Our Own Hide & Seek

Chapter 22

|Chapter 22|

TOGETHER

"This is unbelievable!" Nagpapadyak si Jana, her forehead frowned, and she is making stone every insect on the lamp. Her hand turns into fist.

We all seated anywhere on this empty nothing but just a ship. Working on its own. Kahit ang mga tauhan ng Mangkukulam ay wala, kahit ang kanilang mga gamit. Ang sahig ay malinis na parang hindi ito napuntahan ng kahit sino at ang mga sirang gawa ng labanan ay walang nakitang kahid anong bahid.

"Paano natin sila mahahanap ngayon? And how that possible na wala man lang naiwang mga gamit dito? They are gone in a very short of time." Pagpapaliwanag ni Jana at tinignan lang namin siya.

"She used magic, that's the answer," sagot ni Isabelle kahit hindi naman talaga giya tinatanong. Tumayo siya. "We cannot find anything kung uupo lang tayo."

"Saan tayo maghahanap?!"

Lumapit ako kay Jana. Nagagalit na naman siya. I tapped her shoulder. "Kumalma ka, Jana. We need to talk properly." Huminga siya ng malalim.

"Ano nang gagawin natin?" She said calmer.

"If we can't find answer here maybe, we can find on the boat. Sabi mo na rin kanina na binabatayan ni Kapitana si Criz, maybe she already knows what will happen at nag-iwan ng clue sa barko sakaling may mangyari sa kanya. Tulad nung kwarto," mahabang lantana ni Isabelle.

I heard creaking noise form our both. "I think someone is there is our ship." Nakita ko ang isa-isang pagsindi ng ilaw doon. Pinatay namin 'yon dahil baka mahalata nilang sinusundan namin itong walang laman na barko. "Pwede bang i-check para sa amin, Isabelle. Matagalan pa kung kailngan pa naming lumangoy," pakiusap ko.

Hindi naman sa gusto ko siyang mapahamak, dahil iyon lang ang madaling paraan. If I can fly I will volunteer to do it instead of others. Hindi rin ako makasama dahil hindi nagana sa aking power niya.

"Isama mo ako!" ani Jana. Wala sa amin ang balak kumontra sa kanya. Tikom ang aming bibig habang pinagmamasdan silang dalawa ni Isabelle.

Bumaba si Isabelle at inabot niya sa akin ang kanyang bow at saka siya lumapit kay Jana. She put her arms on Jana's belly. When they about to fly her wings showed in a very short amount of time and pops. She can't even use to flop it once and vanished.

"Lilipad ka ba o hindi?"

"Jana, kumalma ka. Huwag mo ilipat ang galit mo sa kanya lahat. We're going to this. Magtutulungan tayo. Huwag mo naman pag-taasan ng boses si Isabelle. Wala siyang ginagawang masama," I say when I notice that she starting to ignite.

Sinubukang tumingkayad ni Isabelle upang ilabas ulit ang kanyang pakpak, pero hindi iyon ang nangyari. Bumitaw na lang siya at umupo sa sahig. "I can't use my power." Sinapo niya ang kanyang noo. "I feel my energy is already drained." Niyakap niya ang kanyang tuhod at doon lumabas ang kanyang pakpak at bumalot sa kanyang katawan.

"Hey—"

"Natutulog na siya." Singit ko agad nang lalapitan siya ni Jana. "Hindi mo siya magiging kahit anong gawin mo. Kailangan n'ya ring magpahinga dahil kanina pa niya ginagamit ang kanyang powers."

"Paano ako?" turo niya sa sarili niya.

"Don't compare yourself to others. Magkaiba kayo ng buhay. Magkaiba ang tinatakbo n'yong daan. Nagsisimula pa lang siya, ikaw malayo ka na. Ikaw nasanay ka ng gamitin ang kapangyarihan. Sanay na ang katawan mo 'yung sakanya ngayo lang. Hindi siya sanay. Hayaan mo na siyang magpahinga. Chip?"