Yesterday and Sunrise

Chapter 26

"Hi..." Napaangat ako ng tingin nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. I smiled upon seeing Drex. "May... klase ka pa ba?"

Nanatili ang mga mata ko sa kanya, hindi makapaniwalang nasa harap ko siya, na kinakausap niya na ako. Para bang biglang nawala sa utak ko na dapat kong itanong sa kanya kung bakit ba ayaw niyang makita ko siya. Hindi ko rin mawari iyong nararamdaman ko ngayon, sobrang bilis pa rin talaga ng tibok ng puso ko. Pakiramdam ko rin na bigla akong nawalan ng asawa...

I've never imagined in my life that I would have an experiences like what happened a months ago. Para akong nanaginip nung mga panahong iyon—na bigla na lamang akong nagising na isang iglap ay nawala na ang lahat. I couldn't even tell if it was a nightmare because having a baby in my womb was such a gift.

"Celestine." Agad na natauhan ako nang marinig kong muli ang tinig ni Drex.

Napaayos ako ng upo. "I-I don't have the energy to attend a class." I honestly said.

Kumunot ang noo niya na sigurado akong nagtataka na siya kung bakit nagawa kong sabihin iyon. I could still remember how he told me that having a good health is better than having a good grades. Alam ko namang maapektuhan iyong magiging marks ko sa gagawin ko, but since hindi ko na maramdaman iyong pressure kay Dad, mas finocus ko na lang iyong health ko. I want to heal sooner than expected.

"Uh... why?" I asked.

"Free ka ba ngayon?" He asked.

Well... Why does it feels so awkward?

"W-Why?"

"Do you want to come with me?"

My forehead creased. I looked at my legs na kaka-recover lang mula sa pagkakabagsak ng mesa. Hindi naman masyadong malaki iyong sugat na natamo, it was just a small scratch. Na-overwhelm lang talaga ako siguro sa nangyayari kanina kaya hindi ako makagalaw... I hate seeing blood flowing on my legs...

"Ah, shit. Sorry. Hindi ko naalala." Agad na sambit niya nang mapansin ata na napatingin ako sa sugat ko.

"No, it's okay. I can walk..."

He sighed. "Maybe... Next time na lang?"

"What? No, it's okay," sagot ko naman agad. Naku-curious na ako, e. Ayoko namang mag-overthink pa.

"You sure?"

"Yes... Can you?" sabi ko habang inaabot sa kanya iyong kamay ko. Ngumiti ako sa kanya to ease the situation. Naiintindihan ko namang nahihiya sa akin si Drex, but I don't want him to feel that way towards me. Hindi naman ako galit sa kanya...

The moment he touched my hand, bigla akong nakaramdaman ng panlalamig. Parang bigla akong kinabahan. It's just that... It's been a while...

I stood up. I looked at him in the eyes. I miss you. I wanted to tell him that.

"I miss you..." saad niya na siyang ikina-bigla ko. Napaiwas bigla ako ng tingin. Gano'n din naman ako, pero bakit parang hindi ko kayang sabihin iyon?

"Uh—w-where are we going?" I asked instead.

"You'll know," he said, smiling.

Inalalayan ako ni Drex palabas ng clinic hanggang sa pagsakay ng sasakyan niya. Medyo nanibago ako dahil ibang sasakyan na iyong gamit niya ngayon.

"Iba na 'yung gamit mo?" tanong ko. Iyon kasi iyong nakasanayan ko na. Ang daming memories sa kotse niyang iyon.

"Yes... Ayoko nang gamitin 'yun."

"But why?"

"I was... trying to forget everything about... the past."

Hindi agad ako nakasagot sa sinabi niya. I glanced at him to find out that he was still concentrating sa pag-drive. Ngumiti na lang ako kahit hindi niya nakita at saka binalik ang atensyon sa daan. "I'm sorry for asking." I said.