Silk & Chain 3 (Ολοκληρωμένη)

⛓️ 27. Chain ⛓️

3 μέρες πριν...

- Νάταλι τί κάνεις;

- Καλά Τσέην. Πώς κι έτσι πήρες τηλέφωνο;

- Νάταλι θα ήθελα τη βοήθειά σου σε κάτι.

Είπα στενάζοντας και ακούμπησα πίσω στο μαξιλαράκι της θέσης του οδηγού.
Μόλις είχα αφήσει την Έηπριλ στο σχολείο αλλά η στάση της απέναντί μου ήταν σκληρή κι άκαμπτη.

Υπέθεσα ότι στην αρχή μόνο θα ήταν λίγο θυμωμένη αλλά μετά θα μαλάκωνε. Εκείνη όμως έχει πάρει απόφαση να μην με κοιτάζει καν. Πάντα σιωπηλή, με στραμμένο το βλέμμα έξω στο παράθυρο του αυτοκινήτου. Μπαίνει αμίλητη και βγαίνει αμίλητη. Στο τραπέζι τρώει κοιτάζοντας το πιάτο. Δε σηκώνει καθόλου το κεφάλι κι όταν τελειώνει, πάλι με αποφεύγει.

Δεν το αντέχω πια. Είναι η δική της τιμωρία στην τιμωρία μου. Είναι σκληρό να βλέπεις το παιδί σου και να μην καταδέχεται καν να σε κοιτά.

Ήξερα ότι δεν έπρεπε να λυγίσω και να διακόψω την τιμωρία γιατί θα το έπαιρνε ως δεδομένο για να επιβάλει το δικό της κι αργότερα. Ήθελα να καταλάβει πως όταν κάνει κάτι κακό, αυτό θα έχει συνέπειες.

Εδώ και μέρες όμως νιώθω ότι πατάω σε καρφιά. Παλιότερα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα στον χειρισμό της Έηπριλ. Τώρα όμως, βλέπω πως έχει γίνει απρόβλεπτη. Βγάζει αντιδράσεις και συμπεριφορές που δεν μας έχει δείξει ποτέ ως τώρα. Νιώθω ότι έχω βρεθεί σε έναν νέο πλανήτη κι όλα γύρω μου είναι καινούρια και δεν ξέρω τί είναι καλό και τί κακό, τί είναι δηλητηριώδες και τί ωφέλιμο.

Εγώ είμαι αυτός που ήμουν μα η Έηπριλ έχει αλλάξει. Ξέρω ότι περνάει εφηβεία, μα δεν είχα ιδέα από τις δυσκολίες αυτής της περιόδου μέχρι που ήρθε η στιγμή να το βιώσω με την Έηπριλ. Πολλές φορές μου επεσήμανε η Σίλκ ότι είμαι υπερβολικός και δεν την άκουγα γιατί δεν πίστευα ότι ήμουν υπερβολικός. Έπειτα από τις αντιδράσεις της Έηπριλ, τις φωνές, τους τσακωμούς και κυρίως από τα λόγια της, κατάλαβα ότι μάλλον είχε δίκιο η Σίλκ.

Λένε όμως ότι τη συνήθεια δύσκολα τη βγάζεις από πάνω σου. Εγώ έχω μάθει από τη στιγμή που γεννήθηκε να την προστατεύω, να μην την αγγίξει κανείς και τίποτα. Δεν κάθισα να σκεφτώ ποτέ ότι τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν. Δεν θα είναι πλέον δικά μου. Θα ανοίξουν τα δικά τους φτερά για να πετάξουν μακριά...

Η σκέψη και μόνο με τρόμαζε. Τότε συνειδητοποίησα ότι τελικά όλη μου η ζωή ήταν η Σίλκ και τα παιδιά μου. Γι' αυτό δεν ήθελα να τους χάσω. Φοβόμουν αυτή τη στιγμή, φοβόμουν τη μοναξιά και το χειρότερο, φοβόμουν ότι θα έφευγαν και δεν θα ήθελαν να με ξαναδούν εξαιτίας της συμπεριφοράς μου.