Silk & Chain 3 (Ολοκληρωμένη)

🍌 24. Logan 🍌

Εδώ και καιρό έχασα τον αρχικό ενθουσιασμό μου για το σχολείο.

Από τότε που φίλησα την Έηπριλ το σχολείο έμοιαζε με τον παράδεισο. Οι πύλες του σχολείου που γι' άλλους ήταν οι πύλες της κολάσεως ή της φυλακής τους για τις επόμενες εφτά ώρες, για μένα ήταν οι πύλες του παραδείσου, γιατί σ' εκείνο το χώρο θα ξανάβλεπα την Έηπριλ. Δεν με πείραζε που τότε πίστευε ότι ήμουν γκέι. Μου αρκούσε που ήμουν κοντά της για να την προστατεύω, για να τη βλέπω.

Τώρα όμως...μετά από εκείνη τη μέρα, όλα άλλαξαν. Δεν μου μιλούσε, δεν με κοιτούσε καν. Ήταν αφοσιωμένη στο καταραμένο το κινητό της. Της ήμουν τελείως αδιάφορος, σχεδόν αόρατος κι αυτό ήταν χειρότερο από τότε που μαλώναμε. Είναι λες και μ' έχει διαγράψει τελείως από τη ζωή της.

Παρόλαυτα, ήρθα και πάλι στο σχολείο με βαριά καρδιά, γιατί έπρεπε να έρθω. Είναι μια υποχρέωση που δυστυχώς πρέπει να την διεκπεραιώσεις μέχρι τα δεκαεφτά σου.

Σήμερα ήμουν πιασμένος παντού και δεν ξέρω αν ήταν από το ξύλο που έφαγα από τον πατέρα μου ή από την ορθοστασία και το τρέξιμο στη δουλειά! Δεν αντέχω καν να ακουμπά η μπλούζα πάνω μου, πόσο μάλλον η τσάντα στην πλάτη μου. Την έβγαλα και την πέρασα μόνο στον ένα ώμο.

Προσπαθούσα να διατηρώ ανέκφραστο πρόσωπο γιατί αν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο, σε κάθε κίνηση, σε κάθε περπάτημα, θα έπρεπε να δαγκώνω τα χείλη μου από τον πόνο. Δεν ήθελα όμως να καταλάβουν κάτι οι άλλοι. Έριξα λίγο τα μαλλιά μου μπροστά που είχαν μακρύνει λίγο κι έφταναν σχεδόν ως το πιγούνι μου, ώστε να κρύβουν κάπως τα μάτια μου και το στόμα.

Άφησα το πλήθος να μπει στην τάξη και μπήκα μετά ώστε να αποφύγω "κατά λάθος" σπρωξίματα, γιατί είμαι σίγουρος ότι θα διπλωνόμουν κάτω και δεν ήθελα να καταλάβουν κάτι, ούτε μαθητές, ούτε καθηγητές. Ο πατέρας μου θα με περίμενε στο σπίτι με χειρότερο ξύλο. Αυτό όμως θα ήταν το λιγότερο. Η χειρότερη εκδοχή για μένα, θα ήταν να αντιλαμβάνονταν την οικογενειακή κατάστασή μας και να με χώριζαν απ' τη Λίλυ.

Έτσι λοιπόν ήμουν από τους τελευταίους που μπήκαν στην τάξη.

Προχώρησα αργά στο θρανίο μου και καθώς πλησίαζα για να κάτσω, συνάντησα το βλέμμα της Έηπριλ. Πώς και δεν είναι σκυμμένη πάνω από το κινητό της; Καμιά έκφραση, κανένα συναίσθημα. Απλά κοιταχτήκαμε για μερικά δευτερόλεπτα πριν γυρίσω και καθίσω αργά στην καρέκλα μου.