Part (3)

234 44 12
                                    

Unicode

စာညွှန်း

ပေါင်အာလေးသည် သူနှင့် သွေးသားဆက်စပ်နေသော ကမ္ဘာပေါ်ရှိ တစ်ဦးတည်းသော လူသားငယ်ဖြစ်သည်။

အပိုင်း(၃)

နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ကျန်းကျယ်ဟန့်သည် သူ့မျက်နှာကို လာပုတ်လိုက်သည့် လက်သေးသေးလေးတစ်စုံကို ခံစားလိုက်ရပြီး အိပ်ရာကနိုးလာသည်။

သူသည်မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပေါင်အာလေးသည် သူ့ဘေးတွင်ထိုင်နေပြီး သူနိုးလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါတွင် မျက်လုံးဝိုင်းလေးများဖြင့် လှည့်ကြည့်လာကာ သူ့အနားကိုတိုးကပ်လာပြီး အသံသေးသေးလေးဖြင့် တောင်းဆိုလိုက်သည်။

"ပါးပါး~ မံမံဆာ"

ကျန်းကျယ်ဟန့်သည် မနက် ၇-နာရီထိုးနေပြီဆိုတာကို သိလိုက်ရသည်။ ပေါင်အာလေးရဲ့ ထမင်းစားချိန်ရောက်ပြီဖြစ်သည်။  ၂-နှစ်ကျော်အရွယ် ပေါင်အာလေးသည် အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် အရမ်းလိမ်မာပါသည်။ သူအိပ်ရာနိုးလာတဲ့အခါတိုင်း ကျန်းကျယ်ဟန့်ကို မနှိုးပဲ သူ့ဖာသာဆော့ကစားနေတတ်ပြီး သူထမင်းဆာမှသာ နှိုးတတ်လေသည်။

ကျန်းကျယ်ဟန့်သည် ပေါင်အာလေးကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး သူ၏ပြည့်ဖောင်းတဲ့ပါးပြင်လေးကို နမ်းလိုက်ရင်း

"ကောင်းပြီ ပါးပါးက နံပါတ်စဥ်နဲ့ပေါက်စီအသစ် လုပ်ထားတယ် ၁-၉ ၊ ဒီနေ့က နံပါတ်ဘယ်လောက်ရောက်ပြီလဲ ပေါင်အာလေး သိလား"

"နှစ်~နံပါတ်နှစ်"

ပေါင်အာလေးသည် ပြည့်ဖောင်းသော လက်ကလေးကိုမြှောက်လိုက်ပြီး ကျန်းကျယ်ဟန့်၏ လက်ထဲက ပေါက်စီလေးကို ညွှန်ပြကာ အသံကျယ်လောင်စွာ အော်လိုက်သည်။

ကျန်းကျယ်ဟန့်သည် သူ့ခေါင်းကလေးကို ပွတ်သပ်ပြီး ပြုံးကာပြောလိုက်သည်။

"ပါးပါး ပေါင်အာလေးက အရမ်းတော်တယ် "

ပေါင်အာလေးသည် ကလေးကုလားထိုင်ပေါ်တွင် နာခံစွာထိုင်နေပြီး ကျန်းကျယ်ဟန့်သည် မီးဖွင့်ပြီး ပေါက်စီများကို ရေနွေးငွေ့ဖြင့်ပေါင်းနေသည်။  မကြာမီ ပေါက်စီ၏မွှေးရနံ့က တစ်ခန်းလုံးကို လွှမ်းသွားသည်။

FallenTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang