Our Own Hide & Seek

Chapter 32

|Chapter 32|

IT'S NOW OR NEVER

With my head looking firmly ahead the horizon. Ito lang ang aming pagkakaton. Isang pagkakataon lang ang mayroon kami at lahat ng pinaghirapan namin ay masisira. Wala na itong atrasan dahil higit sa lahat ay wala iyon sa plano namin. Kailangan namin silang magahanap sa unang subok lamang.

Paggising ko pa lang kaninang umaga ay agad kong narinig ko ang tunog na kagabi ko pa hinihintay. Kaya maaga pa lang at nagsisimula pa lang sumikat ang araw ay inihanda na namin ang aming sarili upang harapin na ang huling giyera.

I rubbed my hand because of the cold. Hanggang nagyon ay hindi pa rin ako tinitgilan nitong lamig kaya hanggang nagyon habang nakatayo sa harapan barko upang gabayan ang mga kasama ko at alamin kung saan nang gagaling tunog.

"Criz, sigurado ka ba doon nang gagaling ang tunog?" sigaw ni Owen sa taas. Hawak niya ang mapa at may hawak na rin siyang compass.

"Oo." Malakas pa ang musika at pauli-ulit ko lang ito narirnig walang tigil, walang palya. Bumaba ang tingin ko ng may mga isdang lumalanagoy at tumatalon sa harapan ng barko. Na animoy inaalayan kami ng mga ito.

Gusto ko man iuunat ang mga braso ko upang damahin ang hangin at ang tanawin ngayon tanghali pero hindi ko madama sapagkat mas matindi ang lamig kumpara sa init ng araw. Ayaw ko na rin umalis sa pwesto. Kaunting galaw mo ay may guguhit na lamig sa katawan ko. Gusto ko na lang magkulong sa loob, mahiga, pero kailangan nila ako dito.

"Maligamgam na tubig." Abot sa akin ni Olive. Inabutan rin niya ako ng gamot. Inalalayan niya ako sa katabi naming lamesa dito sa forecastle deck. "Bakit ang tindi ng panlalamig mo?" tanong niya.

"Hindi ko rin alam. Hindi natalab ang gamot. Habang tumatagal ay lalo lamang natindi ang lamig."

I reached the glass when the noon wind blow. It should be warmth and refreshing but it is the otherwise. Ghad! I think I'm not going die on the fight the Antarctic cold will seize me I don't have any hot thing to send me warm. Gusto ko na lang tumabay sa kusina katabi ng kalan!

"Ngayon lang rin ako nakadama ng lamig. Maliban na lang sa mga yelo sa kusina, pero kung saan literal kang yelo. Inumin mo lang 'yang tubig para kahit papaano ay pumapasok sa katawan mo na init."

Natanawan kong bumaba si Owen at agad lumapit kay Chip. Nakita ko silang nagtatanguang dalawa. Pagkatapos nilang mag-usap saka siya lumapit sa amin. Inilatag niya ang dala niyang mapa at compass. He pointed something on the map.

"Kung dito mo pa rin sa direksyon na 'to naririnig ang musika at kung titignan compaas at ikukumapara sa direksyon nito sa mapa ay isolated na isla ang pupuntahan natin." Kahit kami ni Olive ay tumayon na rin upang makita ang itinuturo niya. "Bukas ng pananghali rin ay makakarating na tayo sa Cardboard City."

***

Before entering the devils cave, I try fix my condition. The cold. It gotten worst, hindi ko na alam kung kaya ko pang lumaban. I can even hold the glass of water properly." Every time one of my body parts move it feels blades sliding its sharp edge above my skin!

"Malapit na tayo," announce ni Chip.

Despite of those blades I stand beside my bed and step up on the stairs. Nakabalot pa rin sa katawan ko ang kumot. Dalawa na. Sa kabilang kamay ko naman ay maiinit na tubig—hindi na maligamgam. I cannot stand the cold anymore.