Bir Brawl Stars Hikayesi - Gerçek Dost

Kardeş Kavgası

Bir şekilde beni hatırlamasını umuyordum ama bu pek de mümkün gözükmüyordu.Gözlerinde en ufak bir tanıma belirtisi yoktu.Aksine beni düşman olarak görüyordu.

Her ne kadar istemesem de kaderime razı olmuş bir şekilde bekliyordum.Adeta ölüme teslim olmuştum, kurtulmaya çalışmıyordum. Kurtulsam bile bu üzüntü kalbimde bir yara olarak hep kalacaktı.

Artık nefesim tamamen kesilmişti.Öldüğümü düşünmeye başlamıştım.Gözlerimi kapattım.Bu saatten sonra abimin yüzünü görmek istemiyordum.

O sırada boynumun serbest kaldığını hissettim.Hızlı hızlı nefes almaya başlamıştım.Merak ve şaşkınlıkla gözlerimi açtım.Ama karşımda abimi göremedim.

Yattığım yerden doğrulup etrafa baktım.Az ileride Leon ile abim boğuşuyordu.Dinlenmekle falan uğraşmayıp kalktım ve yanlarına gittim.
Birbirlerine zarar verebilirlerdi.

Leon, abimin üzerine çıkmıştı; onu yumruklamaya çalışıyordu.Abimse bir yandan elleriyle kendini koruyup bir yandan da atkısıyla karşı saldırı yapmaya çalışıyordu.

Ne yapacağımı bilemeden onları izlemeye başlamıştım.Her iki tarafa da zarar vermek istemediğim için bu kavgaya dahil olamıyordum.Aklım burada kaldığı için de yeni bir savaşa giremiyordum.

Leon bir boşluk buldu ve abimin suratına yumruğu patlattı.Abimin kaşı gözü yamuldu ama hemen toparlandı ve karşılık vermeyi denedi.Atkısını yumruk yapıp Leon'a savurdu.Leon eğilip bu saldırıdan kaçtı.

Abime karşı başarılı olmanın verdiği güvenle saldırıları sıklaştırdı.Ancak yumruk atmak etkili bir yöntem değildi.Bu yüzden bıçağını çıkardı.İşini daha çabuk halledebileceğini düşünüyordu.

Leon'un bıçak çektiğini görünce işlerin ciddiye bindiğini anladım.Bir şeyler yapıp bu kavgayı sonlandırmak istiyordum.Aksi takdirde bir taraf zarar görecekti.

Leon bıçağıyla sağlı sollu saldırılar yaptı ancak hiçbirinde başarılı olamadı.Abimin atkısı ona ekstradan 2 kol kazandırdığı için 4'e karşı 2 ile savaşmak zorunda kalıyordu.Bu gerçekten zor olmalıydı.

Buna rağmen asla pes etmiyor, sürekli yeni hamleler deniyordu.Bu şekilde abimi yıpratmayı amaçlıyordu.Aynı zamanda da bir zayıf nokta arıyordu.Eğer bulursa tüm gücüyle oraya saldıracaktı.

Tam "Leon iyi dövüşüyor.Abimi yenebilir."diyordum ki bir yumruk yedi ve dengesi bozuldu.Ardından gelen ikinci bir yumrukla beraber yere uçtu ve çarpmanın etkisiyle öteye yuvarlandı.

Abim ayağa kalkıp onun yanına gitti.Acıdığını belirten bir yüz ifadesiyle Leon'u süzdü.Bu kadar iyi mücadele ettiği için onu içinden tebrik ediyordu.Çabasını takdir etmişti.

Yine de bu onu ortadan kaldırmasına engel değildi.Şimdiye kadar birçok yiğit savaşçının hazin sonunu görmüştü.Bu da bir yenisi olabilirdi.Ama kesinlikle sonuncu olmayacaktı.

Atkısının tek eliyle Leon'un boğazını yakaladı ve onu yere sabitledi.Diğer elini de yumruk yapıp yüzüne vurmaya başladı.Onu bayıltana kadar durmayacaktı.

Bütün bunlara tanık olduğum halde neden müdahil olmadığımı ben de bilmiyordum."Kimseye zarar vermeyeceğim." diyordum ama bu böyle olmayacaktı.Abimin Leon'u dövmesine izin veremezdim.

Leon'un acı çektiğini görebiliyordum.Bu durum içimi acıtıyordu.Sanki yumrukları o değil de ben yiyordum.Sanki onun değil benim canım yanıyordu.Buna daha fazla sessiz kalmamalı,abime dur demeliydim.Artık benim sıram gelmişti.

Sopamı sıkı sıkı kavradım ve kararlı gözlerle abime baktım.Bir gün bunu yapacağımı düşünmezdim ama kader bize bunu da yaşatmıştı işte.Kendi öz abimle savaşmaya zorlanmıştım.Hem de günlerce aradıktan sonra.