz daha yaklaştı.

"Biliyor musun senin sevgine layık değilim. Seni hak etmiyorum."

Barın her ne kadar hüzünle dolan gözlerini kaçırmaya çalışsada işe yaramıyordu.

"Ne olur bir kez şans versen?"

Arya bir kaç adım geriledi.

"Bilmiyorum ben bilemiyorum Barın."

Barın başını dikleştirip,

"Tek bir hatamda.... Bir hatamda arkana bakmadan git"

"Şimdi bunların konuşma sırası değil. Buraya senin için geldim. Tedavin için."

Barın omuz silkerek