Our Own Hide & Seek

Chapter 17

|Chapter 17|

LEAVE OR DIE

Pinapanood ko lang ang ginagawa ni Chip, na tinatabunan ng basang lupa ang labi ng aking kaibigan. Wala ng tubig ang lumalabas sa aking mata. Manhid na ang katawan ko na hawakan ang ganitong problema.

Ramdam ko na ang pagod na dapat simula pa lang ay naramdaman ko na. At alam ko kaunting tulak na lang talaga and all my body will totally break down. Hindi lang basta iiyak, para bang gusto ko na lang mawala nang parang bula.

Kanina bago pa ibaba si Belle, habang pinagmamasdan ko ang kanyang hinihigaan ay inaakit ako nito. Kahit dampi palang ng kamay ko ang dumikit sa bulak na nasa kayang higaan ay gusto ko na lang matulog. Matulog nang matagal para hindi na ako makaramdam nang matinding pagod.

"Kailangan ko mapag-isa." Umalis ako sa pagkakasilong sa payong nahinahawakan ni Owen.

Hindi pa ako nakakadalawang hakbang ay humigit sa braso ko. "Take this." Inunat niya ang kanyang braso upang tumapat sa akin ang payong.

I laughed in sarcastic way. "I don't need it. I'm fine with the rain over my head." I feel cold, but nah.

"Please." He lowers his gaze into his foot and bite her lips.

"You can let go your hands now, Owen. Basa na ako ng ulan that umbrella is useless, like me, na wala nang magagawa. Na lumaki na pabuhat lang sa lahat. Kaya I'm fine." I pushed his hand para bumalik sa kanyang ang payong.

"Ganyan ka na ba kamanhid?"

Lumingon ako sa paligid kung may tao. Pero wala na sila at tanging kaming dalawa na lang ang nandito.

"What is your point?" I kicked the small stone. "Silly me, of course I am. Manhid na ang katawan ko. I suffer a lot. My heart and already cold and start to turn into stone. Hindi ko alam kung maayos ang lumalabas na salita sa bibig ko. Utak ko na lang ang gumangana. Ay hindi na rin pala."

"Criz, wala ka bang feelings?"

"T*ngna na Owen. Paulit-ulit tayo. Anong meron?"

"Sinubukan kong lumapit sayo I tried to be friend with you, to get closer. Hindi mob a nararamdaman."

Kaya pala ganoon siya umasta ang mga kasama namin kagabi. I'm not overthinking dahil tama ang hinala ko. "Diretsonhin mo na, Owen. Pagod na ako sa pasabog, sa twist sa buhay ko. Hindi ito drama, kaya huwag ka nang dumagdag pa." I crossed my arms in front of my chest.

"Criz, I like you. I tried everything to like me too." He kneeled on front of me.

Cold run into my spine when I see myself on him, desperation. Na wala kang magagawa kung wala kang alam. Masyodong padlos-dalos at hindi iniisip ang ginagaw.

"Tumayo ka diyan," mahinahon kong utos sa kanya at subukang lumapit.

"Please, huwag kang lalapit kung ayaw mo sa akin." Hindi pa rin siya tumatayo. May mumuting tubig—galing sa mata—ang nahulog sa maliit na danaw sa kanyang harapan.

"Then, stand-up," tinigasan ko naman ang pagkakabigkas. Ganito ba ako? Sobrang desperado? Ang sama palang tignan.

"Criz, sinubukan kong pigilan. Alam kong maaga pero iba ang tama sa akin. Your face, your attitude."

"Attitude ko? Owen, ganyan rin ang attitude ko, na ngayon pa lang ay parang hinampas sa akin nang malakas, I hate my attitude kayo had no reason to love, even I can't love myself."