Our Own Hide & Seek

Chapter 2

ǀ Chapter 2 ǀ

MUSIC BOX

I can see the open lights in in our two-storey house. Tanaw ko ang bintana ng kuwarto kung na saan ang na-miss kong malambot na kutson. Iniisip ko pa lang and it feels I'm already inside and spreading my body to the bed. I yawned, and I feel my body is to heavy.

The sound of the motorcycle stopped and I leaved my seat and take the baggage outside and take out my wallet.

"Salamat sa paghatid, Mira," sabi ko at inabot ko sa kanya ang bayad."

"Keep it," sabi niya. "Maliit na tulong lang 'yon. Sige, Criz uwi na kami." Sumakay siya sa loob ng tricycle at kumaway paalis.

I glanced on our house before I open the gate, and its already open. Marahan ko itong itinulak upang hindi gumawa ng ingay and I tiptoed towards the door. I slowly turned the cold doorknob. When the door opens the silent was gone at nawala na rin ang antok ko sa malakas na ingay.

"Welcome, Home!" Sigaw nila.

Makulay na confetti mula sa taas ang nahulog. Hindi lang 'yon dahil ang paligid rin ay makulay gawa ng balloons sa paligid, may mga nakadikit rin sa pader at kasama ang cutted letters na 'welcome, home'.

I take off my shoes, and I stepped in the cold and smooth white tiles lalo kong naramdaman ang tuwa. Nakahinga ako ng maluwag at hindi na ring mapigilan ang mahiga sa sahig. Sa wakas nakauwi rin.

"Criz, tumayo ka diyan malamig ang sahig," sabi ni Ate at hinila ang aking braso upang tumayo. I miss them too.

"Kumain ka na ba anak?" tanong ni Papa. Siya na lang nag-iisa kong magulang habang si Ate naman ang nagsilbing nanay ko dito, pero may sarili na rinsiyang pamilya.

Hindi lang silang dalawa ang nandito sa bahay dahil nandito rin ang asawa't anak ni Ate. Nagtatakbuhan ang mga pamangkin ko at sinusway namin sila ni Kuya Tron, asawa ni ate. Dito na sila nakatira dahil matanda na si Papa at wala rin siyang kasama. Kahit papaano ay makausap at kalaro dito si Papa na magugulong bata.

"Tara doon sa kusina. Nakahanda na ang mga pagkain sa lamesa."

Iba't ibang putahe, dessert at pang pulutan ang nakalatag sa lamesa. May alak at juice rin. Pag tinitigan mo ay lalo kang magugutom. Ramdam ko na ang pagkalam ng aking sikmura. Idagdag mo pa ang pagod dahil sa isang araw na biyahe. Nakakapagod. Pero bakit sobrang dami nito? Dahil sa dami ay mukhang may darating na maraming bisita.

Sa halip na uupo na ako ay tumayo ako at pumunta sa sala kung saan nakasabit ang wall clock, upang masihguro kung may darating pang ibang bisita. I am curious. Pero katulad ng oras ng cellphone ko ay eleven na gabi at malapit na rin ang pagsapit ng a las dose.

"Ang dami naman nitong handa," I said with amusing voice. Sa totoo ay parinig ko iyon upang malaman ko kung ano ang rason bakit ang daming handa. Lalo na 'yung mga san miguel lights.

"Sabi nila Kurt ay hahabol daw sila pumunta dito, mukhang hindi na sila nakahabol. Nag-text na lang ako sa kanila bukas na lang sila pumunta." Sabi ni Ate at ipinabot sa akin ang leche plan na nasa likod kong refrigerator. "Nga pala anong plano n'yo sa kasal?"

Hearing his name makes my heart pounds many time in a second. Thinking our plan, I can't explain the feelings, but my mind left in the present time and jump to the feature where I see the red carpet and petals spread on the floor, pillars of flower, and the chairs filled with bridesmaid, groomsmen, and visitor. And my second favorite guy is waiting me at the end of the aisle.

"Anak, okay ka lang?" Bumalik ang aking kamalayan ng tawagin ako ni Papa.

"Okay lang po ako. May naisip lang." Mabilis kong isinarado ang ref at inabot kay Ate ang hinihinging leche plan. Muli akong umupo at nagpatuloy sa pagkain.